Biogaso en Hindio
En Hindio oni komencis en la 50-aj jaroj kun la evoluado de la biogaso-metodo. La rezulto estas la biogaso-instalaĵo laŭ hinda tipo, kiu ekzistas en dekmiloj da ekzempleroj en Hindio. La bildo 2 montras la tratranĉon de instalaĵo, kies fermentujo estas "puto" en la tero.
La organika materialo (miksata kun akvo al ŝlimo), precipe bovofekaĵo, sed ankaŭ restaĵoj de plantoj kaj homa fekajo, eniras la instalaĵon per enkonduka tubo. Ĝi restas en la maldekstra ĉambro, sed malrapide, dum la taga aldono de nova materialo, iras al la dua ĉambro kaj forlasas la instalaĵon tra la elkonduka tubo. Oni kolektas la ŝlimon por meti ĝin kiel sterkaĵon al la kampoj.
La rezulto estas kontentiga. Per la biogasa instalaĵo oni ricevas brulgason kaj ŝlimon, kiun enhavas preskaŭ ĉiuj sterkaĵoj de la bestofekaĵo. La perdo de nitrogeno dum fermentado estas nur la duono de la perdo de mulĉado, sed ĝi estas gajno kompare kun bruligo.
Sed la instalaĵoj ne estas sen problemoj. La problemo ne estas la funkciigo. Kutime ili funkcias bone kaj homoj estas kontentaj. Sed la instalaĵo estas relative multekosta. Tial ĝi ĝis nun ne plibonigis la vivon de la plej malriĉaj, scd nur de tiuj, kiuj jam estis sufiĉe riĉaj por ekkonstrui biogaso-instalaĵon.
Bildo 2: Biogaso-instalaĵo laŭ hinda tipo
Miksujo (1) kun malebena fundo (11), kiu ebligas surfundiĝon de sablo, kaj enkonduka tubo (12). Por eviti gasoperdojn la fino estas vertikale tranĉita.
Fermentujo (2) kun masonitaj muroj (21). La fundo (22) estas el betono aŭ masonita kaj la tuta estas kovrita de cementa kalkaĵo (23). La anguloj estu rondaj. La meza muro (24) malhelpas, ke la ŝlimo rapide forlasu la fermentujon.
Gastenilo el ŝtalo (3) kun kontraŭrusta farbo. La diferenco de la akvonivelo en (31) kaj ekster la gasotenilo montras la uzeblan premon. La flankoj de la gasotenilo estas la plej rustemaj (32). Sub la gasotenilo ekestas naĝanta ŝlimokovrilo (33), kiu estas rompebla per la rungoj (34) de la gasotenilo, kiu estas turnebla ĉirkaŭ la centra akso (35).
Instalaĵo por forpreni la ŝlimon (4). La elkonduka tubo (41) havas diametron de 10 cm. Sub la malsupra fino (42) kolektiĝas la dika ŝlimo.
Per la gasokonduka sistemo (5), kiu konsistas el la gasotubo (33) kun krano (31), oni povas forpreni la gason, kies akvo kolektiĝas en la kolektilo (52).
Tabelo 2: Rezultoj de Hinda Biogaso-Instalaĵo
Fonto
|
biogaso
m3/kg
|
kvanto
kg/d
|
biogaso
ricevebla
m3/d
|
1 bovido
1 bovo
1 bubalo
1 porko
1 persono
pajlo (seka)
rizoŝeloj
|
0,35
0,35
0,35
0,5
0,25
0,35
0,10
|
5
10
15
2,5
1,0
|
0,175
0,35
0,525
0,125
|
Tabelo 3: Utilo de la Biogaso
1 m3 Biogaso = 3,6 kg da ligno
= 1,5 kg da lignokarbo
= 13,0 kg bovofekaĵo
= 0, 41 nafto
En Hindio ekzistas speciala institucio, kiu esploras kaj varbas por biogaso, la Gobar-Gas institucio (Gobar estas Hinda vorto por bovofekaĵo). Ili evoluigis la hodiaŭan tipon, kiu estas konstruata plejparte el materialoj, kiuj estas loke haveblaj aŭ minimume produktitaj en Hindio.
La "Gobar-Gas"-Instituto ankaŭ esploras la kromajn utilajn aparatojn por utiligi la gason, lampojn, fornojn ktp. Ĝi proponis planon [5], kiu antaŭvidas, ke en 1a jaro 2000 povas esti ebla kovri 90 % de la energiobezono en la kamparaj regionoj per biogaso el pli ol 1,6 rnilionoj da instalaĵoj. Krom la energio ili liverus 42 tunojn da nitrogenostekaĵo, la duonon de la bezono. Aliaj pritaksoj intencas kovri la tutan energiobezonon nur per biogaso.
|
