|
O’zbekiston respublikasi oliy va o’rta maxsus ta’limi vazirligi qo’qon davlat pedagogika instituti
|
| bet | 2/6 | | Sana | 27.11.2023 | | Hajmi | 357,23 Kb. | | #106344 |
Bog'liq Mavzu Fonema-fayllar.org 7-mavzu, PYTHON dasturlash tilida oyin yaratish (2), shabalin (1), Darsni interfaol metodlarda tashkil etish, 12695 2 1F78141C8FE347CF075407B8659ABEF4B14CF9DE (1), 6-sinf-barcha-chorak-uchun-matematika-test-4, Anushteginiylar davlati, 0198002, ANKETA SOʻROVI TUSHUNCHASI, USLUBIY AFZALLIKLARI VA KAMCHILIKLARINI (2), 2 course reading and writing lesson 4, 8-sinf answers (2)-Copy, 3-sinf answers (2)-Copy, EA (amaliy uslubiy). , Buxoro davlat universiteti evolutsiya nazariyasi fanidan mustaqi(1)Kurs ishi maqsadi - o‘zbek tilining tovush tomonini tadqiq qilish , uning oʻziga xos xususiyatlarini tasniflash
Kurs ishi obyekti – Mavzu doirasidan kelib chiqqan holda, ishning obyekti tilshunoslikning tovush tizimini oʻrganuvchi fonema boʻlimini oʻrganish .
Kurs ishi predmeti – turli xil badiiy matn va badiiy asarlar.
Kurs ishi manbalari - turli xil pedagogik, ilmiy adabiyotlar va darslik qo‘llanmalari (ular adabiyotlar ro‘yxatida ko‘rsatilgan).
Kurs ishing tuzilishi: kirish, ikki bob, xulosa va adabiyotlar ro’yxatidan iborat bo’lib, jami ______ sahifani tashkil qiladi.
I.BOB. FONEMA HAQIDA NAZARIY MA’LUMOTLAR
1.1 Fonemalarning integral belgilari
Fonologiya — tilshunoslikning bir bo'limi bo'lib, u tilning tovush materiyasi taraqqiyotini va shu materiyaning fonologik sistemaga uyushish qonuniyatlarini hamda tildagi vazifalarini tadqiq qiladi. Bu sohaning o'ziga xos jihati shundaki, u o'z obyektini semiotik aspektda (belgilar tizimi sifatida) o'rganadi. Tilshunoslikda fonologiyaning fan sifatidagi maqomi xususida ikki xil fikr mavjud. Birinchi fikrga ко’ra, fonologiya fonetikaning o'zi emas, chunki fonetika nutq tovushlarini, fonologiya esa til tovushlarini o'rganadi: nutq tovushlari haqidagi ta’limot (fonetika) aniq fizik hodisalarni, til tovushlari haqidagi ta’limot (fonologiya) esa shu tovushlarning lisoniy- vazifaviy xususiyatlarini tadqiq qiladi, shunga ko'ra ularning tadqiqot metodlari ham har xil: fonetika tabiiy fanlarning tadqiqot metodlariga, fonologiya esa lingvistik tadqiqot metodlariga asoslanadi. Ikkinchi fikrga ko'ra, fonologiyani fonetikadan ajratib bo'lmaydi, chunki muayyan tilningfonemalari tizimini, bu tizimdagi har bir fonemaning «semantizatsiya- lashgan» (fonologizatsiyalashgan) belgilarini shu tilning konkret talaffuz xususiyatlarini o'rganmasdan tadqiq qilib bo'lmaydi. Demak, fonologiya aslida fonetikaning o'zi, faqat uning yuqori bosqichi, xolos. Binobarin, fonolog bir vaqtning o'zida fonetist bo'lmay iloji yo'q, ayni paytda fonetist ham doimo (shu jumladan, fonologiya paydo bo'lgan davrgacha ham) ma’lum darajada fonolog bo'lgan, chunki u umuman tovushni emas, balki til tovushlarini o'rgangan. Ma’lumki, fonetikada tovush va bo'g'in segment birliklar, urg'u va intonatsiya (ohang) esa supersegment birliklar tarzida tavsiflanadi. Fonologiyada bu birliklar lisoniy-vazifaviy xususiyat taqozosi bilan fonema (tovush), sillabema (bo'g'in), aksentema (urg'u) va intonema (intonatsiya, ohang) deb nomlanadi, fonologiyaning o'zi esa segmental fonologiya va supersegmental fonologiya kabi ikki turga ajratiladi. Segmental fonologiyaning asosiy predmeti fonemadir, shunga ko'ra u fonematika, fonemika nomlari bilan ham ataladi.
Supersegmental fonologiyaning predmeti esa sillabema, aksentema va intonemadir, shunga ko'ra u prosodika deb ham yuritiladi.Fonologiyaning xulosalari fonetikaning fizik-akustik, anatomik- fiziologik va perseptiv aspektlarida to'plangan tajriba va ma’lumotlarga asoslanadi. Bu hoi ham fonologiya bilan akustik fonetika, artikulatsion fonetika va perseptiv fonetika o'rtasida uzviy aloqa borligidan dalolat beradi.
Fonetik birliklarning lingvistik-funksional jihatlarini o'rganish, asosan, XIX asrning ikkinchi yarmidan boshlangan. Bungacha «fonema» va «fonologiya» tushunchalari bo'lmagan, hatto «tovush» va «harf» tushunchalari bir hodisadek tasawur etilgan. Buni taniqli tilshunos Mahmud Koshg'ariyning «Devonu lug'otit turk» asarida ham kuzatish mumkin. «Devon»dan keltirilgan quyidagi misralar fikrimizning dalilidir: «Turkiy tillarda qo'llanadigan asosiy harflar boni 18 ta. Turkiy yozuvda shular qo'llaniladi ...
Arabchada bu harflarning tengdosh sirasi Cj Cj ^ \ singaridir. Bu asosiy harflardan boshqa talaffuzdagina (yozuvda emas) ifodalanuvchi yana yettita harf borki, turkiy so'zlar bu harflarsiz ishlatilmaydi. Bular qattiq talaffuz qilinadigan (p) harfi , arabcha £ harfi, j (z) bilan ^ (sh) oralig'ida talaffuz etiladigan j (j) harfi; arabcha (f) harfi; nuqtali £ (g‘) harfi; 3 (Ч) bilan (k) harflari oralig'ida talaffuz etiladigan yumshoq iS (g), kofl g'unna bilan £ (g‘) oralig'ida hamda 3 bilan
Ko'rinib turibdiki, Mahmud Koshg'ariy tahlili va bayonida «... talaffuzdagina (yozuvda emas) ifodalanuvchi yana yettita harf bor...». «... 3 bilan Harf bilan tovushning qorishtirilishi Yevropada Yunon-Rim tilshunoslari asarlarida ham kuzatiladi. Masalan, IV asrda yashagan Prissiananing grammatikasida harfga oid terminlar tovushga nisbatan qo'llanadi. Bunday qorishtirilish XIX asrgacha davom etadi. Taniqli olim, qiyosiy-tarixiy tilshunoslikning asoschilaridan biri bo'lgan Yakob Grimmning 1819-yilda yozilgan «Nemis grammatikasi» («Deutsche Grammatik», 1.Gottingen, 1819) kitobining birinchi qismi «Harflar xususida» («Von den Buchstaben») deb nomlanganligi ham shundan guvohlik beradi. Yosh grammatikachilar (mladogrammatikachilar) tillaming qadimgi tovush tizimlarini qa yta tiklash va bu tizimlarning keyingi taraqqiyot qonuniyatlarini aniqlash ishlarida qadimgi yozma yodgorliklaming harflariga tayanib ish ko'rganlar2". Bu ham yuqoridagi fikrimizning bir isboti.
Akademik L.V. Shcherba bunday holatning maktab darsliklarida ham kuzatilishini tanqid qilib, 1904-yilda shunday degan edi: «Tovush va harflarning qorishtirilishi mualliflarni morfologiyada ham noto'g'ri xulo- salarga olib keladi»". Prof. L.R. Zinder L.V. Shcherbaning bu tanqidiy fikrini maktab darsliklarigagina emas, ayrim ilmiy grammatikalarga ham xos deb hisoblaydi: uningcha «-a» va «-я» ning ikkita har xil qo'shimcha ekanligi faqat yozuvdagi holatdir, tilda esa ular. aslida, bitta qo'shimchaning o’zi.
Ko'rinib turibdiki, o'tmishda harf va tovush sistemalari ko'pincha farqlanmagan. Biroq XIX asrning ikkinchi yarmiga kelib, tilshunoslikda
og'zaki va yozma nutqlar tilning alohida-alohida yashash formalari ekanligi ta'kidlana boshlanadi. Xususan, taniqli rus va polyak tilshunosi I .A. Boduen de Kurtene o'zining «Rus yozuvining rus tiliga munosabati» («Об отношении русского письма к русскому языку») kitobida nutqiy faoliyatning ikki turi — talaffuz va eshituvga hamda yozish va ko'rishga asoslangan turlari borligini aytadi,ammo bu ikki formani u bir-biriga teng deb hisoblamaydi.
Uningcha, nutqning talaffuzga va eshitishga asoslangan shakli yozma shaklga bog'liq bo'lmagan holda mustaqil ravishda yuzaga kelishi mumkin, yozishga va ko'rishga asoslangan nutq shakli esa faqat talaffuzga va eshitishga asoslangan nutqqa bog'liq ravishda anglashiladi'.
Tilshunoslik fanining keyingi taraqqiyoti shuni ko'rsatdiki, faqat tovush bilan harf emas, balki tovushning fizik tabiati bilan uning til mexanizmidagi roli ham doimo bir-biriga mos bo'lavermas ekan. Bu masala I .A. Boduen de Kurtenening 1870- yilda yozilgan «XIV asrgacha bo'lgan qadimgi polyak tili haqida» («О древнепольском языке до XIV столетия») nomli magistrlik dissertatsiyasida o'z ifodasini topadi: unda fonetikaning ikkita vazifasi borligi alohida ta’kidlanadi: 1 - v a z i fa — tovushning fizik tabiatini o'rganish. Bu vazifa fonetikaning akustik va fiziologik aspektlarini tashkil qiladi; 2-vazifa — tovushlarning til mexanizmidagi rolini, xalqning sezishi, his etishida tovushlarning ahamiyatini o'rganish.Bunda tilning eng kichik (minimal) birligi haqidagi tushunchaga asos solinadi. Keyinroq bu birlik I .A. Boduen de Kurtene va uning shogirdi N.Krushevskiy tomonidan fonemadeb nomlanadi14. Shundan boshlab, fanda harf bilan tovushnigina emas, balki tovush (fon) bilan fonemani ham qat'iy farqlash zarurati paydo bo'ladi.
I.A. Boduen de Kurtene 1881-yilda nashr etilgan «Slavyan tillari qiyosiy grammatikasining ayrim bo'limlari» («Некоторые отделы сравнительной грамматики славянских языков») nomli asarida «Fonema so'zning o'zaro qiyoslanayotgan qismlari orasida o'zining bolinmasligi bilan xarakterlanadi», - deydi. Tovushlarning morfema tarkibidagi almashinuvi qonuniyatiga asoslanib, u fonemaning bo'linmas bir butun tovush shaklidagina emas (masalan, ворот, ровso'zlarida bo'lganidek), balki tovushning bir qismi (masalan, сяду so'zidagi yumshoq «с» сад so'zidagi qattiq «с» ning bir qismi) bo'lishi yoki hatto morfema va so'zning tarkibida bo'laklarga ajralmaydigan holga kelib qolgan ikki va undan ortiq tovush qo'shilmasidan (masalan, вращать, воротить so'zlaridagi <-ра» va
«оро» dan) tarkib topishi ham mumkinligini aytadi. Bundan shu narsa anglashiladiki, I.A. Boduen de Kurtene fonemani fonetik birlik sifatida emas, etimologik-morfologikbirlik sifatida qaragan, biroq shu joyning o'zida u «fonema» tushunchasining ikki xil ekanligini: 1) antropofonik (akustik- artikulatsion) xususiyatlar umumlashmasidan iboratligini; 2) morfemaning harakatchan komponenti va muayyan morfologik kategoriya belgisi bo'lishini ham aytib o'tadi. Shunday qilib, u fonemaning antropofonik aspekti borligini tan oladi. uni morfologik aspektdan farqlash lozimligini uqtiradi.
Keyinroq I.A. Boduen de Kurtene fonema haqidagi fikrini o'zgartirib, unga sof psixologik ta’rif beradi: 1894- yilda (polyak tilida) yozilgan «Fonetik altematsiyalar nazariyasi yuzasidan tajriba» («Опыт теории фонетических штьтернаций») nomli ishida u fonemani til tovushlarining psixik ekvivalenti deb baholaydi, 1917- yilda yozilgan «Tilshunoslikka kirish» kitobida ham olim shu flkrni takrorlavdi: «... bizning psixikamizda tovush xususida, aniqrog'i, tovushni talaffuz qilish paytidagi murakkab ish kompleksi haqida doimiy tasawur shakllangandir. Biz uni fonema deb ataymiz», — deydi u.
I.A. Boduen de Kurtenening yuqoridagi fikrlari va ta’riflarini tahlil qilar ekanmiz, ularda quyidagi muhim holatlar ko'zga tashlanadi: 1) olim tilda nutq tovushlaridan boshqa elementlar borligini sezgan, tilshunoslarning e'tiborini shu elementlarga tortishga harakat qilgan. Bu elementlarni u keyinchalik « fonema » deb nomlagan; 2) u fonemani goh «morfemaning harakatchan komponenti», goh «nutq tovushlarining psixik ekvivalenti», goh «morfema tarkibida lisoniy qiymatga ega bo'lgan til birligi» deb ta’riflagan. Bularning barchasida fonemaga oid tovush almashinuvi (чередование звуков, альтернация) muammolari va nutqning morfologik bo'linishi nazariyasi bilan bog'langanligini ko'ramiz. I.A. Boduen de Kurtenening fonema haqidagi g'oyalari tilshunoslikda fonetika fanining yanada ko'proq rivoj topishiga, lining yuqori bosqichi (oliy formasi) bo'lgan fonologiyaning tarkib topishiga olib keladi. Bu g'oyalar keyinchalik chet ellarda, masalan. Praga tilshunoslik to'garagi faoliyatida fonologik tadqiqotlar olib borilishiga jiddiy ta'sir ko'rsatdi.
O'zbek tilshunosligida fonologivaga asosan, so'nggi 15—20 yil ichida e’tibor kuchaydi: «O'zbek tili fonologiyasi va morfonologiyasi» (Nurmonov A.N., 1990), « O'zbek tili fonologiyasi va morfonologiyasi» (Abduazizov A., 1992), «Umumiy tilshunoslik» (Baskakov N.A., Sodiqov A.S., Abduazizov A., 1979), «O'zbek tilida lisoniy birliklarning invariant-variant munosabati (fonologik sath)», nomzodlik dis. avtoreferati (Nabiyeva Dilora Abduhamidovna, 1998), «O'zbek tilida paradigma a’zolari o'rtasidagi zidlanishlaming mo'tadillashuvi (fonologik sath), nomzodlik dis. avtoreferati (Nurmonova Dilfuza Abduhamidovna, 1998) kabi ishlar fikrimizning isbotidir.
Fonemika — yuqorida aytib o'tilganidek, fonologiyaning bir qismidir,
u fonlarning fonemalarga birlashuvini o'rganadi.
Fonema - so'zlar, morfemalar va grammatik shakllarning tovush qobig'ini farqlash orqali ularning ma’nolarini tafovutlash vazifasini bajaradigan eng kichik segment birlikdir. Masalan, or so'zi tarkibida ikkita segment birlik («о» va «г» fonemalari) bor; zor, ozor, bozor so'zlari tarkibida esa ularning soni ko'proq: 3 ta («zor»da), 4 ta («ozor»da) va 5 ta («bozor»da) kabi. Bu holat yuqoridagi so'zlarning tovush qobig'ini (fonetik qiyofasini) va ma’nosini farqlash imkonini bermoqda. Bunday holni «-man» va «-san» morfemalarida, boramanva borasan kabi grammatik shakllarda ham ko'ramiz: ularda fonemalar miqdori ortmasa-da, fonema turlari o'zgarmoqda («-man»da «m» fonemasi, «-san»da esa «s» fonemasi qo'llangan), natijada morfema va so'z shakllarining tovush qobig'i va ma’nolari farqlanmoqda.
|
| |
