Zasady pomiaru potencjometrycznego

Metody potencjometryczne można stosować do tych układów, które są opisane przez równanie Nernsta.

Pomiary potencjometryczne powinny być przeprowadzone w stanie równowagi, a więc bez przepływu prądu rzędu 10^-12 A, które praktycznie nie zakłócają stanu równowagi. Takie prądy płyną przez zastosowanie jako mierników specjalnych woltomierzy zwanych pehametrami.

Obie elektrody musza być połączone tak, aby możliwy był przepływ jonów – klucz elektrolityczny lub błona półprzepuszczalna.

Jednym z rodzajów potencjometrii jest pehametria, która dotyczy pomiaru stężenia jonów H⁺ (dokładniej pH = –log [a_H+]). Znajomość pH ma zasadnicze znaczenie dla wielu procesów biologicznych, chemicznych oraz w przemyśle farmaceutycznym i kosmetycznym.

Pehametria dzieli się na: pehametrię bezpośrednią niewymagającą buforów, a do pomiarów wykorzystywane są elektrody: wodorowa, chinhydrynowa, antymonowa; oraz pehametrię porównawczą, która odbywa się z udziałem dwóch elektrod: jedna jest wskaźnikowa, a druga odniesienia. Metoda ta bezwzględnie wymaga stosowania przed pomiarami kalibracji roztworami buforów (te same wymogi dotyczą całej potencjometrii nie bezpośredniej).