Koinot nurlari kelib chiqishi va tezlanish mexanizmlari

Hozirgi paytda koinot nurlari fizikasi yadro fizikasi, astrofizika, kosmik fazo fizikasi, geofizika va geliofizika kabi fanlarga aloqadaor juda ko’p muammolarni o’rganadi. Endi koinot nurlarnini o’rganishning tarixiga nazar tashlasak, koinot 4 nurlarini o’rganish gazlardagi tok o’tkazuvchanlikni o’rganishdan boshlangan. Bunda ionizatsiya kamerasi qalin qo’rg’oshin bilan to’sib qo’yilganda ham gaz ma’lum miqdorda tok o’tkazgan. Shu sababli, Vilson bu ionizatsiyani keltirib chiqaruvchi sabab yerdan tashqaridagi manba ekanligini birinchi bo’lib aytdi. 1911 — 1912 yillarda havo sharlari yordamida o’tkazilgan tajribalar balandlik oshishi bilan ionizatsiya tokining oshishini ko’rsatdi. Keyinchalik esa bu balandlikdagi nurlanish boshqa nurlanishlarga qaraganda yomon yutilishi, ya’ni yuqori o’tuvchanlikka ega ekanligi aniqlandi. 1927 yili D.Skobelsin Vilson kamerasini magnit maydoniga joylashtirdi va 1200 e kuchlanish magnit maydonida u kuchsiz og’gan izlarni kuzatishga muvaffaq bo’ldi. Natijada koinot nurlari korpuskulyar tabiatga ega ekanligini aniqladi. Keyinchalik koinot nurlarini kuzatish uchun qalin fotoemulsiya metodi qo’llanila boshlandi. 1932 yili esa Anderson kosmik nurlarda pozitronni kashf qildi. Koinot nurlari «yumshoq» va «qattiq» komponentlarga ajratib o’rganila boshlandi. Bu ajratish shartli bo’lib, 10 sm qalinlikdagi qo’rg’oshinda yutilganda nurlar yumshoq, qolganlarini esa qattiq deb ataldi. Yumshoq komponenta elektronlar va pozitoronlar ekanligi keyinchalik aniqlandi. Qattiq komponenta esa 1937 yili topilgan s — mezonga mos keldi. U elektrondan 200 marta og’ir bo’lib kichik tormozlanish nurlanishiga ega va shu sababli energiyasini asosan atomlarni ionlashga sarflaydi. Keyingi intyensiv izlanishlar koinot nurlari bilan bo’ladigan quyidagi jarayonlar bo’lishi mumkinligini ko’rsatdi. Birlamchi elektronlar atmosferada myuonlarni va ikkilamchi elektronlarni hosil qiladi. Myuonlar ham o’z navbatida parchalanib elektronlarni va atomlarni ionlashtirib yuqori energiyali elektronlarni hosil qiladi. Lekin bu mexanizm yetarlicha mavjud jarayonlarni tushuntirib bera olmadi. Tez orada ikkilamchi elektronlar va myuonlar bilan bir qatorda protonlar ham qayd qilindi. Bunga asosan elektron — yadro jalalarining topilishi sabab bo’ldi. Bu jalalarning tarkibini protonlar, neytronlar va 1947 yili topilgan p mezonlar tashkil qiladi. Dastlabki mexanizmda elektromagnit ta’sir rol o’ynagan bo’lsa, elektron—yadro jalalarida yadro kuchlari o’zini namoyon qildi. Bu jarayondagi birlamchi zarralar 1017 ev va undan ham katta energiyaga ega bo’lishi aniq bo’ldi. 5 1949 yili S.Vernov boshchiligidagi ekspeditsiya kosmik nurlarining asosini protonlar tashkil qilinishini aniqladi.