adsorbirani sloj molekula vode
specifično adsorbirani anion
kation okružen molekulama vode
metal UHR VHR difuzni sloj
Slika 2.3: Prikaz Sternovog i difuznog sloja. Unutrašnja Helmholtzova ravnina (UHR) se definira kao središte specifično adsorbiranih aniona. Vanjsku Helmholtzovu ravninu (VHR) definiraju ioni koji nisu izgubili omotač otapala (hidratacijsku ovojnicu).
Difuzni sloj se proteže od vanjske Helmholtzove ravnine i prelazi u bulk, homogenu otopinu. U difuznom sloju ioni se mogu kretati slobodno u bilo kojem smjeru.
Sternova teorija uzima u obzir da ioni imaju konačnu veličinu te se zbog toga mogu približiti površini do udaljenosti od nekoliko nm. Dakle, prvi ioni iz difuznog dvosloja nisu na površini već na nekoj udaljenosti  od površine (slika 2.1). Ta udaljenost se obično uzima kao radijus iona.
Jakost potencijala površine povezana je sa nabojem površine i sa širinom dvosloja. Sa udaljenošću od površine, potencijal opada strogo linearno u Sternovom sloju (ali pad potencijala se razlikuje u UHR i VHR, iako je u oba slučaja linearan) i eksponencijalno u difuznom sloju približavajući se nuli na imaginarnoj granici dvosloja u slučaju kada se uz površinu stvara sloj suprotno nabijenih iona iz otopine. Granica Sternovog sloja i difuznog sloja naziva se ravnina posmaka. Električni potencijal na granici Sternovog sloja i difuznog sloja je povezan sa mobilnošću čestice i naziva se zeta potencijal;  (slika 2.4).
U slučaju kada ne vrijedi aproksimacija  , potrebno je egzaktno riješiti izraz (2.4). Dobijemo:
|
