 PEHAMETRIA I POTENCJOMETRIA (cz. I)
Temat: Charakterystyka elektrody pomiarowej, miareczkowanie potencjometryczne
Cel ćwiczenia – wyznaczenie charakterystyki elektrody pomiarowej,
określenie stężenia kwasu oraz wodorotlenku potasu w preparacie
farmaceutycznym metodą miareczkowania potencjometrycznego;
Potencjometria dotyczy pomiaru siły elektromotorycznej ogniwa (SEM) zbudowanego z dwóch nie spolaryzowanych elektrod zanurzonych w roztworze analizowanym. Wartość SEM ogniwa zależy od wartości potencjałów elektrod, które z kolei uzależnione są od charakteru procesów chemicznych przebiegających na elektrodach.
Charakterystyka elektrody pomiarowej
Wyznaczenie charakterystyki elektrody pomiarowej sprowadza się do graficznego przedstawienia zależności potencjału elektrody (SEM) od pH roztworu. Charakterystykę elektrody wykonuje się przy użyciu buforu Brittona i Robinsona o różnym pH. Sporządzenie charakterystyki elektrody pomiarowej umożliwia wyznaczenie parametrów charakteryzujących daną elektrodę tj. nachylenia charakterystyki (dSEM/dpH), punktu izoelektrycznego elektrody (pHSEM=0), a także pozwala wyznaczyć zakres stosowalności elektrody, tzn. zakres liniowej zależności SEM od pH. Nachylenie charakterystyki określa czułość elektrody. Im jest ono większe, tym elektroda ma większą czułość. Nachylenie krzywej kalibracyjnej elektrody wyraża się wzorem:
dSEM
S =
dpH
w którym:
dSEM – bezwzględna wartość różnicy między dwoma wybranymi wartościami siły elektromotorycznej mieszczącymi się w zakresie liniowej zależności SEM od pH
dpH - bezwzględna wartość różnicy między wartościami pH, odpowiadającymi wybranemu zakresowi siły elektromotorycznej.
Analityczne zastosowanie potencjometrii wiąże się z oznaczaniem jonów techniką bezpośrednią (potencjometria bezpośrednia) oraz poprzez miareczkowanie potencjometryczne.
Potencjometria bezpośrednia – polega na oznaczaniu stężenia danego jonu w roztworze w oparciu o pomiar SEM ogniwa zbudowanego z elektrody wskaźnikowej i elektrody odniesienia. Potencjometria bezpośrednia wykorzystuje głownie elektrody jonoselektywne.
Miareczkowanie potencjometryczne – zależność zmian potencjału elektrody wskaźnikowej od ilości dodawanego titranta. Pomiar zmian potencjału elektrody wskaźnikowej jest sposobem detekcji punktu końcowego miareczkowania. Końcowy punkt miareczkowania można wyznaczyć metodą graficzną, metodą pierwszej pochodnej oraz metodą drugiej pochodnej.
Ćwiczenie 1 – charakterystyka elektrody
pomiarowej
Aparatura
Pehametr GLP 21
Odczynniki
-
Roztwór mieszaniny kwasów: CH3COOH, H3PO4 i H3BO3 (stężenie każdego z tych kwasów w roztworze wynosi 0,04 mol/l)
-
0,2 mol/l roztwór NaOH
-
Przygotowanie buforów Brittona i Robinsona
Do siedmiu zlewek o pojemności 100 ml wlać po 50 ml roztworu mieszaniny kwasów (0,04 mol/l) i kolejno do zlewek dodać roztwór NaOH (0,2 mol/l w objętości: 5, 10, 15, 20, 25, 30 i 35 ml. Roztwory dokładnie wymieszać. Otrzymuje się szereg buforów o różnych wartościach pH.
Pomiar pH i SEM
Zanurzyć elektrodę kolejno do roztworów buforowych o zmieniającym się stopniowo pH od najniższego do najwyższego, odczytać wartości pH i odpowiadające im wartości SEM w mV.
Opracowanie wyników
-
Odczytane wartości pH buforów i odpowiadające im wielkości SEM w mV zestawić w tabeli.
-
-
Sporządzić wykres zależności SEM od pH.
-
Ustalić zakres liniowej zależności SEM od pH.
-
Wyznaczyć nachylenie charakterystyki elektrody (dSEM/dpH):
-
zrzutować wybrany odcinek na oś rzędnych (oś y), wyznaczyć wartości ograniczające ten odcinek (SEM1 i SEM2) oraz obliczyć różnicę dSEM = |SEM1 - SEM2|
-
zrzutować wybrany odcinek na oś odciętych (oś x) - otrzyma się wartości: pH1 i pH2 (odpowiadające wybranym uprzednio wartościom SEM) oraz obliczyć różnicę dpH = |pH1 – pH2 |
-
wyznaczyć nachylenie charakterystyki korzystając ze wzoru
S = dSEM/dpH
-
Wyznaczyć punkt izoelektryczny elektrody (pHSEM=0), w tym celu z wykresu ujmującego zależność SEM od pH odczytać wartość pH, dla której siła elektromotoryczna wynosi 0 (punkt przecięcia charakterystyki elektrody z osią odciętych).
Ćwiczenie 2 – miareczkowanie
potencjometryczne
Aparatura
Titrator TitroMatic
Miareczkowanie: -
roztworu HCl za pomocą roztworu NaOH
-
roztworu CH3COOH za pomocą roztworu NaOH
-
roztworu NH4OH za pomocą roztworu HCl
Odczynniki: -
0,1 mol/l roztwór NaOH
-
0,1 mol/l roztwór HCl
-
Roztwory do miareczkowania: roztwór HCl, CH3COOH, NH4OH
Wykonanie:
-
Pobrać 10 ml roztworu badanego i przenieść do zlewki, w której będzie przeprowadzone miareczkowanie, następnie dodać 50 ml wody destylowanej.
-
W przypadku miareczkowania mocnego kwasu HCl, słabego kwasu CH3COOH należy miareczkować titrantem nr 1 – 0,1M NaOH.
-
W przypadku miareczkowania słabej zasady NH4OH należy miareczkować titrantem nr 2 – 0,1M HCl.
-
Wydrukować trzy wykresy miareczkowania.
Opracowanie wyników:
-
W wydruku wykresu miareczkowania nad wykresem prezentowane są informacje z analizy
-
In. reading – początkowa wartość siły elektromotorycznej analitu (mV)
-
Initial T – temperatura pomiaru
-
Sample - objętość miareczkowanego analitu (ml)
-
End – objętość titranta w punkcie równoważnikowym PR (ml)
-
Result – stężenie analitu (mol/l)
-
Obliczyć stężenie molowe badanych roztworów:
-
mocnego kwasu
-
słabego kwasu
-
słabej zasady
Ctitranta – stężenie titranta (0,1 mol/l NaOH lub 0,1 mol/l HCl)
Vtitranta – objętość titranta punkcie równoważnikowym [ml], wartość
odczytana z wydruku wykresu (End)
Vanalitu – objętość miareczkowanego roztworu (10 ml)
-
Obliczyć błąd względny i błąd bezwzględny pomiarów.
Błąd bezwzględny (x) - bezwzględna wartość różnicy między wartością
rzeczywistą (x) a wartością otrzymanego wyniku (xi).
x = x – xi
Błąd względny (x wzgl.), wyraża stosunek wielkości błędu bezwzględnego
(x) do mierzonej wartości prawdziwej (x).
x
x wzgl = x 100%
x
Błąd względny jest wartością niemianowaną. Wyrażony w procentach ułatwia porównanie wielkości błędów pomiędzy sobą.
Miareczkowanie mieszaniny kwasów
W przypadku miareczkowania mieszaniny kwasów w środowisku wodnym otrzymuje się tylko jeden skok potencjału, pozwalający na wyznaczenie sumy zawartości tych kwasów. Oznaczenie kwasów w mieszaninie wymaga miareczkowania w środowisku acetonowo-wodnym. W oznaczaniu kwasu octowego i solnego obok siebie wykorzystuje się różnicujące działanie acetonu na moc tych kwasów.
Odczynniki: -
Roztwór do miareczkowania: mieszanina kwasów HCl i CH3COOH
-
Woda destylowana
-
Aceton
Wykonanie:
-
Przeprowadzić miareczkowanie mieszaniny kwasów HCl i CH3COOH za pomocą titranta nr 1 – 0,1M NaOH.
-
Pobrać 10 ml roztworu badanego i przenieść do zlewki, w której będzie przeprowadzone miareczkowanie, dodać 50 ml acetonu (pod wyciągiem).
-
Przeprowadzić miareczkowanie.
-
Wydrukować wykres miareczkowania.
Opracowanie wyników:
-
W oknie programu TiCom, w pasku narzędzi, po kliknięciu na ikonę  (Wykres), pokazany jest wykres miareczkowania.
-
Po prawej stronie prezentowana jest tabela danych. Na początku tabeli znajdują się ostatnie punkty analizy.
-
Index
|
Volume
|
Reading
|
1 st Derivade
|
66
|
5,793
|
-290,6
|
-168
|
65
|
5,781 PR2
|
-288,5
|
-1332
|
64
|
5,679
|
-153,6
|
-58
|
…..
|
…
|
…
|
…
|
24
|
3,316
|
95,2
|
-585
|
23
|
3,303 PR1
|
102,2
|
-1339
|
22
|
3,208
|
229,4
|
-63
|
…..
|
…..
|
…….
|
……..
|
4
|
0,539
|
316,5
|
-10
|
3
|
0,313
|
318,8
|
-4
|
12
|
0,08
|
320,0
|
-2
|
1
|
0,000
|
320,2
|
0
|
Index – punkty miareczkowania
Volume – ml titranta
Reading – wartości SEM (mV)
1 st Derivade – pierwsza pochodna
-
Pierwszy punkt równoważnikowy (PR1) na wykresie odpowiada objętości zasady potrzebnej do zobojętnienia mocnego kwasu
-
w kolumnie 1 st Derivade znaleźć pierwszą największą wartość (licząc od indexu nr 1) – (wartość bezwzględną)
-
po znalezieniu największej wartości odczytać przypadającą jej wartość ml titranta w kolumnie Volume, jest to objętość NaOH zużyta na miareczkowanie w PR1
-
Drugi punkt równoważnikowy (PR2) na wykresie odpowiada objętości zasady potrzebnej do zobojętnienia słabego i mocnego kwasu
-
w kolumnie 1 st Derivade znaleźć drugą największą wartość
-
po znalezieniu największej wartości odczytać przypadającą jej wartość ml titranta w kolumnie Volume, jest to objętość NaOH zużyta na miareczkowanie w PR2
-
Obliczyć stężenie molowe kwasu solnego:
CNaOH – stężenie titranta (0,1 mol/l NaOH)
Vpróby – objętość (10 ml)
VNaOH – objętość NaOH zużyta w miareczkowaniu w PR1 [ml].
-
Obliczyć stężenie molowe kwasu octowego:
-
Aby obliczyć objętość zasady potrzebną do zobojętnienia słabego kwasu należy od objętości zasady odpowiadającej PR2 odjąć objętość zasady odpowiadającą PR1.
VPR2 - V PR1
CNaOH – stężenie titranta (0,1 mol/l NaOH)
VNaOH – objętość NaOH zużyta w miareczkowaniu w PR2 - PR1
(ml)
Vpróby– objętość (10 ml)
5. Obliczyć błąd względny i błąd bezwzględny
Ćwiczenie 3 – Oznaczanie wodorotlenku potasu
w preparacie farmaceutycznym SolphaDermol
metodą miareczkowania potencjometrycznego
Odczynniki: -
Roztwór HCl o stężeniu 0,1 mol/l
-
Woda destylowana
-
Próbka preparatu farmaceutycznego SolphaDermol
Wykonanie:
-
Pobrać 0,5 ml próbki preparatu do kolby miarowej o poj. 50 ml, uzupełnić wodą destylowaną do kreski, dokładnie wymieszać i przenieść do zlewki, w której będzie przeprowadzone miareczkowanie.
-
Zgodnie z instrukcją obsługi titratora wykonać miareczkowanie stosując titrant nr 2 – HCl.
-
Wydrukować wykres miareczkowania
Opracowanie wyników
-
Obliczyć stężenie molowe badanej substancji w preparacie farmaceutycznym wg wzoru:
Ctitranta – stężenie titranta (0,1 m0l/l)
Vtitranta – objętość titranta w punkcie równoważnikowym (ml), wartość
odczytana z wykresu (End)
Vanalitu – objętość użyta do miareczkowania (50 ml)
Df – współczynnik rozcieńczenia (100)
-
Obliczyć stężenie procentowe wodorotlenku potasu zakładając, że gęstość próbki wynosi 1,045 g/ml. Masa molowa wodorotlenku potasu wynosi 56,11 g/mol
Cp – stężenie procentowe
Canalitu – stężenie molowe wodorotlenku potasu w preparacie
M – masa molowa wodorotlenku potasu (56,11 g/mol)
D – gęstość próbki (1,045 g/cm3)
-
Obliczyć błąd względny i błąd bezwzględny oznaczenia, przyjmując wartość rzeczywistą zawartość wodorotlenku potasu deklarowaną przez producenta
|
