Laboratorium z chemii fizycznej

Wprowadzenie

gdzie:  - oporność właściwa [·m], A i l odpowiednio powierzchnia elektrod oraz odległość między nimi. Skoro jednostką oporu jest om [] to jednostką przewodnictwa jest [^-1] zwany simensem [S], a wspomniana wyżej zależność przyjmuje postać:

gdzie  to przewodnictwo właściwe [S·m^-1]. Tak powierzchnia elektrod A jak i odległość pomiędzy nimi l są trudne w pomiarze bezpośrednim, dlatego często wyznacza się na podstawie pomiarów dla roztworów o znanym przewodnictwie wartość stosunku zwaną w konduktometrii stałą naczynka elektrolitycznego lub pojemnością oporową naczynka. Przewodnictwo właściwe  zależy od liczby jonów obecnych w roztworze, a dokładnie zależy od rodzaju elektrolitu jego stężenia oraz temperatury. Dla danej temperatury w zakresie małych stężeń wzrost przewodnictwa właściwego (niemal linowy) jest wynikiem zwiększania się koncentracji jonów. W szerszym zakresie stężeń obserwuje się po początkowym wzroście, spadek przewodnictwa wraz ze wzrostem stężenia roztworu. W roztworach elektrolitów o dużym stężeniu przewodnictwo początkowo rośnie wraz ze wzrostem stężenia, a następnie maleje, co jest efektem wpływu stężenia nie tylko na ilość jonów, ale również na ich ruchliwość. Porównywanie przewodnictwa różnych elektrolitów typu AB umożliwia wielkość zwana przewodnictwem molowym _m [S·m²·mol^-1], i zdefiniowana jako:

gdzie c oznacza stężenie elektrolitu. Z uwagi na fakt, iż stężenie najczęściej wyrażane jest w jednostce mol·dm^-3 dla zgodności z układem SI wyrażenie na przewodnictwo molowe przyjmuje postać:

W ogólnym przypadku dla elektrolitów wszystkich typów porównanie przewodności różnych związków można przeprowadzić za pomocą przewodnictwa równoważnikowego:

gdzie n – liczba moli kationów/anionów powstałych podczas dysocjacji jednego mola elektrolitu, a z – ładunek kationów/anionów.

gdzie Λ_m⁰ graniczne przewodnictwo molowe, c – stężenie elektrolitu, K – stała uzależniona od stechiometrii oraz typu elektrolitu.

W przypadku elektrolitów słabych związek pomiędzy przewodnictwem molowym a granicznym przewodnictwem molowym można przedstawić zależnością:

(7)

gdzie α jest stopniem dysocjacji elektrolitu. Uwzględniając zależność pomiędzy stałą dysocjacji (K), stopniem dysocjacji oraz początkowym stężeniem elektrolitu (c₀) znaną powszechnie pod nazwą prawa rozcieńczeń Ostwalda:

można powyższą zależność przekształcić do postaci umożliwiającej wyznaczenie granicznego przewodnictwa molowego słabych elektrolitów z pomiarów przewodnictwa ich roztworów:

gdzie K jest stałą dysocjacji słabego elektrolitu (np. dla kwasu octowego K = 1,75·10^-5), c oznacza natomiast stężenie roztworu elektrolitu.

Graniczne przewodnictwo molowe można również przedstawić zależnością:

(10)

gdzie i oznaczają odpowiednio graniczne przewodnictwo molowe kationów i anionów, a ν₊ i ν_- są współczynnikami stechiometrycznymi we wzorze elektrolitu (np. dla HCl czy CH₃COOH ν₊=1 i ν_-=1, dla ZnCl₂ ν₊=1 a ν_-=2). Powyższa zależność znana jest pod nazwą prawo niezależnej wędrówki jonów Kohlaruscha umożliwia obliczenie granicznego przewodnictwa molowego tak dla elektrolitów mocnych (wystarczy zsumować wielkości granicznych przewodnictw poszczególnych jonów, uwzględniając stechiometrię związku, korzystając np. z danych literaturowych - w roztworze wodnym w temperaturze 298K wynosi 34,96 mS·m²·mol^-1 dla analogicznych warunków wynosi 7,63 mS·m²·mol^-1) jak i słabych np. kwasu octowego.

W celu wyznaczenie granicznego przewodnictwa kwasu octowego należy wyznaczyć (np. z pomiarów przewodnictwa lub wyliczyć na podstawie danych literaturowych) wartość granicznego przewodnictwa molowego dla HCl, NaCl oraz CH₃COONa a następnie obliczyć wartość szukanego przewodnictwa granicznego CH₃COOH z zależności:

(11)

Wykonanie ćwiczenia

1. 
   W kolbach miarowych (50cm³) sporządzić roztwory kwasu octowego zgodnie z przepisem podanym w Tabeli 1.
   

2. 
   Zmierzyć przewodnictwo roztworów kwasu octowego.
   
3. 
   W kolbach miarowych (50cm³) sporządzić roztworu kwasu solnego analogicznie do roztworów kwasu octowego sporządzanych zgodnie z Tabelą 1 – do sporządzenie roztworów wykorzystać kwas solny o stężeniu 0.01M.
   
4. 
   Zmierzyć przewodnictwo roztworów kwasu solnego.
   
5. 
   Analogicznie do punktu 3 sporządzić roztwory NaCl i/lub HCl i/lub CH₃COONa oraz zmierzyć przewodnictwo tych roztworów.
   

Opracowanie wyników

1. 
   Obliczyć stężenie kwasu octowego w wyjściowych roztworach.
   
2. 
   Obliczyć przewodnictwo właściwe κ wiedząc, że stała naczynka konduktometrycznego wynosi 1 cm^-1.
   
3. 
   Obliczyć przewodnictwo molowe roztworów kwasu octowego z zależności:
   

Λ_m – przewodnictwo molowe [Ω^-1·cm²·mol^-1]

κ – przewodnictwo właściwe [Ω^-1·cm^-1]

c - stężenie molowe kwasu [mol·dm^-3]

4. 
   Obliczyć odwrotność przewodnictwa molowego (1/ Λ_m) oraz iloczyn c·Λ_m.
   
5. 
   Wyniki umieścić w tabeli.
   

6. 
   Narysować wykres zależności 1/Λ_m = f(c·Λ_m) i wyznaczyć wartość granicznego przewodnictwa molowego Λ_m⁰ dla kwasu octowego. Wyjaśnić dlaczego wykres zależności 1/Λ_m = f(c·Λ_m) umożliwia wyznaczenie granicznego przewodnictwa molowego kwasu octowego.
   
7. 
   Obliczyć stopień dysocjacji α (korzystając z wartości Λ_m oraz Λ_m⁰) a następnie stałą dysocjacji K dla poszczególnych roztworów kwasu octowego.
   
8. 
   Wyniki zestawić w tabeli:
   

9. 
   Obliczyć średnią wartość K oraz porównać ją z wartością tablicową. Obliczyć błąd względny.
   
10. 
    Obliczyć stężenie kwasu solnego, wartość w wyjściowych roztworach oraz κ.
    
11. 
    Obliczyć przewodnictwo molowe roztworów kwasu solnego z zależności analogicznej jak w punkcie 2.
    
12. 
    Wyniki zastawić w tabeli:
    

Roztwór HCl	c [mol·dm-3]		κ [ Ω-1·cm-1]	Λm [ Ω-1·cm2·mol-1]
Roztwór 1
Roztwór 2
Roztwór 3
Roztwór 4
Roztwór 5
Roztwór 6

13. 
    Czynności z punktów 9-11 przeprowadzić dla roztworów NaCl i/lub CH₃COONa.
    
14. 
    Sporządzić wykres zależności Λ_m = f() dla roztworów mocnych elektrolitów. Na podstawie wykresów wyznaczyć graniczne przewodnictwo molowe dla HCl, NaCl i CH₃COONa. Wyjaśnić dlaczego wykres zależności Λ_m = f() umożliwia wyznaczenie granicznego przewodnictwa molowego podanych elektrolitów.
    
15. 
    Porównać wyznaczone wartości granicznego przewodnictwa molowego dla HCl, NaCl i CH₃COONa z wartościami teoretycznymi. Obliczyć błąd względny.
    
16. 
    Przeprowadzić dyskusję uzyskanych wyników i wyciągnąć wnioski.
    

1. 
   Podział elektrolitów, definicja stopnia i stałej dysocjacji, prawo rozcieńczeń Ostwalda.
   
2. 
   Przewodnictwo elektrolitów – przewodnictwo właściwe, przewodnictwo molowe, przewodnictwo równoważnikowe oraz graniczne przewodnictwo molowe i równoważnikowe, prawo Kohlrausch'a.
   
3. 
   Wpływ temperatury, stężenia i rodzaju elektrolitu na przewodnictwo.
   
4. 
   Konduktometria – zasada metody, budowa naczyńka konduktometrycznego, stała naczyńka i sposób jej wyznaczania.
   

Dowolny podręcznik do chemii fizycznej.