W technice impulsowej różnicowej (nazywanej dawniej impulsową różniczkową) impulsy o stałej wysokości nałożone są na liniowo (lub schodkowo w nowoczesnych cyfrowych lub skomputeryzowanych instrumentach) zmieniające się napięcie. Prąd próbkowany jest dwukrotnie - przed impulsem i na impulsie a rejestrowana jest ich różnica. Technika impulsowa różnicowa jest najczulszą z omawianych technik woltamerometrycznych i pozwala na osiągnięcie najniższej granicy oznaczalności. Jednak we współczesnej analizie śladowej może to być niewystarczające.
Rys. 11. (A) Zmiany potencjału elektrody pracującej w czasie dla techniki DP, (B) krzywa woltamperometryczna (DPV) dla 5·10-5M Cd2+ zarejestrowana w 0,1M KCl w zakresie potencjałów od -0,3 do -0,8V, amplituda impulsu E = 20mV, potencjał schodka Es = 2mV.
Dalsze obniżenie granicy oznaczalności możliwe jest w technikach stripingowych. W technikach tych pomiar realizowany jest w dwóch etapach. W pierwszym etapie, nazywanym zatężaniem, na elektrodzie gromadzony jest oznaczany składnik w wyniku:
-
elektrolizy - ta technika nazywa się anodową woltamperometrią stripingową (ASV) lub woltamperometrią inwersyjną
-
adsorpcji - adsorpcyjna woltamperometria stripingowa (AdSV)
-
reakcji elektrodowej prowadzącej do utworzenia trudnorozpuszczalnego związku na powierzchni elektrody - katodowa woltamperometria stripingowa (CSV)
W drugim etapie, nazywanym stripingiem, w wyniku zmiany potencjału elektrody nagromadzony depolaryzator ulega reakcji elektrodowej. W etapie stripingu rejestrowana jest krzywa woltamperometryczna w postaci piku a najczęściej wykorzystywana jest tu technika impulsowa różnicowa lub liniowa.
|
