|
Woltamogram i jego interpretacja
|
| bet | 16/17 | | Sana | 24.03.2017 | | Hajmi | 0.66 Mb. | | #2036 |
Woltamogram i jego interpretacja
W wyniku przeprowadzenia eksperymentu polarograficznego lub woltamperometrycznego uzyskuje się krzywą zależności prądu od napięcia polaryzującego nazywaną polarogramem bądź woltamogramem. W zależności od zastosowanej techniki pomiarowej krzywa ma charakter fali, symetrycznego pik bądź piku niesymetrycznego (rys. 10). Każda z takich krzywych niesie informację jakościową, ilościową oraz o przebiegu reakcji elektrodowej.
Interpretacja jakościowa. Informacja o rodzaju substancji ulegającej rekcji elektrodowej związana jest z położeniem piku lub fali na osi potencjałów. Położenie to określone jest przez potencjał półfali (E1/2) lub potencjał piku (Ep). Wielkości te są charakterystyczne dla poszczególnych depolaryzatorów a sposób ich wyznaczenia pokazano na rys. 10. Należy jednak podkreślić, że oprócz depolaryzatora na wartość charakterystycznego potencjału ma wpływ użyta elektroda, rodzaj i stężenie elektrolitu podstawowego, obecność substancji kompleksujących, temperatura oraz niektóre parametry pomiarowe takie jak szybkość zmian potencjału elektrody (szybkość polaryzacji) czy amplituda impulsu. Z tego powodu informacja jakościowa uzyskana w jednym elektrolicie podstawowym niekoniecznie musi być wystarczająca do identyfikacji depolaryzatora. Zwykle dla danego elektrolitu kilka depolaryzatorów ma zbliżone potencjały charakterystyczne. Wykonanie pomiarów w innym elektrolicie w którym depolaryzatory mają w różnym stopniu przesunięte potencjały charakterystyczne może dostarczyć informacji wystarczającej do ich identyfikacji. Najczęściej jednak analityk zna spodziewany skład jakościowy próbki i wówczas identyfikacja poszczególnych pików lub fal nie nastręcza trudności, szczególnie jeżeli elektrolit podstawowy został dobrany tak by potencjały charakterystyczne obecnych w próbce depolaryzatorów różniły się dostatecznie.
|
| |
