30
7e-kategoriya
(o’tkazuvchanligi 700-1200 MHz) – 4 ta juftdan
foydalanilganda 10 Gbit/s gacha va kabel uzunligi 50 metrdan oshmaganda 40 Gbit/s
gacha va kabel uzunligi 15 metrdan oshmaganda 100 Gbit/s gacha.
Ularning
soniga qaramasdan, hozirgi kunda 5e va 6-kategoriyalardan
foydalanilmoqda. Bu foydalanuvchilarni zamonaviy infratuzilmaga ulash uchun
yetarli. Oxirgi yangiliklarga ko’ra, yangi 802.3bz standarti tasdiqlangan. Bu standart
5e va 6-kategoriyali kabellardan foydalanib uzatish tezligining maksimal chegarasini
2.5 va 5 Gbit/s gacha oshirish imkonini beradi. Bu ularning hali kelajagi bor
ekanligini anglatadi.
O’rama juftning oxiriga ko’pchilikka RJ-45 nomi bilan ma’lum bo’lgan 8P8C
(8 pozitsiyada 8 kontakt) konnektori biriktiriladi (2.5-rasm).
2.5-rasm. RJ-45 konnektori ko’rinishi
Wi-Fi (IEEE 802.11) texnologiyasi. Wi-Fi (ingl. Wireles Fidelity –
boshlanishida “simsiz aniqliq” deb ifodalangan) texnologiyasi deb Wi-Fi Allianse
konsorsiumi tomonidan ishlab chiqilgan WLAN sinfiga qarashli va IEEE institutining
802.11 standartlar turkumiga kirgan tizim hisoblanadi.
Ushbu texnologiya yuqori
sifatli ovoz yozish va eshitirish standarti Hi-Fi (ingl. High Fidelity - “yuqori
aniqlik”) ga o‘xshatib nomlangan.
Wi-Fi tarmoqlaridan foydalanish simli tarmoqlar qurish mumkin bo‘lmagan
yoki iqtisodiy tarafdan maqsadga muvofiq bo‘lmagan joylarda tavsiya etiladi.
Hozirgi vaqtda Wi-Fi tarmoqlari ham korporativ, ham xususiy foydalanuvchilar
tomonidan keng ishlatilmoqda. Zamonaviy Wi-Fi tizimlarida ma’lumot uzatish
tezligi muayyan sharoitlarda 600Mbit/sek. largacha yetadi. Wi-Fi tarmoqlarida
aloqaning turg‘un va mobil rejimlari qo‘llab quvvatlanadi.
Abonent qabul
qilgich / uzatkich uskunasi – “Wi-Fi adapteri” bilan jihozlangan mobil
terminallar (KPK, smartfonlar va noutbuklar) lokal tarmoqlarga va ulanish nuqtasi
yoki “xot-spot” deb nomlangan nuqtalar orqali Internetga ulanishi mumkin.
31
Yuqorida aytib o‘tilganidek, WLAN sinfidagi tarmoqlarning yagona
standarti ustida ishlar IEEE instituti qoshida yaratilgan 802.11 ishchi guruhi
doirasida boshlangan edi. Wi-Fi texnologiyasining ilk namunasi 1991 yilda
Nivegeyn shahrida (Niderlandiya) NCR Corporation/AT&T (keyinchalik Lucent
va Agere Systems) kompaniyasi tomonidan ishlab chiqildi.
Uskuna dastlab
kassa apparatlarida ishlatish uchun mo‘ljallangan va bozorga WaveLAN nomida
chiqarilgan edi. O‘shandayoq bu uskunalar 1dan 2Mbit/sek.gacha ma’lumot
uzatish tezligini ta’minlay olardi. Wi-Fi texnologiyasini asosiy ishlab chiquvchisi
- janob Vik Xeyz (Vic Hayes) “Wi-Fi otasi” degan nom oldi va keyingi IEEE
802.11b, 802.11a va 802.11g standartlarini ishlab chiqishda qatnashgan
jamoaning a’zosi bo‘ldi [12].
1997 yilda IEEE 802.11 belgisini olgan birinchi
Wi-Fi standarti paydo
bo‘ldi. Bu standart radiochastota va infraqizil to‘lqinlarida ishlashga
mo‘ljallangan bo‘lib, 1 va 2 Mbit/sek. ma’lumot uzatish tezliklarini taqdim etdi.
Radiochastota kanalida chastotalarda sakrash (rus. pereskok) hisobiga spektrni
kengaytirish (ingl. Frequency Hopping Spread Spectrum, FHSS ) va to‘g‘ri
ketma-ketlik hisobiga spektrni kengaytirish (ingl. Direct Sequence Spread
Spectrum, DSSS) usullari ishlatildi.
Ammo, xatto 1997 yil uchun ham 1 – 2Mbit/sek. tezliklar yetarli bo‘lmadi va
802.11 guruhi yangi yuqoriroq tezliklarni taqdim etadigan standartlarni ishlab chiqish
ustida harakatlar boshladi. Bu vaqtga kelib ko‘plab davlatlarda
Wi-Fi tarmoqlari
uchun HTI tomonidan tavsiya etilgan 2400-2483,5MGs va 5150-5350MGs
diapazonlaridagi polosalarga ruxsat berildi va har ikkala diapazonlarda
standartlar yaratish ustida parallel ishlar olib borildi [2].
Dastlab 1999 yilning 16 sentyabrida 2,4GGs diapazoniga mo‘ljallangan va
ma’lumot uzatish tezligini nazariy jihatdan 33Mbit/sek ga oshirgan IEEE
802.11b standarti paydo bo‘ldi. Ishlatilgan asosiy modulyatsiya/kodlash SSK
(ingl. Complementary Code Keying) usuli 11 Mbit/sek gacha tezlikni ta’minladi
va qo‘shimcha PBCC (ingl. Packet Binary Convolutional Coding) paketli binar
o‘rashli kodlash (rus. svyortochnoe kodirovanie) usuli tezlikni 22 va 33Mbit/sek.
gacha oshirdi.
5GGs diapazoni uchun mo‘ljallangan IEEE 802.11a standarti “11b”
versiyasidan keyinroq, ya’ni 1999
yilning sentyabrida, paydo bo‘lsa-da, lekin
xarakteristikalari bo‘yicha undan o‘zib ketdi. U 54Mbit/sek. gacha ma’lumot
uzatish tezligiga erishdi. Bunga o‘sha paytda prinsipial yangi bo‘lgan OFDM
mexanizmidan foydalanish tufayli erishildi.
2003 yil iyunida IEEE 802.11b standartining takomillashtirilgan versiyasi -
IEEE 802.11g paydo bo‘ldi. U “11b” ning chastota diapazonida ishlar edi va
“11a” ning tezligini (ya’ni 54Mbit/sek.) ta’minlar edi.
32
Nihoyat 2009 yilning 11 sentyabrida uzoq kutilgan IEEE 802.11n standarti
dunyoga keldi. Uni paydo bo‘lishi Wi-Fi texnologiyalarida yangi “sakrash”
bo‘ldi. “11n” standartida MIMO texnologiyasi, MASpaketlarni
agregatsiyalash
usuli, 40MGs chastotalar polosasidan foydalanish kabi ko‘plab texnologik
yangiliklar qo‘llanildi va birgalikda bu standartdagi yuqori ma’lumot uzatish
tezligini ta’minladi (nazariy jihatdan 600Mbit/sek. gacha). “11n” standarti avvalgi
barcha standartlar (ya’ni, “a”, “b” va “g” versiyalari) bilan moslasha oladi va
bugungi kunga kelib (2011 yilning boshi) dunyoda eng ko‘p tarqalgan Wi-Fi standarti
bo‘lib qoldi.
Hozirgi vaqtda o‘zining xarakteristikalari bo‘yicha 4G
texnologiyalari
talablariga mos bo‘la oladigan standartning keyingi versiyasi, xususan IEEE
802.11ac standarti ishlab chiqildi [2].
