Tarbiyalanuvchilar muayyan darajada faol faoliyat ko‘rsatmasalar tajriba va
bilimni o‘zlashtira olmaydilar. Bolaning yoshi ulgayib borgan sari bu faollik
tobora ko‘prq mustaqillik hususiyatlariga ega bo‘lib boradi: tarbiyalanuvchilar
o‘zlarida dunyoqarashni tarkib toptirishga, o‘z- o‘zini takomillashtirish, tabiat,
jamiyat va turmushda uchraydigan hodisalarni tushunishga hamda idrok etilgan
narsalarga tanqidiy munosabatda bo‘lishga ko‘nika boradilar.
Hamma davrlarning ilg‘or kishilari tarbiyaga yuqori baho berganlar. Xalq
donishmandlari va mutafakkirlaridan Abu Nasr Farobiy, Abu Rayhon Beruniy,
Abu Ali Ibn Sino, Mirzo Ulug‘bek, Alisher Navoiy, Zavqiy, Furqat, Avaz
O‘tar, Hamza, Abdulla Avloniy inson kamolotini ilm-fan va tarbiyada deb
bildilar.
Tarbiya jarayonida kattalar, tarbiyachilar va tarbiyalanuvchilar jamoasi o‘zaro
munosabatda bo‘ladi. Bu munosabat o‘zaro tushunish, ishonch, hamkorlik
asosida qurilishi lozim.
Maktab butun tarbiya ishini hayot bilan hamohangi, o‘quvchilarga o‘tmish,
tarix, san‘at haqidagi ma‘lumotlarni chuqur o‘rgatishi,xalq pedagogikasi asosida
ish yuritishi, buyuk allomalarning farzand tarbiyasi borasidagi pedagogik
qarashlari, inson ruhini chuqur o‘rganib, sharqona urf-odatlar, an‘analar asosida
yoshlarga mehnat malakasini singdirishi lozim.