130
qishlarining uyushganligi va ommaviyligi ham o‘sib bordi. XIX asrning
80-yillarida Pitnak, Hazorasp, Yangi Urganch, Ko‘hna Urganch tuman-
larida
dehqon uyushmalari vujudga kelib, kurash keskin tus ola boshladi.
Xon ixtiyorida ularga qarshi kurash uchun kuchlar yetarli emasdi. Shu
bois u Rossiya podshosi qo‘shinlarini yordamga chaqirdi. Isyonlar bosti-
rilib, dehqonlar harakati rahbarlari qatl etildi.
Shunday bo‘lsa-da, dehqonlarning g‘alayonlari to‘xtamadi. 1902-yil-
da
Matyoqub pishiq rahnamoligida Xonqa, Hazorasp, Bog‘ot tumanlari
dehqonlari qo‘zg‘olon ko‘tarishdi. Xon yana Rossiya podshosi hukumati
qo‘shinlariga murojaat qildi. Qattiq jazo choralari ko‘rilib, qo‘zg‘olon tor-
mor etildi. Uning rahbarlari qatl qilindi.
Mustamlakachi hokimiyat va mahalliy amaldorlarning jabr-zulmi,
turmush sharoitlarining yomonligi ko‘plab xalq g‘alayonlarini keltirib
chiqardi. Xalq noroziligi ommaviy tus oldi va chuqur tomir otdi. XX asr
boshlarida arzimas sabablar bilan qo‘zg‘olonlar yuz berib turardi. Ba’zi
tumanlarda sabr kosasi to‘lgan dehqonlar o‘z oilalari bilan xonlikdan om-
maviy tarzda yoppasiga qocha boshladilar. 1906-yilda Yangi Urganch,
Xonqa, Hazoraspda muhtoj deh qonlar yirik zamindorlar yerlarini egallab
ola boshlashdi.
Xiva xonligida 1910–1911-yillar qurg‘oqchilik va hosilsizlik yili bo‘ldi.
Xonlik aholisi ocharchilik girdobida qolgandi. Yetkazilgan zararlarni qop-
lash uchun xon ma’murlari aholidan imkoni bo‘lgan hamma narsani tortib
ola boshladi. Soliqlar esa oshib bordi. Aholining ommaviy qashshoq-
lashuvi deh qonlarda norozilik tug‘dirdi. 1910–1917-yillarda dehqonlar
g‘alayonlari keng tus oldi: insofsiz katta yer egalari va boylarni kaltaklash,
