|
Personalni ijtimoiy-psixologik jihatdan boshqarishning nazariy muammolari
|
| bet | 73/331 | | Sana | 06.06.2024 | | Hajmi | 1,54 Mb. | | #260832 |
Bog'liq Yxatga olindi ¹ 2019 y9.2. Personalni ijtimoiy-psixologik jihatdan boshqarishning nazariy muammolari
Industrial psixologiya kontseptsiyasining yaratilishi ham mehnatni tashkil etishning teylorcha andozasini ishlab chiqish davriga to’g’ri keladi. Bu yo’nalish asoschisi Gugo Myunstererg (1863—1916)dir. Uning «Biznes psixologiyasi», «Psixologiya va industrial samaradorlik» kitoblari birinchi marta xodimlarni boshqarishning psixologik jihatlariga daxldor bo’ldi, ishga qabul qilishda, kadrlarni tayyorlashda va ishlab chiqarish samaradorligini oshirish sohasidagi tashkiliy tadbirlarda testlashtirish ahamiyatini bayon qilib berdi. Amerika Qo’shma SHtatlarida psixologiya korporatsiyasining tashkil etilishi (1918 yil) personal bilan ishlash amaliyotida boshqa psixologiya usullardan keng foydalanishga asos yaratdi.
Gugo Myunsterberg asosiy tamoyillarni ifodalab bergan bo’lib, ularga muvofiq rahbarlik lavozimlariga xodimlarni tanlab olish kerak bo’ladi, dedi. U o’z fikriga ko’ra biznesga uch eng dolzarb masalani qo’ygan bo’lib, ular quyidagichadir: intellektual sifatdagi ishlarni bajarish uchun eng mos keladigan kishilarni qanday qilib izlab topish kerak (kadrlarni ilmiy tanlash); qanday psixologik sharoitda har bir xodimdan eng yaxshi natijalar kutish mumkin; bu masalalar ular tomonidan qanday ishlab chiqilgan, turli ishlarga bo’lgan qobiliyatlarni aniqlash uchun testlar qanday tuzib chiqilgan. Myunstenberg «psixotexnika» asoschisi bo’lib, bu 50-yillarda «amaliy psixologiya» deb atalgan edi.
XX asrning o’ttizinchi yillari boshlaridan e’tiboran personalni boshqarishning zamonaviy bosqichi boshlandi, u insonning ishlab chiqarishdagi xulq-atvorini o’rganishni, davlat tomonidan personal bilan ishlash sohasini boshqarishni nazarda tutar edi. Insoniy munosabatlar nazariyasining eng yorqin namoyandalariga E.Meyo, F. Rotlisberger, K. Anjeris, R. Likart, R. Bleyk va boshqalar kiradi. Inson resurslari nazariyasining mualliflari — A.Maslou, F.Xertsberg, D.Makgregor va boshqalar edi.
Bunday boshlanishga E. Meyo va F. Rotlisberger Chikago yaqinidagi Xautornda Bestern elektrik kompaniya korxonasida asos soldilar. Bu tadqiqotning ko’rsatishicha, ijtimoiy muhit mehnat samaradorligiga jismoniy muhitga qaraganda oz emas, balki ko’proq ta’sir ko’rsatadi. U insoniy munosabatlar nazariyasiga asos soldi.
Eksperimentning asosiy nazariy natijasi shu fakt bo’ldiki, xizmatchi menejerning e’tibori va g’amxo’rligiga aks-sado berdi. Meyoning aniqlashicha, aniq tartibga solingan ish operatsiyalari va yaxshi ish haqi hamisha ham mehnat unumdorligining ortishiga olib kelavermagan. Ba’zan xodimlar rahbariyatning istagi va moddiy rag’batlaridan ko’ra guruhdagi hamkasblarining tazyiqiga ancha kuchli aks-sado bergan. Tadqiqotlarning ko’rsatishicha, pirovard natijada, ishchining unumdorligi ko’proq darajada uning shaxsiy munosabatlari va manfaatdorligiga bog’liq bo’ladi, ular shaxsiy e’tiqodlarga asoslanadi.
Xautorn eksperimentining intervyu olish bilan bog’liq bo’lgan texnologiyasida samaradorlikni tahlil qilishga eksperimental yondashuv vujudga keldiki, u insonni his-tuyg’ular, fikrlar, xulq-atvor ta’sirini e’tirof qilar edi. Insoniy munosabatlar harakati diqqatni ishlovchilar orasidagi alohida farqlarga va norasmiy guruhlar xodimlarining ishchanligiga va xulq-atvoriga, shuningdek, menejerlarning kommunikatsiyalar tizimini takomillashtirishga bo’lgan ehtiyojiga, xodimlarning ehtiyojlari va his-tuyg’ulariga yanada ta’sirchan bo’lish talabiga, mehnat natijalarini nazorat qilish tizimini belgilashga ta’sir ko’rsatishga qaratgan edi. Bu tizim esa xodimlar qiziqishlarini (sifat to’garaklari) hisobga olishga va hokazolarga mo’ljallangan edi.
Xautorndagi eksperimentlar muhim xulosalar chiqarish, ko’p yillik mustaqil tadqiqotlar yakunlarini chiqarish va natijalarini tekshirish imkonini berdi, bu tadqiqotlar inson resurslarini boshqarish usullarini takomillashtirish muammolari yuzasidan ishlab chiqarishda o’tkazildi. Bu, masalan, Chester P. Bernardning nazariy va amaliy ishlanmalariga taalluqlidir. U ilmiy izlanishlar olib borish bilan bir qatorda 20 yildan ortiq (1927—1948 yillar) davr mobaynida «Nyu-Jersi Bell Telefon» kompaniyasining prezidenti lavozimini egallab turdi, bu esa unga o’z g’oyalarini amalda sinab ko’rish imkonini berdi.
U tizimli yondashuv nuqtai nazaridan ishlab chiqarishda muayyan sharoitlarda samarali bo’lgan kichik guruhlarning ommalashuvi isti qbollariga, uning ijtimoiy tuzilishini mustahkamlash vositalariga va ish jarayonida personalning o’zaro yordam ko’rsatish imkoniyatlaridan foydalanish asosida mehnat unumdorligini oshirish, ya’ni jipslik imkoniyatlarini oshirish istiqbollariga bahs berdi. Uning rahbarlik to’g’risidagi tasavvurlari boshqaruvning bir qator etakchi zamonaviy usullarida rivojlantirildi va tasdiqlandi, hozir esa ular klassik usullar hisoblanadi. Bernard, chamasi, ishlab chiqarishning ijtimoiy tuzilishidagi rasmiy va norasmiy tashkilotlarni birinchi bo’lib ajratib ko’rsatdi, ishlab chiqarishning ijtimoiy tuzilishi deganda, ongli ravishda muvofiqlashtirilmaydigan, umumiy maqsadga ega bo’lmagan ijtimoiy o’zaro munosabatlarni tushundi. SHu bilan birga, u alohida ta’kidlab o’tganidek, jamoada norasmiy tashkilotlar, o’zaro munosabatlar, aloqalarning mavjudligi rasmiy tuzilmalarning normal ishlashi uchun, boshqaruv va ishlab chiqarish personalining samarali hamkorligi va o’zaro yordam ko’rsatishi uchun zarur shart hisoblanadi. Bundan tashqari, Xautorn eksperimentlarining natijalari Meri Parker Folletning tadqiqotlarini amaliy ravishda tasdiqladi, u o’z asarlarida (1918— 1920 yillar) qulay ijtimoiy iqlimning ishlab chiqarishga, undagi ish samaradorligini oshirishga ta’sir ko’rsatishi masalasini qo’ydi. Follet o’zining «yangi davlat» asarida insoniy munosabatlar sohasini o’rganishning muhim ahamiyatini ta’kidladi. «Follet mehnat va kapitalning uyg’unligi g’oyasini ilgari surdi, bu uyg’unlikka barcha manfaatdor tomonlarning manfaatlarini to’g’ri asoslaganda va hisobga olganda erishish mumkin edi»9.
Xautorn eksperimentlari inson resurslarini boshqarishni yanada rivojlantirishning boshlang’ich nuqtasi bo’lib xizmat qiladi, qattiq tartibga solish va ko’proq moddiy rag’batlantirishga asoslangan klassik yondashuvdan boshqacha asosiy tavsiflarga ega bo’lgan «insoniy munosabatlar» doktrinasiga o’tishni bildirar edi. Bu eksperimentlar personalning mehnatdan qoniqish hosil qilish darajasi bilan uning ish samaradorligini oshirish o’rtasida barqaror sabab bog’lanishi borligini ko’rsatdi. SHu munosabat bilan yakka tartibda rag’batlantirishni guruh tarzida rag’batlantirish bilan almashtirish taklif etildi, ma’muriy va iqtisodiy ta’sir ko’rsatish usullarini esa ijtimoiy-psixologik ta’sir ko’rsatish bilan almashtirish tavsiya etildi, u mehnatdan qoniqish hosil qilishni oshirish, rahbarlikning demokratik usulini ommalashtirish imkonini beradi.
Mazkur maktab nazariyotchilari xodimlarning mehnat unumdorligini oshirishdagi faolligini, korxonalarda ijtimoiy vaziyatni yaxshilashdagi, oddiy personal bilan ma’muriyat o’rtasidagi kelishmovchiliklarni yumshatishdan iborat psixologik usullarni asoslab berdilar. Xodimga «ishlab chiqarish liniyasining bir qismi» sifatida qarash barham topdi. Uning, avvalo, shaxs ekanligi e’tiborga olina boshladi. Bu narsa shunga olib keldiki, moddiy rag’batlantirish bilan bir qatorda ma’naviy rag’batlantirish usullari ham etarli darajada keng foydalanila boshlandi. Ko’p kuch-g’ayrat va mablag’lar xodimlar mehnati va turmushining optimal shart-sharoitlarini yaratishga qaratildi (ergonomika rivojlantirildi; amaliy fanlar: industrial psixologiya va sotsiologiya keng ommalashdi), «ishtirok etish menejmenti» rivoj topdi, jamoada norasmiy munosabatlarning roli ortdi, rasmiy va norasmiy tashkilotlarning o’zaro munosabatlarini o’rganish vositalari va usullari rivojlantirila boshlandi. Boshqacha so’zlar bilan aytganda, menejment yangi yo’nalishga — ijtimoiy-psixologik yo’nalishga ega bo’ldi.
Umuman, 20-30-yillarda AQShda ishlab chiqarishdagi shaxssiz byurokratik munosabatlardan ishchilar va tadbirkorlar bilan hamkorlik qilish kontseptsiyalariga o’tildi. «Insoniy munosabatlar» maktabining qarashlari menejmentning yangicha intilishini, ya’ni har bir sanoat tashkilotini faqat iqtisodiy qonunlarga emas, shu bilan birga, ijtimoiy qonunlarga ham bo’ysunadigan muayyan «ijtimoiy tizim» sifatida, odamlarni esa faqat ishlab chiqarish omili emas, shu bilan birga, ijtimoiy tizim a’zolari sifatida qarashdan iborat intilishini ro’yobga chiqarishni aks ettirar edi. SHu munosabat bilan, rahbarning funktsiyalari iqtisodiy funktsiyalarga (foydani eng ko’p darajaga etkazishga) va ijtimoiy funktsiyalarga (samarali ishlovchi jamoalar va guruhlar tashkil etish, ularni barqarorlashtirishga) bo’lindi.
Personalni boshqarish maqsadlariga kelganda xulq-atvor va ijtimoiy fanlar: psixologiya, sotsiologiya, mehnatni tashkil etish va uning iqtisodiyoti fanlari tizimi tobora o’zaro bog’liq ravishda rivojlana boshladi. Personal muammolarini hal qilishga yondashuvni bu fanlar iqtisodiy maqsadlarga atrof-muhitning ahvolini va shaxsiy omilkorlikning rivojlanishiga, guruhlarni tashkiliy maqsadlarga erishishga jalb qilishda foydalanishga qaratilgan yondashuv sifatida tasvirlanadi. Tashkiliy xulq-atvor nuqtai nazaridan yondashuv paydo bo’ladi, u insonning tashkilotdagi roli va xulq-atvorini ichki aloqalar nuqtai nazaridan tahlil qiladi, ular shaxslar, guruhlar va ularning tashkilotdagi muhitini, shuningdek, ishlovchilar xulq-atvoriga ta’sirini tahlil qiladi. Mehnat kooperatsiyasini rag’batlantirishi mumkin bo’lgan tashkiliy muhitni yaratishga intilish tashkiliy rivojlanish nomini olgan yo’nalishning paydo bo’lishiga ta’sir ko’rsatdi. Tashkiliy rivojlanishning maqsadlari shaxslarning munosabatlari, baholari va xulq-atvori elementlariga va mehnat jarayoni kechadigan doiradagi tashkiliy muhitga o’zgarishlar kiritishdan iborat bo’ldi. Tashkiliy rivojlanishning asosiy maqsadlaridan biri - tashkilot ichidagi o’zaro tushunmaslik va kelishmovchiliklarni kamaytirish, firma ichidagi va unumdorlikni oshirish sohasidagi ishlarga xodimlarni yanada kengroq jalb qilishni rag’batlantirishdan iboratdir.
SHunday qilib, «insoniy munosabatlar» maktabi taxminan 50- yillarning oxirlaridan boshlab «xulq-atvor fanlari» maktabiga yoki bixevioristik maktabga aylandi. Agar «insoniy munosabatlar» maktabi asosan shaxslararo munosabatlarni yo’lga qo’yish usullariga tayangan bo’lsa, «xulq-atvor fanlari» maktabining tekshirish obyekti ko’proq darajada alohida olingan shaxsning samaradorligini oshirish metodologiyasini belgilab berdi. «Xulq-atvor fanlari» maktabining asosiy maqsadi undagi inson resurslari samaradorligini oshirish hisobiga tashkilotning samaradorligini oshirishdan iborat bo’ldi.
Ushbu yo’nalishning eng yirik vakillari Rensis Laykert, Duglas Makgregor, Frederik Gertsberg bo’lib, ular tashkilotlardagi o’zaro ijtimoiy munosabatlarning turli jihatlarini, hokimiyat va obro’-e’tiborning tashkiliy tuzilishi sabablari, harakatlarini, kommunikatsiyalarni, rahbarlik, ish mazmunini, mehnat hayoti sifati va shu kabilarning o’zgarishini o’rganganlar. Aynan shunday yondashuvlarning rivojlanishi zamonaviy tashkilotlarda inson resurslarini boshqarish nomini olgan alohida boshqaruv funktsiyasining vujudga kelishiga sabab bo’ldi, deb hisoblab kelinadi. Bu funktsiyaning maqsadi xodimlar farovonligini oshirish va shu asosda firmalarning samarali ishga qo’shiladigan shaxsiy hissalarni ko’paytirishdan iborat bo’lishi lozim edi.
«Xulq-atvor fanlari» maktabi xulq-atvor to’g’risidagi fanlarni to’g’ri tatbiq etish hamisha har bir xodimning, shuningdek, umuman tashkilotning samaradorligini oshirishga yordam berishi lozim, degan g’oyani himoya qilib kelgan. Biroq, ko’pgina muhim ijobiy natijalariga qaramasdan, mazkur yondashuv uning tarafdorlari tadqiq qilgan natijalardan farq qiluvchi vaziyatlarda ba’zan noto’g’ri chiqib qolgan hollar ham bo’lgan. «Xulq-atvor fanlari» maktabi taklif etgan ko’pgina yondashuvlar va uslubiy yo’llar («mehnatning boyitilishi» va «boshqaruvdan ishtirok etish») boshqaruv usullari singari faqat muayyan vaziyatlardagina va tegishli xodimlar uchungina tatbiq etilishi mumkin10. «Xulq-atvor fanlari» maktabi tushunchalariga muvofiq, eng muhim asoslar sifatida mehnatning mazmuni va xarakteri, xodimning erishgan yutuqlariga obyektiv baho berish va ularni e’tirof qilish, o’z-o’zini ijodiy namoyon qilish imkoniyati va, nihoyat, o’z mehnatini boshqarish imkoniyati yuzaga kelishi mumkin va lozim. F. Gertsbergning «eng yaxshi dalil mehnatning o’zi hisoblanadi» degan mantiqqa mos kelmaydigan da’vosi hozirgi sharoitda real mazmun kasb etmoqda. Bu hol inson resurslari «sifati»ning ortishi, madaniyat, ta’lim, malaka darajasi kabi tavsiflarning o’zgarishi, ehtiyojlarning murakkablashuvi va oshishi, qadriyatli yo’nalishlarning o’zgarishi sharoitida sodir bo’lmoqda. Hozirgi tashkilotlardagi mehnatning xarakteri avtomatlashtirish, robotlashtirish va kompyuterlashtirish darajasining yuqoriligi bilan ajralib turadi, xodimlarning ishga ijodiy munosabatda bo’lishini va o’z-o’zini boshqarish chegaralari kengayishini taqozo etadi.
«Insoniy munosabatlar» kontseptsiyasiga taalluqli yondashuvlar orasida «mehnatning boyitilishi» usuli ancha amaliy ravishda tarqaldi va ommalashdi. Bu usul bajariladigan ishlab chiqarish topshiri qlarining sifatiga yuqori talablar qo’yilgan sharoitda charchash va asab-ruhiy zo’riqish bilan bog’liq bo’lgan ishlarda mehnat samaradorligini jiddiy ravishda oshirish imkonini berdi. «Mehnatning yo’qotilishi» usuli butunlay original nazariyaga ega bo’lib, u «Frederik Gertsbergning ikki omili nazariyasi» deb atalgan edi. 50-yillarda amerikalik psixolog e’tiborli eksperiment o’tkazdi, bundan maqsad qanday ish sharoitlari, ayniqsa, yaxshi yoki bajarilayotgan ishga nisbatan qanday munosabat, ayniqsa, yomonligini aniqlashdan iborat edi. Amerikalik psixolog ega bo’lgan axborot mehnatga bo’lgan munosabatga alohida va juda o’ziga xos tarzda ta’sir ko’rsatadigan omillarning quyidagi ikki guruhi mavjudligi to’g’risida xulosa chiqarish imkonini berdi:
1. Avvalo, mehnat sharoitlari va ish o’rnidagi ijtimoiy muhit bilan bog’liq bo’lgan qo’llab-quvvatlovchi yoki gigienik omillar.
2. Haqiqatda xodimning mehnatga munosabatini belgilab beradigan asoslovchi omillar.
SHu bilan birga, agar omillarning birinchi guruhi (boshqaruv uslubi, shaxslararo munosabatlar, ish haqi, ish bilan bandlik kafolatlari, mehnat sharoitlari, kasbiy maqom) normal talablarni qoniqtirmasa, u holda ishdan manfaatdorlik yo’qligi effekti vujudga keladi, bu hol inson resurslarining mehnat potentsialini faollashtirishni boshqaruv tizimi uchun mumkin bo’lmaydigan qilib qo’yadi yoki nihoyatda qiyinlashtirib yuboradi. Biroq, qo’llab-quvvatlovchi omillar etarli darajada namoyon bo’lishini boshqaruv tizimi bilan ta’minlash mehnatga ijodiy munosabatning zarur, lekin etarli bo’lmagan sharti hisoblanadi.
Ijodiy potentsialni faollashtirish uchun quyidagi asoslovchi omillarni harakatga keltirish talab qilinadi:
• shaxsiy muvaffaqiyat;
• e’tirof etish;
• ilgari surish;
• mehnatning boyitilishi («ish o’z yo’li bilan»);
• kasbiy jihatdan ko’tarilish imkoniyati;
• mas’uliyat.
Asoslovchi omillarni faollashtirish personalning kompaniya ishlarida eng ko’p darajada ishtirok etishini: o’z ish joyida mustaqil va mas’uliyatli qarorlar qabul qilishdan tortib to kompaniyaning innovatsion dasturlarida hamkorlik qilish va sherik sifatida ishtirok etishini ta’minlash uchun qodirdir.
Umuman, 70-yillarning boshlaridan e’tiboran butundunyoda bosh- qaruvning yaponcha modeli tobora ko’proq qiziqish uyg’ota boshladi. Bu model XX asrning 20-yillarida vujudga kelgan bo’lib, lekin g’oyat chuqur ildizlarga egadir, ular yapon madaniyatining qadimiy davrlariga borib taqaladi.
«Inson potentsiali»ni amalga oshirishni ta’minlaydigan yapon tajribasining farq qiluvchi xususiyatlari sifatida quyidagi asosiy belgilarni hisoblash kerak:
|
| |
