40
ko‘rsatishiga qaramay arab xalifaligining muhim viloyatlaridan
biri sifatida uning tarkibiga uzil-kesil o‘tdi. Markaziy hokimiyat
749-yilga qadar Damashqda bo‘lgan bo‘lsa,
endilikda
Bag‘dodda joylashgan edi.
Xalifa davlatni boshqarishda
vazir ul-vuzaro (ulug‘ vazir)
ga tayangan.
Amir ul-umaro harbiy ishlar uchun mas’ul
bo‘lgan. Xalifa turli masalalarni kengashda –
devon ad-
darda ko‘rib chiqar edi.
Devon ad-dar uchta asosiy devonga
bo‘lingan: devon al-mashriq, devon al-mag‘rib va
devon al-
xaraj. Movarounnahrga tegishli masalalar
devon al-mashriqda
hal qilinar edi.
Xalifa viloyat noiblarini lavozimiga tayinlardi yoki bo‘shata
olardi. Xalifalikning huquqiy masalalari Qur’oni
karim va
Payg‘ambar (s.a.v) ko‘rsatmalari, nasihatlariga asoslangan
holda ko‘rib chiqilgan.
Shunday qilib,
VIII asr o‘rtalariga kelib Movarounnahrda
siyosiy boshqaruv arab xalifaligi siyosiy tizimiga moslashtirilgan
edi. So‘g‘diyonada buxorxudotlar va boshqa hukmdorlarning
qo‘li ostidagi ma’muriy-idora usuli o‘z
shaklini saqlab qolgan
bo‘lishiga qaramay, hokimlarning xalifa noibiga itoat etishlari
shart edi. Mahalliy davlat boshliqlarining ko‘pchiligi o‘z
huquqlari va imtiyozlarini saqlab qolish maqsadida Islom
dinini qabul qilgan edilar. Islomni qabul qilmagan zodagonlar
o‘z yerlaridan mahrum etilar yoki tovon to‘lar edilar. Shu
tarzda arablar Movarounnahr siyosiy tizimi va diniy e’tiqodiga
o‘z ta’sirini o‘tkaza oldilar.
