San'at turlari orasida
me'morchilik alohida o'rin egallaydi. Me'morchilik
inson yashash muhitini uyushtirishda, uning hayot faoliyatida
ulkan ahamiyat kasb
etadi. Unda san'at va boshqa faoliyat sohalari o'rtasidagi cheklanganlik yo'q. U ikki
tomolama bo'lib, ham moddiy, ham ma'naviy madaniyatga taalluqlidir.
Me'morchilikning badiiy tomoni amaliy tomoniga bo'ysundirilgan bo'ladi.
Me'morchilikda badiiy (qiyofali ifoda) avvalo, binolar yoki ular majmuining
ijtimoiy ahamiyatligida ko'rinadi. Bu hol uning badiiy imkoniyatlarini yanada
oshiradi va me'morchilik xususiyatlarini belgilab beradi.
Boshqa san'at turlarida bo'lganidek, me'morchilikda ham bilish o'ziga xos
tarzda namoyon bo'ladi. Alohida inshoot yoki majmua tarzidagi me'morchilik
asarlari tarixiy davr yaxlit qiyofasini vujudga keltiradi. U o'z
davrinig eng umumiy
va o'ziga xos fikr va tuyg'ularini umumlashgan va mujassamlashgan tarzda
ifodalaydi. Me'morchilik asarlari voqyelikni bevosita tasvir etmaydi,
balki inson
kechinmalarini aks ettiradi. Donishmandlar me'morchilikni «qotishma» musiqa yoki
«toshdagi doston» deb ta'riflaganlar. Bular me'morchilik to'la tavsifini anglatmasada,
uning tabiatini belgilaydi. Me'morchilik musiqaga o'xshab davr qiyofasini ijtimoiy-
ifodali ko'rinishda yaratadi. Agar musiqada qiyofa eshitish orqali idrok etishga
mo'ljallangan bo'lsa, me'morchilik ko'rishga mo'ljallangandir.
