DDS-İN YARANMA TARİXİ VƏ İNKİŞAFI

DDS (Digital Direct Synthesizer) texnologiyasının inkişafı 1960-cı illərə təsadüf edir və onun yaranmasında əsas məqsəd tezlik sintezini rəqəmsal üsullarla daha dəqiq və çevik şəkildə həyata keçirmək idi. Bu texnologiyanın ilkin inkişafı Hughes Aircraft Company-də aparılan tədqiqatlarla əlaqəlidir. DDS-in yaradıcıları arasında James Tierney, Chappell Rader və Benoit Derose xüsusi rol oynayır. Onlar bu texnologiyanı analoq sintezatorların məhdudiyyətlərini aşmaq və daha dəqiq tezlik idarəetməsi təmin etmək üçün tərtib etdilər. Analoq sintezatorlar siqnalları sabit və dəqiq şəkildə idarə etməkdə çətinlik çəkirdi, bu isə hərbi və aerokosmik tədqiqatlar, radar və peyk kommunikasiya kimi sahələrdə problem yaradırdı.

DDS texnologiyası ilkin olaraq hərbi tətbiqlərdə istifadə olunsa da, əsas məqsəd tezliklərin rəqəmsal olaraq dəqiq şəkildə sintez edilməsi idi. DDS-in yaranması, yüksək tezlikdə siqnalların dəqiq idarə olunmasına və bu tezliklərin sürətli şəkildə dəyişdirilməsinə ehtiyacdan irəli gəlirdi. Rəqəmsal texnologiyalar, xüsusən də mikroprosessorların inkişafı, DDS-in tətbiqini daha səmərəli və geniş yayılmış hala gətirdi. DDS sayəsində tezliklərin idarə olunması artıq rəqəmsal şəkildə həyata keçirilirdi və bu, analoq sistemlərdəki mürəkkəbliyin və qeyri-dəqiqliyin qarşısını aldı.

DDS texnologiyasının əsas üstünlüyü ondan ibarətdir ki, o, tezliyi çox yüksək dəqiqliklə sintez edə bilir və siqnalın fazasını və amplitudunu dəqiqliklə idarə edir. Bu xüsusiyyətlər onu müxtəlif sahələrdə, o cümlədən radio rabitə, radar sistemləri və ölçmə cihazlarında geniş istifadə olunan bir texnologiyaya çevirdi. DDS, həm də dinamik tezlik dəyişikliklərinə tez uyğunlaşmaq qabiliyyətinə malikdir ki, bu da onu elektron müharibə və müdafiə sistemlərində kritik hala gətirir.

Texnologiyanın yaranmasında əsas motivasiya, tezliklərin sabitliyini və dəqiqliyini artırmaq, həmçinin siqnalların idarə olunmasında daha yüksək çeviklik təmin etmək idi. DDS-in tətbiqi analoq sintezatorlardan daha az enerji sərfiyyatı və daha yüksək səmərəlilik təmin etdi. Bu, onu müasir dövrdə həm hərbi, həm də mülki tətbiqlərdə geniş istifadəyə imkan verən əsas texnologiyalardan birinə çevirdi.