Insonparvarlik pedagogikasi

127
sifatidagi uning qobiliyatlari shaxsiy tajribalarga tayangan holda o’sadi, rivojlanadi
va o’rgatiladi, deb ta’kidlangan “Fredom to learn for the 80’s” kitobida bayon
etgan. Kimnidir o’zgartirish, unga tayyor tajribani uzatish kerak emas. Faqat uning
rivojlanishiga imkon beruvchi muhitni yaratish mumkin. K.Rodjers bunday muhitni
yaratishni “qulaylashtirish” (ingl. facilitate) deb ataydi.
Bugungi kunda butun dunyoda qulay muhitni yaratuvchi o’qituvchilarni
fasilitator deb atashadi. Bunday muhitni yaratish shart-sharoiti tarbiyachining bilimi
va intellektiga bog’liq bo’lmaydi. Undan faqat tarbiyalanuvchini nimani yaxshi
ko’rishi, nimaga qiziqishi, nima bilan shug’ullanishini aniq belgilay olish talab
etiladi. Fasilitatorning muhim hissiyoti sifatida K.Rodjer sempatiya, tarbiyalanuvchi
shaxsiga ijobiy baho berish, fasilitatorningtarbiyalanuvchiga muvofiqligini kiritadi.
Faqat ana shunday sharoitda shaxs o’z xulq-atvorini o’zgartirish haqida qaror qabul
qilishi mumkin. K.Rodjers an’anaviy pedagogikaning quyidagi qoidalaridan qoniqish
hosil qilmaydi:
1. O’qituvchi bilimlarni bayon etadi, o’quvchilar ularni o’zlashtirishga harakat
qiladi.
2. Dars va imtihonlar
–
ta’limning asosiy tarkibiy qismlari. Dars bilimlarni
shakllantirish shakli, imtihon esa egallangan bilimlarning darajasini aniqlaydi.
3. O’qituvchi boshqaruvchi, ta’lim oluvchilar esa unga bo’ysunuvchilar sifatida aks
etadi.
Bu bilan bog’liqlikda K. Rodjers ta’limning ikki turini ajratib ko’rsatadi: oddiy
bilimlar, faktlar bilan qurollantiradigan axboriy va ta’lim oluvchilarga ularning o’z-
o’zini o’zgartirishi va o’z-o’zini rivojlantirishi uchun zaruriy, haqiqiy bilimlar
beruvchi ahamiyatli ta’lim.
Insonni shaxs sifatida shakllantiruvchi ta’lim shaxsga yo’naltirilgan yoki
K.Rodjers fikricha, ahamiyatli ta’limdir. O’qituvchi o’z faoliyatida o’quvchilarining
o’z-o’zini to’la namoyon eta olishiga tayanishi zarur. “Uning o’qitishi o’quvchilar
katta qiziqish bilan hal etadigan, har doim ham o’zi mustaqil murakkab vaziyatlardan
chiqish yo’lini topa olmaydigan, o’qituvchining yordamiga tayanadigan va ijod
qilishga takrorlanmas istakni hosil qiladigan hayotiy muammolar bilan o’zaro
harakatga kirishishi asosiga qurilishi kerak. O’qituvchining roli o’quvchilar bilan
shunday shaxsiy o’zaro munosabatlarni va yuqorida tilga olingan tendensiyalarni
namoyon bo’lishiga imkon beruvchi psixologik muhit tashkil etishda o’z aksini
topadi”. K.Rodjersning fikricha, insonni konsentrlaydigan ta’limning natijalarini
ta’lim muassasasidagi baholar bilan baholash mumkin bo’lmaydi. Uning mezonlari
egallangan bilimlarning miqdor va hatto sifat ko’rsatkichlarida emas, aksincha bu
o’zgarishlar shaxsda, uning o’sishi va rivojlanishida aks etadi. Ularga quyidagi
turdagi o’zgarishlar kiradi:
- inson o’zini to’la idrok eta boshlaydi;

128
- u ko’proq o’zini va o’z tuyg’ularini qabul qiladi;
- ko’proq o’ziga ishonch va avtonomen shakllanadi;
- o’z oldiga real maqsadlar qo’yadi, o’zida komillikni ko’radi;
- unda insoniy qiyofa shakllanadi;
- boshqa odamlarni qabul qilish va tushunish boshlanadi.
Har qanday pedagogika ma’lum aniq tarixiy sharoitlarda shakllanadi. Shu
sababli u haqdagi mulohazalar, unga abstrakt (mavhum) insonparvarlik nuqtai
nazardan yoki boshqa davr mezonlari nuqtai nazaridan qarash uni “insonparvar” kabi
“insonparvar bo’lmagan” sifatida ham baholashni yuzaga keltirishi mumkin.
Pedagogikaning ilmiyligi, demak, uning insoniyligi ham unga xos bo’lgan bola
shaxsi mohiyatini tushunish, uni rivojlantirish vositalarini maqsadga muvofiq izlash
darajasi bilan belgilanadi. Hamma davrlarda ham pedagogika inson va jamiyatning
ilg’or rivojlanish talablariga mos kelishga intilgan. Odamlar o’rtasidagi
munosabatlarga, bolalarga ta’sir etish va ular bilan o’zaro aloqalarda insonga qarshi
vositalar, usullar va metodlar mavjudligi butunlay boshqa tushunchalarni ifoda etadi.
Buni pedagogika emas, balki bolalarni to’la itoatkorlik yoki vaxshiylashish holatiga
kiritish borasida mas’uliyatni bilmaydigan, odamiylikka zid tizim deb atash mumkin.
Aytib 
o’tilganlarning 
barchasi 
pedagogikaning 
insonparvarligi 
yoki
insonparvarlikka zidlik muammosining ahamiyati va qarama-qarshiliklarini aniqlab
olish uchun ilm ahlinini qiziqtiradigan bir qator masalalarni ob’ektiv aniqlab olishga
majbur etadi. “Insonparvarlik” tushunchasi mohiyatini, uning turlari va ilmiy
pedagogika bilan munosabatlarini qanday talqin qilish kerak? “Falsafa qomusiy
lug’at”da insonparvarlik “Odamlarga mehr-muhabbat bilan qarash, ularni hurmat
qilish, insonning moddiy farovonligini yuksaltirish va kishilarda yuksak ma’naviy
fazilatlarni rivojlantirishga g’amxo’rlik qilish g’oyalari bilan sug’orilgan
dunyoqarash” sifatida qaraladi. “Pedagogik ensiklopedik lug’at”da esa,
insonparvarlik shaxs sifatida inson, uning erkin rivojlanishi va o’z qobiliyatlarini
namoyon eta olishini qadriyat sifatida qabul qilish ekanligi uqtiriladi. Keng
ma’noda insonparvarlik – insonni shaxs sifatida qadriyat deb belgilaydigan, uning
erkinlik, baxtga bo’lgan huquqi, o’zining qobiliyatlarini namoyon etishi va
rivojlantirishi, ijtimoiy institutlarning baholash mezonlarida inson ravnaqini hisobga
oladigan qarashlarning tarixiy o’zgaruvchan tizimi, insoniylik – odamlar orasida
kutiladigan me’yoriy munosabat. Insonparvarlik yana asosida insonning cheksiz
imkoniyatlari va uning komillikka doir intilishlari, o’z qobiliyatlari, qarashlarini
erkin namoyon etishga doir shaxs huquqini e’tirof etish turadigan, inson ravnaqini
ijtimoiy munosabatlar darajasini baholash mezoni sifatida tasdiqlaydigan
dunyoqarash tamoyili tarzida ham qaraladi. Hozirgi vaqtda mazkur tamoyil
pedagogikaning asosiy tamoyillaridan biri sifatida shakllantirildi. Insonparvarlik
tushunchasi boshqa odamlarga va yer yuzidagi barcha tirik mavjudotga ezgu,

129
rahmdil, g’amxo’r munosabatni namoyon etadigan shaxs sifati, insoniylik tarzida
baholanadi. Zero, insonparvarlik dunyoda insonga eng oily qadriyat sifatida
qarashning yaxlit konsepsiyasidir. Bu konsepsiyaning asosi – shaxs qadr-qimmatini
himoya etish, uning ozod, erkin rivojlanishga bo’lgan huquqining tan olinishi;
buning uchun (hayotda, mehnatda, o’qishda) mos qulay shart –sharoitlar
yaratishdan 
iboratdir. 
Shuning 
uchun 
ham 
hozirgi 
davrda 
ta’limni
insonparvarlashtirishni uning tarkibiy qismiga kiritish zarur va muhim sanaladi.
Lekin uni ta’limning tarkibiy qismiga kiritish uchun faqat o’quv fanlari tarkibidagina
emas, balki insonning qadr-qimmatini yuqori qo’yuvchi o’zaro munosabatlar
madaniyatini tarkib toptiruvchi ta’lim muhitini yuzaga chikarishni talab etadi.
Ehtimol, “ta’lim” degan atamani yaxshilab tushunib olishning eng yaxshi yo’li
boshqa bir atama, ya’ni “o’rganish”ga aniqlik kiritib olish bo’lsa kerak.
Ta’limni insonparvarlashtirish
–
uning mazmuni, tamoyillari, shakl va
metodlarini yangilash, ularning o’zaro aloqasi va birligini ta’minlash orqali shaxsni
har tomonlama shakllantirish va rivojlantirishga yo`naltirishdir. Shaxsning
rivojlanishi va o’quvchilarning ijtimoiy ahamiyatga ega sifat va qobiliyatlarini
rivojlantirishga qaratilgan ta’limning insonparvarlik mazmuniga yaqinlashish, ularni
hayotda faol ishtirok etishga jalb etish, uning bilish bilan qo’shiluvi va madaniyatni
o’zlashtirishi hamma-hammasi so’nggi yillarda sezilarli shakllandi. Mazkur
yo’nalishda so’nggi yillarda tarbiyalanuvchilar ongidagi aldam-qaldamlik, ularning
xulq-atvorini haddan tashqari qat’iy belgilash, ularga qattiq ta’sir etish, tanqidiy
fikrlash tarziga ega bo’lmagan qarashlardan voz kechish yordamida ko’plab
innovasiyalar yo’naltirildi. Bunday aqidaparastlikka qarama –qarshi o’laroq, milliy
va chet el pedagogikasida tarbiyalanuvchi shaxsini hurmat qilishga yo’naltirilgan,
unda mustaqillikni shakllantiruvchi, tarbiyachi va tarbiyalanuvchilar orasida
insonparvar, ishonchga asoslangan munosabatlarni tarkib toptirish qoidalaridan
foydalanish, “ta’limni insonparvarlashtirish”, ya’ni insonparvarlik tamoyili yuzaga
chiqadi. Bunday asosga qurilgan ta’lim esa, shaxsga yo’naltirilgan ta’lim deb
nomlanadi. Ta’limni insonparvarlashtirish eng umumiy ma’noda, ta’lim jarayoni
ishtirokchilarining 
munosabatlarini 
avtoritar 
pedagogik 
muloqot 
uslubidan
demokratik muloqot uslubiga almashtirish asosiga tashkil etilishi bilan tavsiflanadi.
Bunda asosiysi – tarbiyalanuvchi shaxsiga hurmat va ta’lim mazmunida ijtimoiy
tajriba tarzida olingan insoniyat madaniyati bilan tanishtirish yo’lida uning ma’naviy
imkoniyatini hisobga olish. Ta’lim jarayonining mohiyati ijtimoiy tajribani
maqsadga yo’naltirilgan tarzda shaxsiy tajribaga almashtirish yoki shaxsiy va
ijtimoiy tajribani qo’shilishida namoyon bo’ladi.
Ta’limni insonparvarlashtirish uning yetakchi tendensiyasi sifatida ta’limni
insonga qaratish, uning individualligini namoyon bo’lishi va rivojlanishi uchun
sharoit yaratishni ifodalaydi. U insonni yuqori ehtiyojlari: o’z-o’zini namoyon etish,

130
o’z-o’zini realizasiyalash, ma’naviy, ijtimoiy va kasbiy shakllanishida maksimal
darajada qoniqishga yo’naltirilgan o’z noyobligini yo’qotish, hayot, tabiat dunyosi
va madaniyatdan begonalashib ketish xavfidan himoyalanishga chaqiradi.Uzluksiz
ta’lim tizimining insonparvarlashuvi –
uzluksiz ta’lim nazariyasi va amaliyotini
tavsif etuvchi, dunyoqarashga oid qoidalar va tamoyillar yig’indisi sifatida
insonparvarlikka asoslanuvchi, inson qadr-qimmati va huquqiga hurmat, uning
taqdiri va har tomonlama rivojlanishiga g’amxo’rlikni aks ettiruvchi, bundan tashqari
odamlar orasida haqiqiy insonparvar munosabatlar: o’zaro
bir-birini tushunish,
o’zaro hurmat, birgalikdagi hamkorlik, o’zaro yordam kabilarni tarkib toptirish
zarurligini ta’kidlovchi tushuncha. Boshqacha aytganda, ta’lim jarayoni markazida
ta’lim 
oluvchi 
shaxsini 
qaror 
toptirish.
O’quv-tarbiya 
jarayonini
insonparvarlashtirishni avtoritar pedagogikaning shaxsga pedagogik ta’sirini bekor
qilish, shaxsga yo’naltirilgan pedagogikaga o’tish tarzida pedagog va ta’lim
oluvchilar o’rtasida me’yoriy insoniy munosabatlarni tarkib toptirish bilan farq
qilishi, ta’lim oluvchilarning shaxsiy erkinligi va faoliyatida haqiqiy ahamiyat kasb
etish sifatida tushunish lozim.
Insonparvarlik nuqtai nazaridan ta’lim va tarbiyaning tub maqsadi shundaki, har
bir tarbiyalanuvchi bilish va muloqot faoliyatining to’la huquqli sub’ekti,
tashabbuskor 
shaxs 
bo’la
oladi. 
O’quv–tarbiya 
jarayonining
insonparvarlashtirishning o’lchovi qanchalik bu jarayon shaxsning o’z-o’zini
realizasiyalashi uchun sharoit yaratganligi, undagi tabiiy layoqatni yuzaga
chiqarganligi, uning erkinlik, tashabbuskorlik va ijodkorlik qobiliyatlari bilan
belgilanadi.
Ta’limning insonparvarlikka yo’naltirilganligining natijasi sifatida birgalikda
qayg’urishga qobiliyatli, erkinlikka tayyorgarlik, insonparvarlikka yo’naltirilgan
tanlov va individual intellektual salohiyatga ega shaxsning shakllanishida namoyon
bo’ladi. Pedagogik jarayonni insonparvarlashtirishning umumiy masalalarini tahlil
qilib, A.A.Melik-Pashaev uni amalga oshirishning yo’llaridan biri “qandaydir fan
doirasida kuchni sarflashda emas, turli bilim sohalari, madaniyat, atrof-borliqdan
mashg’ulot uchun ma’lumot erkin tanlab olinadigan va umumiy tarzda pedagogik
vazifalarni birlashtiradigan” ta’lim mazmunini qayta tashkil etishda aks etadi, deb
ta’kidlab o’tadi. A.A.Melik –Pashaev yoshlarda “Men” tuyg’usining katta
imkoniyatlariga 
ishonch 
uyg’ota 
oladigan 
pedagogning 
mavjudligini
insonparvarlashtirishning ikkinchi yo’li, deb hisoblaydi.
Oliy ta’lim sohasidagi insonparvarlik yondashuv talaba shaxsi, uning qobiliyati
va iqtidorini rivojlantirishga tub burilish, uning istak va imkoniyatlariga javob
beradigan ta’lim yo’lini tanlash huquqini amalga oshirish sifatida tavsiflanadi, bu
davlat tomonidan shaxsiy qiziqishlarni, nafaqat davlat tomonidan, balki jamiyat
tomonidan har tomonlama hisobga olinishidir.

131
Shaxsiy-insonparvarlik yondashuv shaxs sifatlarini har tomonlama rivojlantirishga
qaratilgan ta’lim tizimi markazida turadi. Bunday rivojlanishning o’lchovi ta’limning
asosiy natijasi, yaxlitlikda o’qituvchi, tarbiyachi, boshqaruvchi, tarbiyaviy
muassasa ish sifati mezoni, deya e’lon qilinadi. Bunday yondashuv ta’lim oluvchi
shaxsi, uning ichki dunyosi, qobiliyatlari, imkoniyatlari, erkinlik va adolatlilik,
yaxshilik va baxtning axloqiy kuch-qudratini rivojlantirishga yo’naltirilgan. Oliy
ta’lim muassasasining maqsadi – shaxsning ichki kuchlari va imkoniyatlarini
uyg’otish, ularning to’liq va erkin rivojlanishi uchun zarur shart-sharoitlar yaratishdir.
O’quv-tarbiya jarayonida talabaga shaxsiy –insonparvarlik yondashuvi qator
tadqiqotlarda 
(L.D.Stolyarenko, 
I.S.YAkimanskiy, 
G.K.Selevko,
N.N.Azizxo’jaeva, M.Ochilov, N.Sayidaxmedov, R.Safarova, F.R.Yuzlikaev,
O’.Tolipov) shaxsga yo’naltirilgan pedagogik texnologiyalarning kommunikativ
asosi sifatida o’rganilgan. Mazkur yondashuvning mohiyati quyidagi g’oyalarning
yig’indisi tarzida yuqorida nomlari qayd etilgan mualliflarning konsepsiyalarida aks
etgan:
I. Ta’lim maqsadi, o’quv –tarbiya jarayonining shaxsga yo’naltirilganligi sifatidagi
shaxsga yangicha qarash. Bu quyidagilarni bildiradi:
- shaxs pedagogik jarayonning ob’ekti emas, sub’ekti sifatida aks etadi;
- shaxs
–
qandaydir tashqi maqsadlarga erishish vositasi emas, ta’lim tizimi
maqsadi;
- har bir talaba qobiliyatli, ko’plab talabalar iqtidorli;
- shaxsning muhim sifatlari sifatida yuksak axloqiy qadriyatlar
(yaxshilik, sevgi, mehnatsevarlik, vijdon, qadr -qimmat, fuqarolik va boshqalar)
aks etadi.

Download 5,19 Mb.