S.K. - Proszę, wiejska babcia, a taka mądra...
M.T. - Tak, była to mądra kobieta. Przekonała moją rodzinę, że trzeba wykorzystać to, co zostało. Czytała mi książki i zachęcała, żebym je opowiadała rodzicom po powrocie do domu. Rodzice w wolnym czasie też zaczęli mi czytać książki.
Lubiłam słuchać bajek opowiadanych przez babcię i książek czytanych przez nią w dni, kiedy deszcz nie pozwalał wyjść z domu.
S.K. - Też bardzo lubiłem książki, jeżeli któraś z sióstr znalazła czas, żeby coś głośno przeczytać. Wzbogacało to moje życie. Ale tu nie o mnie chodzi. Proszę powiedzieć, jak traktowali Panią mieszkańcy wsi?
M.T. - Na wsi nie da się niczego ukryć, ludzie wszystko wiedzą. Już wkrótce wiadomość, że wróciłam ze szpitala i nie widzę, rozeszła się po całej wsi. Ludzie współczuli moim rodzicom, ale nikt nie umiał znaleźć rady. Odwiedzający nas sąsiedzi często przychodzili ze swoimi dziećmi. Wtedy, gdy dorośli rozmawiali, my wymyślaliśmy różne zabawy.
Z czasem dzieci sąsiadów zaczęły same przychodzić do mnie. Z początku bawiliśmy się pod okiem dorosłych, ale potem zostawiano nas samych i pozwalano nam wychodzić na spacery.
Koleżanki i koledzy szybko pojęli, że różnię się od nich, że nie mogę biegać za piłką, nie dostrzegam koloru zabawek, a kwiatki rozpoznaję dopiero wtedy, gdy biorę je do ręki. Robili więc wszystko, żebym mogła się z nimi bawić. Nikt nie wiedział, że istnieją zabawki przystosowane dla niewidomego dziecka. Nie wiem nawet, czy takie wtedy były.
W ogóle z tymi zabawkami nie było tak, jak teraz. Rzadko ktoś dostawał jakąś zabawkę kupioną w sklepie, najczęściej zabawki robił dziadek albo ojciec koleżanki.
|
