Adabiyot so'z san'ati uvchi! -~ ildan boshlab «Adabiyot»

Aziz o'quvchim, senga kunday ravshanki, Chin-mochin degan mamlakatning imperatori - shahanshohi ham, fuqarolari ham xitoylardan. Bu voqea qadim zamonlarda bo'lib o'tgan, shunga qaramay, u butunlay unutilib ketmasdan turib, bilib olsang, albatta yaxshi bo'ladida! Shahanshohning saroyi dunyodagi eng yaxshi saroy ekan; chiroylikka chiroyli-yu, ammo juda nozikligidan biror yeriga qo'l tegizib bo'lmas ekan. Shahanshohning bog'ida eng anvoyi gullar o'sarkan, gullarning eng yaxshilariga kumush qo'ng'iroqchalar osilgan bo'lib, ular shabboda esganda jaranglab, sayr etuvchilarning e'tiborini tortib, bahri dilini ocharkan. Ana shunday ajoyib bog' ekan bu! Bog' uzoq-uzoqlarga cho'zilib ketganidan oxiri qayerdaligini hatto bog'bonning o'zi ham bilmas ekan. Bog'ning bir tomoni qalin o'rmonga tutashib ketgan bo'lib, ichkarisida chuqur ko'llar bor ekan va o'rmon moviy dengiz yoqasigacha cho'zilgan ekan. Kattakon daraxtlaming suv uzra osilib turgan shoxlari ostidan kemalar o'tarkan. Ana shu daraxtlarning qalin shoxlari orasida bir bulbul yasharkan. Bulbul shu qadar go'zal sayrar ekanki, uning qo'shig'ini eshitib o'tirgan kambag'al baliqchi o'zining qayg'u-tashvishlarini va suvga solgan to'rini ham unutib yuborarkan. U kutilmaganda: «Yo Parvardigor, hayot naqadat yaxshi!» - deb uzun so'lish olar ekan. So'ng yana tirikchiligi esiga tushib, baliq tutish bilan mashg'ul bo'larkan. Ertasiga kechqurun baliqchi bulbul sayrog'ini eshitib yana: «Yo Parvardigor, hayot naqadar yaxshi!» - deb yuborarkan.

...Xitoy shahanshohi saroyiga yetti iqlimdan sayyohlar kelib, hammasi g'aroyib chinni saroyni, jannatsimon bog'ni maqtashar ekan. Bulbul xonishini eshitishganida esa, sayyohlar: «Bu yurtning eng yaxshi g'aroyiboti mana shu!» - deyisharkan.

Sayyohlar o'z yurtlariga qaytib borishganida ko'rgan-kechirganlarini odamlarga gapirib berisharkan. Olimlar Chin mamlakati podshohining saroyini va bog'ini ta'rillay turib, albatta, bulbulni ham tilga olib o'tishar, hatto u diyoming eng yaxshi g'aroyiboti shu deyisharkan; shoirlar moviy dengiz bo'yida, o'rmonda yashovchi qanotli kuychini madh etib, ajoyib qasidalar yozisharkan.

Olim-u shoirlaming kitoblari jahon bo'ylab tarqalibdi va ba'zilari
Chin podshosigacha yetib boribdi. Chin podshosi o'zining oltin taxtida savlat to'kib, kitoblarni o'qib o5tirar, har daqiqa mamnunlik bilan bosh chayqab qo'yardi, o'zining poytaxtini, saroyini, bog'ini maqtashgani unga yoqar edi-da. «Ammo hammasidan ham g'aroyib bulbul!» - degan gap bor edi kitoblarda.

- Nima, nima? - ajablandi podshoh. - Bulbul? Nega men uni bilmayman? Bu qanaqasi? Axir mening bog'imda shunday bir qush

yashasa-yu nima u.chun men bundan bexabarman? Q'zimning I

bog'imdagi qushni birovlarning kitoblaridan bilsam-a? I

Shunday deb podsho o'zining xos a'yonlaridan birini huzuriga chaqirtirdi. Bu amaldor shunchalar o'ziga bino qo'yardiki, agar biror odam u bilan gaplashishga va biron narsani so'rashga jur'at qilsa,

faqat «uf- f» deb javob berardi. Bu esa hech qanday ma'noni anglatmas : edi.

I

- Aytishlaricha, bizning mamlakatimizda bir ajoyib qush bor ekan, uning oti bulbul ekan, - dedi podsho. - Ana shu bulbulni mening buyuk mamlakatimning eng yaxshi g'aroyiboti deb hisoblasharkan! Nima uchun bu qushning borligini biror marta menga aytmagansizlar?

Hech qachon bunday qushni saroy a'yonlariga tanishtirmaganlar!

- Amrimiz shuki, bulbulni shu bugun kechqurunoq saroyimga keltiringlar! - dedi imperator, - u kuylab, bizni xushnud etsin! Menda qanday ajoyibot borligini butun dunyo bilsa-yu men o'zim bilmasam!

- Shunday qush borligini hatto eshitmagandim, - takrorladi bosh

vazir. - Ammo endi uni albatta qidirib topaman!

Qidirib toparmish! Juda oson ekan-da?!

Imperatorning bosh vaziri zinalardan balandga chiqib, pastga tushib,

xonama-xona, dahlizma-dahliz yugurib-yelib, uchragan har kimsadan bulblni so'rab-surishtirdi, le kin he ch uning daragini bilmadi. Birinchi amaldor imperator oldiga qaytib kelib: «Bulbul deganlari yo'q narsa, uni kitob yozuvchilar to'qib chiqarishgan», - dedi.

- Janob oliylari, kitobda nimaiki yozilsa, hammasiga ishonavermang,

boshqacha aytganda, bu ko'zbo'yamachilikdan boshqa narsa emas!.. I

- Lekin bu kitobni menga eng qudratli Yaponiston imperatori sovg'a I qilib yuborgan, unda yolg'on gap bo'lishi mumkin emas! - e'tiroz I bildirdi Chin imperatori. - Men bulbul navosini tinglashni xohlayman!
U shu bugun kechqurunoq huzurimda bo'lishi kerak! Men unga oliy darajada xaynxohligimni bildirmoqchiman! Agar aytilgan fursatda bulbul shu yerga-kltirilmas ekan, kaltak bilan hamma saroy a'yonlarining qorniga urdirajakman!

- Uf-fl - dedi bosh vazir va yana zinalardan balandga chiqib, pastga tushib, xonama-xona, daWizma-daWiz yugura bosWadi; saroy amal

dorining ko'pchiligi uning orqasidan ergashib, yugura boshlashdi axir hech kim qomiga kaltak yeyishni xoWamas edi -da! Hammaning tili uchida bir savol: butun dunyo biladigan, le kin saroyda biror jon zoti bilmaydigan qanaqa qush ekan u?

Nihoyat, oshxonada isWaydigan bir qizaloqdan qushning daragini eshitib qolishdi:

- Yo, xudoyim. Bulbulni bilmaysizlarmi? Uning sayrashini eshitmaganmisiz? Men, bechora kasalmand oyijonimga tushlik ovqatdan qolgan-qutganlarni eltib berishgq ruxsat olganman. Oyijonim shundoqqina dengiz yoqasida yashaydi. Men u yerdan qaytayotib, charchab qolsam, o'rmonda maysalar ustida o'tirib, maza qilib bulbul xqnishini eshitaman! Shunday paytda ko'zlarimdan duv-duv yosh oqadi, onajonim bag'rida orom olayotganday, sevinib, ichimga sig'may ketaman!. .

- Oshpaz qizalog'im! - dedi bosh vazir. - Agar bizga bulbul qayerdaligini ko'rsatib bersang, seni saroy oshxonasidagi yaxshigina mansablardan biriga o'mashtirib qo'yaman. Imperatorning qanday taom yeyishini tomosha qilish uchun ham ruxsat olib beraman! Bulbul shu

bugun oqshom saroyga taklif etilgan! .

Shunday qilib, mansabdorlar oshpaz qiz yetakchiligida o'rmonga yo'l olishdi. Saroyning deyarli barcha mansabdorlari bulbulni izlashga tushdi. Ancha yo'l yurishganida dalada o'tlab yurgan sigiming mo.'mo'lashini eshitib qolishdi.

- O! Bulbul degani shu ekan-da! - deyishdi yosh amaldorlar. Shunday kichik jonivorning ovozi shu qadar kuchliligini qaranglar! Lekin biz bu qushning ovozini ilgariyam eshitgandaymiz! .

- Sizlar sigirning mo'-mo'lashini eshitdinglar, - dedi qizaloq. 

Hali bulbulning oshiyoniga yetganimiz yo'q!

Y o'lda hovuzdagi qurbaqaning vaqillashini eshitib qolishdi.

- N aqadar ajoyib! - dedi saroy mansabdori. - Nihoyat, bulbul
--

ovozini eshitd,iJ:n! Xuddi ibodatxonamizdagi qo'ng'iroqlarning tovushiga o'xshaydi-ya!

- Yo'q, bular qurbaqalar! - dedi qizaloq. - Lekin endi bulbulning

oshiyoniga yetay deb qoldik!

Nihoyat, bulbul sayrashi eshitila boshladi.

- Mana endi bulbul sayrayapti, - dedi qizaloq. - Eshitinglar, eshitinglar! Ana, bulbulning o'zi! Shunday deya qizaloq daraxt shoxida o'tirgan mittigina, jimitgina qushchani ko'rsatdi.

- N ahotki shu bulbul bo' lsa! - dedi imperatoming bosh vaziri. Uni chiroyliroq bir narsa deb o'ylabman! Aft-angori juda oddiy ekanku! Chamasi, bir yo'la shuncha dongdor amaldorlami ko'rganidan rangi o'chib ketdi shekilli boyoqishning!

- Bulbuljon! - deb qichqirdi qizaloq. - Oliyhimmat imperatorimiz

qo'shig'ingni eshitgilari kelib qolibdi!

- Juda yaxshi, - dedi bulbul va shunday ajoyib kuyladiki, eshit

ganlami sel qilib yubordi.

- Xuddi chinni qo'ng'iroqlarning jarangiga o'xshaydi! - dedi bo.sh vazir. - Shunday jajji tomoqchaning titrashidan chiqqan tovushni qarang-a! Ajabo, uning qo'shig'ini ilgari eshitmagan ekanmiz-a! Bu qush saroyda juda katta obro' topadi!

- Imperatorga yana bir marta sayrab beraymi? - so'radi bulbul. U imperatomi shu yerda deb o'ylagan edi.

- Ajoyib-g'aroyib bulbuljon, - dedi imperatorning bosh vaziri, 

shu bugungi oqshomda saroyda 0 'tkaziladigan bayramga sizni lutfan taklif etish vazifasi zimmamga yuklanganidan o'zimni baxtiyor hisoblayman! Shak-shubha yo'qki, Siz g'aroyib qo'shig'ingiz bilan hazrati oliylarini maftun etgaysiz!

- Mening qo'shig'imni yam-yashil o'rmonda eshitish maroqIi"roq, - dedi bulbul, lekin imperator uni qasrga taklif etganini bilib, jon dili bilan borishga rozi bo'ldi.

Imperator saroyida bayramga katta tayyorgarlik ko'rilayotgan edi.

Chinni devorlarda va oyoq ostida son-sanoqsiz oltin fonuslaming shu'lalari jimirlardi; uzun dahlizlarda shoxchalariga qo'ng'iroqchalar ilingan anvoyi gullar qator qilib qo'yilgandi. Xizmatchilarning yugur-yuguridan, taraqturuqidan va g'irillab esgan yelvizakdan jaranglayotgan qo'ng'iroqchalarning tovushi odamlaming ovozini bosib ketardi. Kattakon

tilgandi. Amaldorlarning hammasi jam bo'lgan; oshpaz qiz ham eshik oldida turardi; endi unga saroy oshpazi degan unvon berilgandi. Bezakli liboslar kiyib, yasan-tusan qilib olgan hamma odamlar jajji, qoramtir qushdan ko'zlarini uzmasdi. Imperator ana shu jajji qushga hurmat ko'rsatib, bosh irg'ab qo'yardi.

Bulbul shunday dilbar bir navo qildiki, imperatorning ko'zidan duv-duv yosh kelib, yonoqlariga oqa boshladi; qushning qo'shig'i yuraklargajiz etib borardi. Imperator xursand bo'lganidan o'zining oltin tuflisini mukofot qilib, bulbulning bo'yniga osib qo'yishga qaror qildi. Bulbul qo'shig'imni eshitganingizning o'zi men uehun mukofot, deb oltin tuflidan bosh tortdi.

- Imperatorning ko'zlaridan yosh oqqanini ko'rdim - bundan ortiq mukofot bo'lmaydi, - dedi bulbul. - Imperatorning ko'z yoshida katta qudrat bor. Xudo shohid - menga bundan ortiq mukofot kerakmas!

Kunlardan birida imperatorga paket olib kelib berishdi. O'ramning

ustiga «Bulbu1» deb yozilgandi.

- Bizning mashhur qushimiz to'g'risida yana bitta yangi kitob

ehiqarishibdi, - dedi u.

Lekin qog'ozga o'rog'liq narsa kitob emas, g'aroyib bir qutieha ekan. Qutiehaning ichida xuddi rostakam bulbulga o'xshash, lekin patlari-yu qanotlariga dur-u gavharlar, marvaridlar-u boshqa javohirlar qadalgan sun'iy bulbul bor edi. Bu qushning murvati burab qo'yilsa, rostakam bulbulning qo'shiqlaridan birini kuylab, oltin bilan kumushday tovlanayotgan dumini likillatib qo'yardi. Qushning bo'yniga bog'langan lentada «Xitoy imperatorining bulbuli oldida Yaponiya imperatorining bulbuli ip esholmaydi» degan yozuv bar edi.

- Naqadar ajoyib-qush! - deyishdi bir og'izdan bare ha amaldorlar va hu zahoti Yaponiya imperatorining e1chisini «Imperatorning favqulodda bulbullar yetkazib beruvehi vakili» degan unvon bilan mukofotlashdi.

- Endi ikkala bulbul birga kuylashsin, ajoyib duet bo'ladi, - deyishdi

amaldorlar.

Ammo ish yurishmadi. Jonli bulbul har gal o'zicha kuylar, sun'iy bulbul esa burama qo'g'irehoq sharmankaday faqat bir yo'sinda qo'shiq aytar edi.

I

- 1')')

adashmay b(r pI pardada va men tuzgan usulda kuylaydi.

Sun'iy bulbulning o'ziga qo'shiq ayttira boshlashdi, u rostakam bulbuldan ham ko'proq yoqdi amaldorlarga, bulling ustiga ujuda chiroyli, la'l-u javohirlari tovlanib turardi!

Sun'iy bulbul bir qo'srnqni o'ttiz uch marta aytsa ham charchamadi. Davradagilar shu qo'shiqni o'ttiz to'rtinchi mart a ham maza qilib eshitishmoqchi edi, ammo imperator tirik bulbulni ham ayttiraylik, degan istak bildirib qoldi. Lekin u g'oyib bo'lgan edi.

Tirik bulbul ochiq derazadan yam-yashil o'rmon sari uchib ketganini

hech kim payqamay qolgan edi.

- Bu nimasi? Qanday ko'rnamaklik! - xafa bo'ldi imperator, shu zahoti barcha amaldorlar bulbulni ko'rnamak, pastkash maxluq, deb atashdi.

- Lekin, baribir, qushning sarasi bizda qoldi-ku! - deyishdi ular va sun'iy bulbulga boyagi qo'shig'ini o'ttiz to'rtinchi marta ham aytishga

to'g'ri keldi. . .

Biroq sun'iy qush qo'shig'ining ohangini he ch kim yodlay olmaydi, chunki yodda qoladigan ohang emas edi. Kapelmeyster sun'iy qushni ko'kka ko'tarib maqtar, uning yaltiroq libosi va dur-u javohirlaridan tashqari ichki tuzilishi ham ajoyib ekanligini hammaga uqtirar edi.

- Tirik bulbulga kelsak, hazrati oliylari va siz, muhtaramjanoblar,

dedi u imperatorga hamda uning amaldorlariga qarab, - qachon qanday qo'shiq aytishini oldindan bilib bo'lmaydi. Sun'iy bulbulning esa qanday qo'shiq aytishini oldindan bilamiz! Hatto uning san'ati sirlarini ham bilish mumkin, bo'laklarga ajratib, ichki a'zolarining tuzilishini - g'ildiraklari va parraklari qanday joylashganligini, qanday ishlashini bilib olishimiz mumkin.

- Biz ham shu fikrdamiz! - deyishdi saroyga yig'ilganlar. Kapelmeyster kelayotgan dam olish kuni sun'iy bulbulni xalq oldida

namoyish qilishga ruxsat oldi. .

- Bulb.ulimizni xalq ham eshitsin! - dedi imperator.

Xalq sun'iy bulbulning qo'shig'ini eshitib, ko'ngli to'ldi. Xalq to'yib

choy ichganida ham shunday qoniqish hosil qiladi. Hamma hayratlanib,

I Kapelmeyster - xor va orkestr rahbari.

- Umuman durust, hatto rostakam qo'shiqqa ham o'xshaydi, ammo nimasidir yaxshi emas. Uning qo'shig'ida nimadir yetishmaydi, nima ekanligini o'zimiz ham bilmaymiz.

Tirik bulbulni esa davlatimiz chegaralaridan badarg'a qilingan, deb

e'lon etishdi. .

Sun'iy qush imperator maxfili oldidagi ipak yostiqdan o'rin oldi. Atrofiga esa temir bulbulga hadya qilingan barcha qimmatbaho narsalarni terib qo'yishdi. Endi uni: «Imperatorning tungi dasturxoni paytidagi

birinchi chapqo'l kuychisi», degan sharafli unvon bilan atay bosWadilar. Negaki, imperatorning ham yuragi chap tomonda bo'lgani uchun shu tomonni muhim hisobladi. Kapelmeyster sun'iy bulbul to'g'risida yigirma besh jildli kitob yozdi, bu kitoblarda Chin mamlakatiga xos olimona, eng murakkab tushuniksiz so'zlar to'lib-toshib ketdi.

Lekin saroy a'yonlari, «bu kitoblaming hammasini o'qidik va tushundik», der edilar, chunki shunday deyishmasa ularni ahmoqqa chiqarib qo'yishlari va qorinlariga kaltak bilan urishlari turgan gap edida.

Shunday qilib, bir yil o'tdi: imperatoming o'zi, saroyning barcha a'yonlari, hatto butun xalq sun'iy bulbul ashulasining har bir parchasini

yodlab olishdi. Ularga qo'shiq yoqib qolganidan, endi sun'iy qushga jo'r bo'lib kuylay bosWashdi. Ko'chadagi o'g'il bolalar: «Vit, vit, vit! Vilik, vilik, vilik!» - deb kuylashardi. Imperator ham xuddi shunday kuylardi. N aqadar soz!

Ammo bir kuni kechqurun imperator to'shakda yonbosWab yotib, sun'iy bulbulning qo'shig'ini eshitayotganida o'yinchoqning ichida shirlllagan, chiyillagan tovusWar paydo bo'lib, parraklari pirillab aylanib ketdi va bulbulning uni o'chib qoldi.

Imperator o'midan sapchib turib ketdi va saroy tabibini chaqirib kelishga odam yubordi. Lekin bu asnoda tabibning qo'lidan nima kelardi. Keyin soatsozni chaqirib kelishdi. Soatsoz usta o'yinchoq bulbulning u yoq-bu yog'ini sinchiklab ko'rib, ko'p urinisWardan so'ng tuzatdi va «endi bunga juda ehtiyot bo'linglar: parraklarining tisWari yeyilibdi, yangisini o'matgan bilan avvalgiday qo'shiq aytolmaydi», deb ketdi.
Falokatni king! Endi o'yinchoq qushga faqat yiliga bir marta qo'shiq ayttiradigan bo:lishdi. Bu qayg'uli hol bo'lsa ham kapelmeyster konsert oldidan qisqa, lekin murakkab ma'noli nutq so'zlab, «bulbulimiz avvalgidan ham yaxshi qo'shiq aytyapti», deb ishontirishga urinardi.

Ehtimol, shundaydir.

Oradan yana besh yil o'tdi, butun mamlakat g'am-tashvishda qoldi:

«Xalqning sevimli imperatori o'lim oldida» degan xunuk xabar tarqaldi. Allaqachon, kim yangi imperator bo'lishini gapira boshlashdi. Ammo xalq ko'chalarda to'planib olib, birinchi amaldordan: «Qadrdon awalgi hukmdorimizning sog'lig'i qanday?» - deya so'rab-surishtira boshlashdi.

- Uf-f1 - deb javob berardi amaldor va faqat bosh chayqardi.

Imperator o'zining hashamatli maxfilida rangi ro'yi oqarib, qo'l

oyoqlari muzlab yotardi; saroyning barcha amaldorlari uni o'ldiga chiqarib, yangi imperatorga ta'zimga borishga oshiqardi. Qarollar u yoqbu yoqqa yugurib, gap sotishar, cho'rilar bo'sh vaqtlarida maroq bilan choyxo'rlik qilishardi. Barcha zallar va dahlizlarga qalin gilamlar to'shalgan, odamlar tovush chiqarmaslik uchun oyoq uchida yurish£1rdi. Oraga sovuq sukunat cho'kkandi. Lekin imperator hali tirik edi, u oyoqlari - ustunchalari oltindan yasalgan barqut pardalar yopilgan hashamatli maxfilida o'lim bilan olishib yotardi. Ochiq derazadan oy mo'ralab, imperatorga va Q'yinchoq bulbulga qarardi.

Boyoqish imperatorning nafas olishga ham majoli qolmagan edi, nazarida kimdir ko'kragini bosib o'tirganday edi. U ko'zlarini ochib chindan ham ko'kragida Azroil o'tirib olganini ko'rdi. Azroyil boshiga tojini kiyib olgan, bir qo'lida hukmdoming oltin qilichi, bir qo'lida qimmatbaho davlat bayrog'i bor edi. Barqut pardalarning g'ijimlari orasida kimlamingdir g'alati aft-angorlari ko'rinardi: bir xillari irkit va razil, boshqalari muloyim va chiroyli edi. Azroyil ko'kragiga chiqib olgan paytda imperatorning yaxshi va yomon ishlari ana shunday qiyofalarga kirib, uni yo'qlab kelishgandi.

- Mana bu ishing esingdami? - deb shivirlashardi ular galmagaldan va imperatoming umrida qilgan son-sanoqsiz yaxshi, yomon ishlarini yashirmay gapirib berishardiki, hukmdorning manglayidan sovuq ter chiqib ketar edi.

- Men bunday bo'lishini bilmas edim! - derdi imperator va sharpalami quvishga urinardi. - Musiqachilarni chaqiring, musiqa

Lekin arvohlar o'z gaplaridan qolmas, Azroyil esa ulaming gaplarini ma'quIlab, xitoychasiga boshini liqillatib o'tirardi.

- Musiqachilarni chaqiring! Musiqa chalinglar! - deb qichqirardi imperator. - Aqalli sen qo'shig'ingni ayt, aziz, ajoyib tiIla qushcha! Axir senga oltin, kumushlar, dur-u gavharlar hadya qildim, bo'yningga tiIla kavushimni osib qo'ydim, kuylab ber, kuylasang-chi!

Lekin o'yinchoq qush jim turardi, uni kuylatish uchun murvatini burashga ham biror odam qolmagan edi. Azroyil imperatorga hamon ko'zi o'midagi katta-atta chuqurchalari bilan qarab o'tirardi. Xona suv seP1¥lnday jimjit edi.

Shu payt birdan deraza orqasida ajoyib bir kuy yangradi. Chinakam bulbul imperatoming og'ir kasal bo'lib, o'lim bilan olishib yotgan1igini eshitib, uni ovutish, dalda berish uchun uchib kelgandi. Bulbul sayrar, arvohlar tobora xiralashar, imperatoming yuragida tez-tez qon yurishar edi. Hatto Azroyilning o'zi bulbulning nolasiga mahliyo bo'lib: «Kuyla, bulbuljon, kuyla!» - deb yalina boshladi.

- Kuylasam, oltin qilichni qaytarib berasanmi? Qimmatbaho bayroqni-chi? Hukmdorning tojini-chi? - so'rardi bulbul.

- Rahmat senga, aziz qushcha! - dedi imperator. -:- Sen unutilmaydigan ish qilding! Seni davlatimdan badarg'a qilib, haydab yuborgan edim, sen esa menga hamla qilgan dahshatli arvohlarni, hatto Ajalning o'zini ham huzurimdan haydab yubording. Bu yaxshiliklaringni qanday qaytarsam ekan?

- Sen allaqachon qarzingni uzgansan! - dedi bulbul. - Huzuringda sayraganimda birinchi marta ko'z yoshlaringni ko'rdim - buni hech

qachon unutmayman. Kuychining ko'nglini ko'taradigan oliy mukofot hayajonli ko'z yoshlari! Lekin endi sog'aytiradigan, tetiklashtiradi,gan uyquga ketib, orom ol! Men bo'lsam seni qo'shiq aytib allalayman!

Bulbul yana sayrashga tushdi, imperator esa sog'lom, huzurbaxsh

uyquga ketdi.

Imperator uyg' onganida, derazadan quyosh nurlari tushib turardi. Xizmatkorlaridan birortasi xabar olmas, hamma uni o'ldiga chiqargan edi. Faqat bulbulgina deraza raxiga qo'nib, hamon sayrardi.

- Bulbuljon, endi seni yonimdan sira ketkazmayman! - dedi imperator. - Endi o'zing istagan paytingda sayraysan, o'yinchoq bulbulni esa sindirib, parcha-parcha qilib tashlayman!

- Unday qilma!- dedi bulbul. - U ham qo'lidan kelganicha xizmat qildi. Mayli, o'yinchoq bulbul avvalgiday yoningda bo'lsin! Men saroyda yashay olmayman, axir! Faqat o'zim xohlagan vaqtimda huzuringga kelib turishga ruxsat bersang bo'ldi. Q'shanda oqshomlari derazangga qo'nib qo'shiqlar aytib beraman. Qo'shiqlarim seni ham sevintiradi, ham o'ylantiradi. Men senga atrofingda Yurgan baxtli va

baxtsiz odamlar haqida, yaxshilik va yomonlik haqida qo'shiqlar

aytaman. Jajjigina sayroqi qush har yerda uchib yuradi, sendan uzoqlarda yashaydigan kambag'al baliqchi va dehqonlaming kulbalariga ham uchib kiradi. Men seni boshingdagi tojing uchun emas, qalbing uchun sevaman. Lekin, baribir hukmdorlik toji qandaydir muqaddaslik nuriga
yo'g'rilgan! Uni pok saqla! Demak, huzuringga keyin ham kelib .,-' turaman! Faqat bir narsaga va'da ber!..

- Aytganing bo'lsin! - dedi imperator o'zining bor savlatini namoyish qilib. Bu orada u o'zining imperatorlik liboslarini kiyib, og'ir oltin qilichini ko'ksiga bosib turardi.

- Faqat bir narsani iltimos qilaman! - dedi yana bulbul. Fuqarolaring ahvoli to'g'risida bor xabarlarni aytib turuvchi jajji qushchang borligini he ch kim bilmasin. Shunday bo'lgani yaxshi!

Bulbul shularni aytib, uchib ketdi.

Xizmatkorlar imperatorning o'ligini ko'ramiz, degan o'yda saroyga

kirishar ekan, ostonada to'xtab, hang-u mang bo'lib qolishdi. Imperator esa ularga:

- Salom! - deya peshvoz chiqdi...
Aziz 0 'quvchi!

Siz bu nomni ko'p eshitgansiz. Balki buvilaringiz yoki ota-onangiz

muqovasiga «O'tkan kunlar», «Mehrobdan chayon» deb yozilgan kitoblami Sizga ko'rsatishgandir, ulaming ayrim voqealarini hikoya qilib berishgandir. .

Televizor ekranlarida, gazeta vajumallar sahifalarida Abdulla Qodiriy asarlari asosida ishlangan badiiy va videofilmlami, adibning o'zi haqidagi hujjatli f1lmlarni tomosha qilgansiz, maqola va xotira hikoyalarni o'qigansiz. Uyingiz va maktab kutubxonasining kitob javonlarida eng ko'rimlijoyda o'sha kitoblar terib qo'yilganini, ma'naviyat xonalari, adabiyot sinflarida yozuvchining katta-kichik suratlaridan iborat plakatlar osig'liq turganini ko'rgansiz. Juda bo'lmaganda, o'zingizning ismingiz yoki do'stlaringiz ismlari Otabek, Kumush, Anvar yoki Ra'no bo'lishi mumkin. Shuning o'ziyoq Sizni ulug' o'zbek adibi Abdulla Qodiriyga daxldor ekanligingizni,

uning kenja avlodlaridan ekanligingizni anglatadi. .

Abdulla Qodiriy (Julqunboy) 1894-yillO-aprelda Toshkent shahrining Samarqand darboza mavzeyida «bog'bonlik bilan kun kechirguchi bir oilada...» tug'ilgan. U dastlab eski usul maktabda, so'ng yangicha xatsavod chiqaradigan rus-tuzem maktabida o'qiydi. 12 yoshIarida bir boy savdogarga xizmatga yollanib, yozuv-chizuv ishlari bilan mashg'ul bo'ladi. Shu davrlarda Rossiyaning turli shaharlaridan keladigan va bevosita Toshkentning o'zida ham milliy ziyolilar tomonidan nashr etiladigan gazeta vajumallar bilan tanisha boshlaydi. Mana shu o'qib, o'rganganlari

«To'y», «Millatimga bir qaror!», «Fikr aylagil» she'rlari, «Baxtsiz kuyov» pyesasi, «1uvonboz», «Uloqda» hikoyalari 1913-1916-yillar oralig'ida yozilgan va e'lon qilingan ilk asarlaridir. Bu asarlarning aksariyati Julqunboy taxallusi bilan chop qilingan.

Abdulla Qodiriy 1918-yillardan boshlab turli idoralarda ishlaydi, ga

zeta vajumallar tahririyatlarida xizmat qiladi. 1924-yili Moskvaga borib, jurnalistlar tayyorlaydigan institutda tahsil oladi.

20-yillar yozuvchining eng ko'p ijod qilgan davridir. 1922-yilda uning «O'tkan kunlar» romani e'lon qilina boshlaydi va 1925-1926yillarda har bir bo'limi uchta alohida kitob holida nashr etiladi. Shu yillar yana «Kalvak Mahzumning xotira daftaridan», «Toshpo'lat ta

jang nima deydi?» hajviy asarlari, 1928-yili «Mehrobdan chayon» tarixiy romani va o'nlab kichik hikoya va ocherklari e'lon qilinadi. 30-yillarda zamonaviy mavzudagi «Obid ketmon» qissasi yaratiladi, yana ko'plab hikoya, ocherk, publitsistik maqolalar yozadi. Gogol, Chexov kabi IUS va g'arb adabiyotining turli namoyandalari asarlaridan taJ:jimalar qiladi. «Amir Umarxonning kanizi», «Namoz o'g'ri» nomli romanlar yozish uchun ijodiy tayyorgarlik ko'radi. Biroq 1937 -yillarga kelib yana avj olgan qatag'on siyosati milliy ziyolilarni - xalqning o'zligini tanitishga xizmat qiluvchi adib, shoir, olim va muallimlarni, boshqa ko'plab soha kishilarini qurbon qila boshlaydi. Ana shu to'lqinda Abdulla Qodiriy ham «xalq dushmani» degan tuhmat bilan qamoqqa olinib, uzoq qiynoq va so'roqlardan so'ng 1938-yil 4-oktabrda otib o'ldiriladi.

XX asming 50-yillari oxiri - 60-yillarida Abdulla Qodiriy nomi oqlanib, asarlari nashr etila boshlaydi, filmlar suratga olinadi. Lekin adib asadaridagi hurfikrlilik, o'z yurtini mustaqil ko'rish orzulari, Rossiya istibdodini qoralash g'oyalari qaychilanib, qisqartirib tashlanadi. Faqatgina yurtimiz mustaqillikka erishganidan so'ng bu asarlar asl holida to'liq nashr etildi, adib haqidagi tarixiy haqiqatni ochiq-oshkora bayon etgan kitoblar, maqolalar bosildi, fIlmlar yaratildi. Abdulla Qodiriy birinchi bo'lib Mustaqillik ordeniga munosib ko'rildi. Alisher Navoiy nomidagi Davlat mukofoti bilan taqdirlandi. Nomi abadiylashtirilib, haykallari barpo etildi. Bu o'zbek xalqining o'z buyuk farzandi xotirasiga hurmati bo'ldi.