144
Ot.
Otga sig‘inish turkiy xalqlar orasida qadimdan mavjud bo‘lgan. Buni Janubiy
Qirg‘iziston tog‘laridagi qoyalarga bitilgan otlar tasvirida ko‘rishimiz mumkin.
Tasvirlar tagida hayvonlarni qurbonlikka keltirib, sham yoqish uchun tokchalar
yasalgan. Otning muqaddasligi haqidagi tushuncha nafaqat dashtlarda yashovchi
qabila va elatlarda, balki dexqonchilik bilan shug‘ullanuvchi o‘troq aholi orasida
ham keng tarqalgan. Bronza davrida yasalgan hanjarlarning dastaklarida otlarning
tasvirlari tushirilgan. Ilk tosh davrida mayyitlarni otlar bilan birga dafn etish
odatlari keng tus olgan. Bu ayniqsa O‘rta Osiyo hududlarida keng tarqalgan. Otni
muqaddaslashtirish islomiy asotirlarga ham kirib kelgan. O‘ratepa (Tojikiston),
Aravon (Janubiy Qirg‘iziston)da xalifa Alining afsonaviy oti Duldulning toshdagi
tuyoq izlari muqaddas sanaladi. XIX asrda qozoq qabilalari orasida vafot qilgan
kishining maorakalaridan keyin marhumning qurbon keltirilgan sevikli otining
bosh suyagi qabr yodgorligi yoniga qo‘yilgan. Hozir ham ushbu xalqlar orasida
marhumning maorakasiga so‘yilgan otning bosh suyagi qabr tepasiga tashlab
ketiladi.
