ERTAKLAR HAQIDA
Ertaklar turk xalq og‘zaki ijodida muhim o‘rin egallagan, folklorning boy janrlaridandir. Turk tilida ertak, masal deyilib, “Qomusi Usmoniya”da yozilishicha, odob va nasihatni anglatgan arabcha so‘zdir.
Turkiy tillar bilimdoni Mahmud Qoshg‘ariyning “Devonu lug‘otit turk” kitobida ertak so‘zi etuk shaklida berilib, biror voqeani hikoya qilishni bildiradi. XIX asrning 80-yillaridan turk ertaklari yozib olina boshlangan. Tanzimot davridagi (1839-1896) adabiy muhit bunga omil bo‘lgan. Bu ishni boshlaganlardan biri mojaristonlik sharqshunos I. Kunoshdir. XX asr boshlarida G. Yakob, F. Gize, D. Nemet, V.A. Gordlevskiy kabi yevropalik sharqshunoslar turk ertaklarini yozib oldilar va shu mavzuda ilmiy tadqiqotlar olib bordilar. Turk ertaklari xususida samarali ish olib borgan folklorshunoslar ichida Partav Noili Baratovni alohida ta’kidlash kerak. P.P. Baratov XX asrning 20-60- yillarida 3800 dan ortiq ertaklarni yozib oldi va Volfram Eberxard bilan hamkorlikda turk ertaklari katalogini tuzdi. P.P. Baratov 1953 yili “Zamon, zamon ichida” ertaklar to‘plamini Istambulda, 1969 “Oz ketdik, ko‘p ketdik” kitobini Anqarada nashr ettirdi. 1955 yili fransuz, 1968 yili olmon kitobxonlarini turk ertaklari to‘plamlari bilan tanishtirdi.
Mazmunan rang-barang turk ertaklarini 4 guruhga ajratish mumkin:
Hayvonlar haqidagi ertaklar.
Sehrgarlik ertaklari.
Maishiy ertaklar.
Kalo‘g‘lon turkum ertaklari.
Hayvonlar haqidagi turk ertaklari xronologik jihatdan qadimiyroq va o‘ziga xos xususiyatlarga ega. “Ayiq bilan tulki”, “Tulki bilan ilon”, “Kampir bilan tulki” va boshqa ko‘pgina hayvonlar to‘g‘risidagi ertaklarda har bir hayvon ma’lum bir ramziylikka ega bo‘lib, spesifik mazmun tashiydi. Ko‘pgina jahon xalqlari ertaklarida tulki ayyorlik ramzi bo‘lib, deyarli salbiy obraz sifatida talqin qilinadi. “Tulki bilan ilon” ertagida buning o‘zgacha variantini ko‘ramiz. Tulki ilon bilan do‘stlashib, bir kuni yo‘lga chiqibdi. Yo‘lda ular bir soyga duch kelishib, tulki suvdan o‘tib ketayotganida, soydan o‘tolmaydigan ilon tulkidan uni ham olib o‘tib qo‘yishni iltimos qilibdi. Tulki do‘stlik qilib, ilonga bo‘yniga o‘ralishni buyuradi. Suvning o‘rtasiga borganda ilon tulkini bo‘g‘a boshlabdi. Tulkining bo‘ynimni bo‘shat degan iltimosiga ham quloq solmabdi. Shunda tulki ilonga: «Biroz bo‘yningni uzat, tomog‘ing tagidagi qirmizi xolingdan bir o‘pay» - deb iltimos qilibdi va ilonni tomog‘idan tishlab o‘ldiribdi. Do‘stlikka xiyonat, qalloblik qilmaganida ilonning tirik qolish mumkinligini aytib, yo‘lida davom etibdi. Bu ertakda tulki ayyorlik qilib boshqalarni aldovchi emas, aqli, farosati bilan o‘limdan qutulib qolgan, jabrlanuvchi sifatida tasvirlangan.
Sehrgarlik ertaklarida ham hayvonlar qatnashadi, ammo bu ertaklarda hayvonlar ko‘pincha bosh qahramonga yordamchi yoki bosh qahramonning o‘zi ma’lum vaqt sehr-jodu bilan biror hayvon shakliga kirishi mumkin. “Xoldor Bahri”, “Qora mushuk” ertaklaridagi kabi. “Benli (Xoldor) Bahri” ertagida shahzoda qora mushuk ko‘rinishida paydo bo‘ladi va ertak so‘ngida ertakning asosiy qahramonlaridan bo‘lgan go‘zal qizga uylanadi. Turk sehrgarlik ertaklarida ham ko‘pincha ijobiy qahramonlar sifatida shohning kenja o‘g‘li yoki qizi, kambag‘al chol, kampirning yolg‘iz o‘g‘li, aql-farosati bilan shohlik darajasiga yetgan cho‘pon, bog‘bon, o‘tinchi farzandlari tasvirlanadi. Turkiyada ertaklar maddohlar tomonidan, ko‘pincha esa ayol ertakchilar tomonidan aytilgan. Shuning uchun turk ertaklarida ayollar siymosiga, ularning tasviriga alohida e’tibor beriladi. “Dev bobo”, “Quyosh qizi”, “Oltin arava”, “Pari qiz” ertaklarida asosiy voqealar markazida ayollar turadi. Sehrgarlik ertaklarida voqealar umumiy qoidalar asosida rivojlanadi. Voqea sehrli hodisalar bilan boshlanadi, bosh qahramonlar o‘z jasurliklari, aqli-farosati, uddaburonligi bilan gohida parilar, qushlar, hayvonlar, sehrgarlar yordamida turli to‘siqlarni yengib o‘tib murod maqsadlariga yetadilar. Ertaklar kirish, asosiy qism va ertak (xotima) so‘ngidan iborat. Boshlama turk tilida tekerlama deyilib, bunda ertakchi tinglovchini o‘zi aytmoqchi bo‘layotgan voqealar olamiga olib kirishga harakat qiladi. Tekerlama so‘z o‘yinidan iborat, bunda bir-biriga mazmunan aloqador bo‘lmagan so‘zlar ma’lum tarzda qofiyalanib keladi va go‘zal bir shakl yasaydi.
Masalan: «Bir bor ekan, bir yo‘q ekan. Zamon zamon ichida, igna somon ichida. Tuya dallol ekan, chivin sartarosh ekan, xo‘roz imom ekan, onam qoshiqda, otam beshikda ekan. Men otamning beshigini ting‘ir-ming‘ir tebratar ekanman, otam tushdi beshikdan, chiqib ketdi eshikdan, Onam qisqichni oldi, otam kurakni oldi, menga eshik orqasidagi burchak qoldi... Onam yaxshi. Otam yaxshi, qo‘llaridan qutulsang undan yaxshi».
Yoki boshqa bir ertak shunday tekerleme bilan boshlanadi. “Bir bormish, bir yo‘kmish... Avval zamon ichida, igna somon ichida... Tuyalar dallol emish eski hammom ichida... hammomchining tosi yo‘q, go‘lahchining boltasi yo‘q, qo‘ltig‘ida bo‘g‘chasi yo‘q... handadir handa bir qo‘tos va yetmish ikki tentak banda... Yedik, ichdik, tishimiz et ko‘rmadi, barakat bersin otboqarga, bizga bir ot berdi to‘riqdir deya, ot bizni bir tepib berdi nari tur deya...
Ertakdir buning oti, so‘zlasang chiqar toti, kimki tinglamasa, kelsin cho‘loq tarbiyachi...”
Turk ertaklarining manbalari haqida turlicha nazariyalar bo‘lib, bu qarashlarni asosan uch guruhga jamlab, uch ilmiy maktab deb qarash mumkin.
Mifologik maktab. Bu nazariyaga ko‘ra, ertaklar qadimgi afsonalarning parchalar holda qolgan va bizgacha yetib kelgan bo‘laklaridir.
Antropologik maktab. Bu maktab vakillari ayni bir ertaklarni rivojlanmagan xalqlar orasida ham borligini aytadi. Biror mifning ertak holiga kelish chegarasini keskin ko‘rsatmaydi.
Adabiy maktab nazariyasiga ko‘ra xalq ertaklarining kelib chiqishini Hindistondan izlaydi. Xalq ertaklarini bugungi kunda unutilgan bir qism qadimiy ohanglarning so‘nggi izlari va alomatlari sifatida ko‘radi.1
Ertaklar qaysi vaqtda yaratilganiga qarab, ozmi-ko‘pmi zamon ruhini o‘zida aks ettirgan. Muhimi bosh mezon adolat bo‘lgan. Yaxshilik, ezgulik hamisha yovuzlik ustidan g‘alaba qozongan. Ertaklar sinfiylikdan holi. Bir kambag‘al nihoyatda boy bo‘lib ketishi, yoki aksincha podsho bir bechora bo‘lib qolishi mumkin. Ertaklarda bosh qahramon uchun bajara olmaydigan ish yo‘q. Qahramonlar o‘z idroki va majoziy obrazlar yordamida, albatta, maqsadlariga yetadilar. Turk ertaklaridagi asosiy tiplar jahon xalqlarida ko‘p uchraydigan qahramonlardir. Sehrli ertaklarda asosan dev, jodugar kampir, zanji qul, ya’ni qora arab, parilar, ajdarho, ayol dev, darvish, podsholar, Kalo‘g‘lon, tiplari bo‘lsa, ashyolardan: uchar gilam, ur to‘qmoq, sehrli ko‘za, sehrli qalpoqcha kabilardir. Shuningdek uch, yetti, qirq sonlari bilan bog‘liq an’analar ham bor.
Turk xalq ertaklari tugallanmasi ham o‘ziga xos. Ertak mazmunidan kelib chiqib yakun to‘y-tomosha tasviri, otalar so‘zi yoki tinglovchilar ruhiyatini ko‘taruvchi adabiy parchalar bo‘lishi mumkin. Ko‘pincha ertakchilar o‘z so‘zlarini original shaklda tugatmoq, aytganlarining hayotga yaqinligini ko‘rsatmoq uchun chiroyli yakun yasashga harakat qiladilar. Masalan: “To‘yga meni ham chaqirdilar. Bordim. Menga bir to‘rva shirinliklar berdilar. Eshagimga yukladim. Eshagimning oyoqlari mumdan, ko‘zlari shishadan edi. Qancha shoshilsam ham yetolmadim, quyosh chiqdi, mum eridi, shishalar sindi. Shirinliklar tosh qotib qoldi”.
Yoki “Qirq kun, qirq kecha to‘y bo‘ldi. Ular yetmish murodga, biz chiqamiz ayvonga... Ko‘kdan uch olma tushdi, biri sizga, biri ertak aytganga, biri menga”. Ko‘rinadiki, ertakchi nihoyatda so‘zga chechan, so‘z san’atkori bo‘lishi kerak. Ziyo Ko‘kalp quyidagi so‘zlarni yozganda haqli edi. “Ertakchi o‘z sohasida bir san’atkordir. Aytgan har so‘zi o‘z o‘rnida qo‘llanilgan. Bu kabi ertakchilarning bir kalimasini ham o‘zgartirib bo‘lmaydi”.1 Og‘zaki nutqning go‘zal namunasi bo‘lgan ertaklarning tarbiyaviy ahamiyati juda muhim. Yoshlarni vatanparvarlik, ezgulik ruhida voyaga yetkazib, yaxshilikning yomonlik ustidan hamisha g‘alaba qilishiga ishonch tug‘dirishda folklorning hech bir janri ertak o‘rnini bosa olmaydi.
|
