Savol va topshiriqlar:
1. Xalq topishmoqlarining boshqa janrlardan farqli xususiyatlari
haqida so‘zlang.
2. Istiora badiiy tasvir vositasining xalq topishmoqlaridagi
o‘rnini izohlang.
48
3. Yoshi katta keksalardan topishmoqlar yozib oling.
4. Topishmoqlar aytish va ularni topish bo‘yicha o‘quv guruhlaringizda
musobaqa o‘tkazing.
Adabiyotlar:
1. Husainova Z. O‘zbek topishmoqlari. T., ≪Fan≫ 1966.
2. Imomov K., Mirzaev T., Sarimsoqov B., Safarov O. O‘zbek
xalq og‘zaki poetik ijodi. T., ≪O‘qituvchi≫. 1990. 100—108-betlar.
3. Topishmoqlar. O‘zbek xalq ijodi. Ko‘p jildlik, T., 1983.
AFSONA VA RIVOYATLAR
Afsonalar dunyodagi deyarli hamma xalqlar og‘zaki ijodining
eng qadimgi, aziz va ommaviy janrlaridandir. Ularda
tarixiy hayotda ro‘y bermagan bo‘lsa-da, ro‘y berishi
mumkin bo‘lgan voqealar hikoya qilinadi. Badiiy to‘qima
bu janr asarlarining asosiy xususiyati hisoblanadi. Shuning
uchun olimlar afsonalarning ayrimlarini ertaklarga teng -
lashtirganlar. Ayrim afsonalar esa miflarga o‘xshab ketadi.
Bunday namunalarda biror narsa-predmetning paydo
bo‘lishi, rasm-rusum yoki odatlarning boshlanishi haqida
ma’lumot beriladi. Ammo miflar mazmunan afsonalardan
farq qiladi. Jumladan, avval qayd qilganimizdek, miflarda
asosan dunyoning, odamning, butun koinot va borliqning
yaratilishi haqida sodda tarzda hikoya qilinadi. Shuning
uchun ham afsonalar miflardan keyin, ertaklardan oldin
paydo bo‘lgan degan taxminni bildirish mumkin.
Mahmud Koshg‘ariy ≪Devonu lug‘otit turk≫ asarida
≪sav≫ so‘ziga bir necha izohlar keltiradi:
≪saw — otalar so‘zi,
saw — qissa. Qadimgi voqealardan xabar berish, aytish.
saw — hikoya. Biror voqeani aytib berish.
saw — risola. Xat, kichik kitobcha.
saw — so‘z, nutq.
saw — ilgarigi xabarlar, yangiliklarni yetkazuvchi≫.1
Yuqoridagi izohlardan biri ≪ilgarigi xabarlar≫ mazmunan
hozirgi paytda biz tushunadigan afsonalarga mos keladi.
Ammo bu izohlarda ajdodlarimizning bir so‘z bilan juda
ko‘p ma’noni bildirishganini qayd etish ma’quldir.
49
1 Mahmud Koshg‘ariy. Devonu lug‘otit turk. 3-jild. T., ≪Fan≫, 1963.
168-bet.
Afsona forscha (afsona) so‘zidan olingan bo‘lib yo‘q
narsani borday qilib ko‘rsatish, ya’ni jodulash, to‘qish,
uydirma qilish ma’nosini anglatadi. Ba’zan tomoshalarda
ko‘z boylagichlarni afsungar deb atashadi. Yoki haqiqatga
to‘g‘ri kelmaydigan gap eshitib qolsak ham afsona bo‘lsa
kerak deb o‘ylaymiz.
Afsonalar ijro etilishi jihatidan ertak, doston, qo‘shiq,
askiya kabi alohida tayyorgarlik ko‘rishni talab qilmaydi.
Shuning uchun bu namunalarda matnga xos maxsus an’ana
ko‘zga tashlanmaydi. Ularda sehrli voqea-hodisalar shunaqa
tasvirlanadiki, odam tinglayotganini o‘zi ham bilmay
qoladi.
Ma’lumki, qadim zamonlardan ajdodlarimiz diniy
e’tiqodlarga berilib kelganlar. Shuning uchun afso -
nalarning ko‘pchiligi payg‘ambarlar, avliyolar hayotidan
olingan voqealarni eslatadi: ≪Kunlardan bir kun Muso
payg‘ambar xudo oldiga ketayotgan ekan, erta bahor
bo‘lishiga qaramay, don ekayotgan dehqonni ko‘rib
qolibdi. Muso unga hali don ekishga erta ekanini aytibdi.
Dehqon tajribasiga ishonib, uning gapini rad qilibdi.
Xudo bilan suhbatda Muso bu munozara yechimini
so‘raganida, xudo dehqonning haq ekanini, ammo Muso
gapini endi inobatga olish kerakligini bildiribdi. Shunday
qilib, Muso xudo oldidan qaytayotganida, havo sovugan,
qor shamoli esayotganmish. Dehqon esa hayron bo‘lib,
osmonga qararmish. Shunda Muso o‘zining haq ekanini
dehqonga eslatibdi. Dehqon istehzo bilan kulib, ≪don
ekish vaqti kelishga-ku kelgan, havoning bu buzilishi
mening sen bilan tortishganim oqibatidir≫ — deb javob
beribdi. Shu-shu ekish paytida havo buzilsa, dehqonning
payg‘ambar gapiga ko‘nmaganini eslasharkan≫.
Yuqoridagi misoldan mazkur afsonani mazmunan
saqlagan holda boshqacharoq aytish ham mumkinligi bili -
nib turibdi. Afsonalar mazmunan turlicha bo‘lishi mumkin.
Ularni shartli ravishda asotiriy tushunchalar, koinot jismlari,
o‘rin-joy nomlari, urf-odatlarni sharh lovchi afso -
nalarga ajratish mumkin.
Asotiriy afsonalarda qadimda yashagan ajdodlarimiz
o‘zlariga homiy deb hisoblagan shaxslarni ulug‘laganlar.
Diniy e’tiqod masalalarini yoritganlar. Masalan, xalqimiz
har bir insonning taqdiri tangri tomonidan belgilangan
bo‘ladi, ammo inson xatti-harakati, niyati bilan o‘z qismatini
o‘zgartirishi mumkin, degan tushuncha bor. Shu fikrni
50
dalillash uchun shunday afsona keltiriladi: ≪Muso kunlardan
bir kun tangri oldiga ketayotganida, yo‘lda oyoq-qo‘li
yo‘q majruh bir odamni ko‘ribdi. Odam undan o‘zining
taqdiriga jannat yoki do‘zax yozilganini bilib berishni
so‘rabdi. Tangri payg‘ambarga: ≪U odamning oxirgi joyi
do‘zax bo‘ladi. Chunki umr bo‘yi uni yemak-ichmakka
muhtoj qilmadim, ammo biron marta ≪Xudoga shukr≫
demadi≫, — debdi. Muso payg‘ambar qaytishida haligi
odam undan javob kutibdi. Payg‘ambar bor gapni aytibdi.
Shunda odam: ≪Bo‘lmasa xudoga ayt, men o‘lganimda
tanamni shunaqa katta qilib yuborsinki, boshqa hech kimga
do‘zaxdan joy qolmasin≫, — debdi. Ana shu gapdan keyin
bechora banda jannati bo‘lgan ekan≫.
Xalqimiz orasida ≪shirin qiz≫, ≪oyda nima uchun dog‘
bor≫, quyosh bilan oyning bir oilada yashagani, yulduzlar
ularning bolalari ekani haqidagi afsonalar ko‘p. ≪Qonqus≫,
≪Kuygan yor≫, ≪Oshoba≫, ≪Andijon≫, ≪Tuya cho‘kdi≫ kabi
yuzlab afsonalar borki, ulardan yozuvchilarimiz ham o‘z
ijodlari davomida foydalanadilar.
Shu bilan birga ba’zan xalqimiz yashaydigan ayrim
hududlardagi odatlarga izoh beruvchi afsonalarga ham duch
kelamiz. Masalan, O‘zbekistonning turli viloyatlarida
yashaydigan aholining bevosita hududiy xususiyatlari borligi
hammaga ma’lum. Xususan, Farg‘ona viloyatida istiqomat
qiluvchi yurtdoshlrimiz umuman mehmondo‘stliklaridan
tashqari sertakalluf ekanliklari bilan nom chiqarganlar. Ular
o‘z mehmonlari ko‘nglini olish uchun ≪oling-oling≫ni juda
ko‘p va tez-tez takrorlaydilar. Ammo xorazmliklar meh -
mondo‘stlikda farg‘onaliklardan qolishmasalarda, ortiq cha
≪oling-oling≫ bilan mehmonga murojaat ham qilavermaydilar.
Xorazm viloyatida o‘tkazilgan ekspeditsiyalarda bu
haqda so‘raganimizda, quyidagi afsonani aytib berishdi:
≪Xorazm Hirot podsholigi tarkibida ekanida, Hirot
shohining o‘g‘li Xorazmga mehmonga kelibdi. Bu yerda uni
katta tantanalar bilan kutib olishibdi va quyuq ziyofatlar
uyushtirishibdi. Ammo shahzoda kelgan kunining ertasiga -
yoq jahl bilan o‘z yurtiga qaytajagini bildiribdi. Xorazmshoh
juda iztirob chekib, bu qadar tez yo‘lga otlanish sababini
mehmondan so‘rabdi. Mehmon xafa bo‘lish sababini aytmay
o‘z yurtiga ketish taraddudini ko‘raveribdi. Karvon
yo‘lga tushay deganda, Xorazmshoh shahzoda otining
tizginini ushlab, o‘z xatosini ko‘rsatishni so‘rabdi. Shunda
shahzoda:
51
— Kecha oqshom men dasturxondan bir parcha go‘sht
olib yeya boshlaganimda, siz, ≪shahzodam≫,— dedingiz va
go‘shtga yopishib qolgan bir qilni olib tashladingiz. Men
yeyayotgan go‘shtdagi qilni ko‘rgan ko‘zingiz, go‘shtni
ko‘rmaydimi?≫1 — debdi. Shundan keyin Xorazmshoh
butun tumanlarga jarchi yuborib, farmon e’lon qilibdi:
≪Xorazm viloyatiga kimda-kim mehmon bo‘lib kelsa, uning
oldiga holi-baqudrat dasturxon yozing. Yemagini, ichma -
gini ziyoda qilib qo‘ying. Ammo mehmonning taom
tanovul qilishiga aslo aralashmang≫. Shu voqeadan buyon
bu yerliklar mehmondo‘stlikni tark etmaganlari holda
mehmonni ortiqcha ≪oling-oling≫ bilan qiynamaydilar≫.
Afsonada ma’lum bo‘ladiki, xorazmliklar mehmon -
do‘stligi o‘ziga xos fazilatga ega ekan. Bu odatning qadimiy
afsona bilan izohlanishi yana ham ajib taassurot qoldiradi.
Yuqoridagi afsona mazmuniga e’tibor qilsak, unda ha -
yotda ro‘y berishi mumkin bo‘lmagan hech qanday lavha
yo‘q. Undagi voqea ham, savol-javob ham eshitgan odamda
hech qanday shubha qoldirmaydi. Ammo bu voqeaning
aniq ro‘y bergani haqida ham hech qanday hujjatli dalillar
yo‘q.
Shuning uchun bu afsonaning hayot haqiqatiga qanchalar
mos kelishi yuzasidan aniq hukm chiqarish mushkul.
Afsonalarning qiziqligi, ularning inson diqqatini jalb qilish
sabablari ham, ehtimol, shu xususiyat bilan izohlanadi.
Bunday asarlarning matnida ertaklarga xos bayon usuli,
voqea tanlash tamoyillari ko‘zga yaqqol tashlanib turadi.
Quyidagi afsonada bu fikr yana bir karra o‘z tasdig‘ini topadi:
≪Xudo dunyodagi hamma xalqlarga yer yuzidagi yerlarni
bo‘lib beribdi. O‘zi bilan o‘zi ovora o‘zbek o‘sha taqsimotga
ham kechikib boribdi. Bu paytda o‘zbek olishi
mumkin bo‘lgan yerning o‘zi qolmagan ekan. Xudo rahm -
dil emasmi?! Shuning uchun o‘zbekka: — Mayli, men
o‘zimga ikki daryo oralig‘idan bir parcha yer olib qo‘ygan
edim, shu joyga sen egalik qilaqol, — degan ekan. Shu-shu
o‘zbek hozir O‘zbe kiston deb ataluvchi yurtda istiqomat
qilarmish... Bu o‘lkaga xudoning nazari tushgani uchun
kuzda dalada qolib ketgan ketmon bahorda novda chiqarib
gullarmish≫.
52
1 Bu o‘rinda mehmon nimaga qo‘l uzatayotgan bo‘lsa, mezbon
tomonidan kuzatilishi qoralanyapti.
Ko‘ryapmizki, xalqimiz afsonalarni yaratishda juda
ijodkor. U o‘z hayotiga tegishli har bir voqea-hodisaga,
an’anaga, joy nomlariga, hatto o‘zi yashayotgan vatanga
mehr bilan munosabatda bo‘lgan va xalq og‘zaki ijodining
boshqa janrlari qatori afsonalar vositasida o‘z munosabatini
bildirgan. Afsonalar esa ajdodlarimiz tomonidan hayot
tajribasi xulosasi sifatida yaratilgan.
Demak, afsonalar xalq og‘zaki ijodining epik turidan
biri ekan. Ularda tasvirlangan voqealar asosan ijodiy
to‘qimalar zaminida yaratiladi. Bu janr namunalariga aytib
beruvchi shaxs asar mazmunini saqlagan holda ma’lum
o‘zgartirishlar kiritishi mumkin. Afsonalarda mazmun
jihatidan xilma-xil voqealar hikoya qilinadi. Bu jihatdan
ular asotiriy voqealarni, kosmogonik jismlarni, o‘rin-joy
nomlarini, odatlarni izohlovchi turlarga bo‘linadi. Ular
xalqimiz tarixini o‘rganishda turli urf-odatlar, rasm-rusumlar,
an’analarni sharhlashda, joy nomlarini izohlashda
muhim ahamiyatga ega.
| 