| Stripingowa woltamperometria adsorpcyjna oznaczana skrótem AdSV (ang. Adsorptive Stripping Voltammetry), w przeciwieństwie do ASV czy CSV charakteryzuje się nieelektrolityczną naturą procesów akumulacji. Zatężanie ma charakter wyłącznie adsorpcyjny i nie jest związane z przebiegiem żadnej faradajowskiej reakcji.
W przypadku oznaczania metali metodą AdSV w pierwszym etapie jony metali reagują z odpowiednim kompleksonem, następnie następuje adsorpcja kompleksu danego jonu metalu z ligandem organicznym na powierzchni elektrody. Procesy te można zapisać reakcjami:
Po zakończeniu procesu akumulacji kompleksu na powierzchni elektrody, jest ona następnie polaryzowana w kierunku katodowym lub anodowym, w zależności od tego, czy podstawą krzywej woltamperometrycznej jest redukcja metalu czy też redukcja albo utlenianie liganda. W przypadku redukcji jonu metalu reakcję można zapisać równaniem:
Metoda wymaga dokładnej optymalizacji warunków pomiarowych, zapewniających odtwarzalność, wysoką czułość i selektywność oznaczenia. Zarówno reakcja tworzenia kompleksu, jak i proces adsorpcji międzyfazowej zależą przede wszystkim od użytego roztworu podstawowego (pH, siła jonowa), potencjału i czasu zatężania oraz właściwości i stężenia liganda.
Metoda AdSV może być zastosowana w analizie śladowej szerokiej grupy związków organicznych, które wykazują właściwości powierzchniowo-aktywne. Metody AdSV, wykorzystujące kompleksy metali są stosowane w przypadku analizy metali, które nie mogą być oznaczane za pomocą anodowej bądź katodowej woltamperometrii stripingowej, czego klasycznym przykładem jest oznaczanie śladów takich metali jak nikiel i kobalt w układzie z dwumetyloglioksymem (DMG).
Wzrost czułości i obniżenie granicy oznaczalności w technikach stripingowych wynika z faktu, że zatężanie następuje na powierzchni lub w objętości elektrody która jest znikomo mała w stosunku do objętości roztworu. Zatem stężenie depolaryzatora, szczególnie po długotrwałym, zintensyfikowanym przez mieszanie roztworu procesie zatężania jest znacznie większe. Powoduje to, że proporcjonalne do stężenia piki są także znacznie większe. W metodach stripingowych osiągane są bardzo niskie granice oznaczalności sięgające 10-9 M dla pospolitych w środowisku metali aż do 10-12 M dla substancji nie występujących w środowisku.
-
| 