«sharq» nashriyot-matbaa aksiyadorlik kompaniyasi bosh tahririyati

nadi.

ling.

1. Imomov K., Mirzayev, T., Sarimsoqov B., Safa rov O.

O‘zbek xalq og‘zaki poetik ijodi. T., ≪O‘qituvchi≫, 1990. 174—

180-betlar.

2. Imomov K. O‘zbek xalq og‘zaki prozasi. T., ≪Fan≫, 1981.

3. Umarov S. Rivoyat va hayot. T., ≪Fan≫, 1988.

Latifalar xalq og‘zaki ijodining hajm jihatidan kichik

nasr ko‘rinishida yaratiladigan kulgili ommaviy janri

hisoblanadi. ≪Latifa≫ atamasi arabcha lutf so‘zidan olingan

bo‘lib, nozik fikrlash, yaxshilik qilmoq, muruvvat ko‘rsatmoq,

sharaflamoq kabi ma’nolarni anglatadi. Turkiy

xalqlarda latifa janri boshga xalqlardagi kabi juda qadimda

yaratilgan. Olimlar bunday janr namunalarining ayrimlari,

hatto IX—XI asrlarda yaratilganligini ko‘rsatib o‘tishgan.

Professor Hodi Zarifovning qayd etishicha, latifalarning

56

1 Umarov S. Rivoyat va hayot. T., ≪Fan≫, 1988.

O‘zbekistonda matbaaning paydo bo‘lishi bilan, Nasriddin

afandi latifalarining kitob tarzida nashr ettirilishi bilan

izohlash mumkin. Haqiqatan ham, inson hech qachon

kulgisiz yashamaydi. Kulgi mehnat qilishni osonlashtiradi,

zerikarli mehnatni qiziqarli mashg‘ulotga aylantiradi, vaqt

o‘tishini tezlashtiradi. Shuning uchun qadim zamonlardagi

hokimlar qiziq-qiziq voqealarni kulgili tarzda ijro etadigan

odamlarni o‘z saroylariga taklif qilganlar, ularga alohida

lutf ko‘rsatganlar.

Hayotda har bir voqea-hodisadan kulgili vaziyat hosil

qilishga mohir odamlar ko‘p uchraydi. Ular o‘zlari ishtirok

etayotgan voqealarni juda sinchkovlik bilan kuzatadilar,

fikran xulosalaydilar va atrofdagilarning tabassumini pay do

qila bilgan tarzda so‘zlab beradilar. Tarixda Rashi did din

Vatvot, Alisher Navoiy, Binoiy, Mashrab, Muqimiy, keyinchalik

A. Qodiriy, G‘. G‘ulom, A. Qah hor, M. Shayx zoda,

S. Ahmad, E. Vohidov, O‘. Ho shimov, O. Matchon hayotlarida

kulgili voqealar ko‘p bo‘lgan. Shoir va yozuvchilar

bu hodisalar ta’sirida yumoristik, ba’zan, lirik asarlar yaratganliklari

haqida ma’lumotlar ko‘p. Masalan, O‘tkir

Hoshimov o‘zining shingil hikoyala ridan birida kunlardan

bir kun taniqli yozuv chimiz Said Ahmad bilan safarda

bo‘lganligini yozadi. Poyezdda ketishayotganida, Said

Ahmad O‘tkir Hoshi movga muxlislar tortiq qilgan guruchdan

o‘zining xaltasiga solayotganini ko‘rib qoladi. Yosh

yozuvchi nima uchun ustozidan bunday qilayotganini

so‘raganida Said Ahmad ≪men ovsarman≫, — deb javob

bergan ekan. Shunda O‘tkir Hoshimov: ≪Agar ovsar

bo‘lsangiz, nima uchun o‘zingiz ning xaltangizdagi guruchdan

menikiga solmaysiz≫, — debdi. Said Ahmad: ≪Unda

jinni bo‘lar edim≫ — deb javob bergan ekan. Bunday latifanamo

hodisalar uzoq ta rixda ham ko‘plab ro‘y bergan,

albatta. Mana bir misol:

Qadim zamonlarda davr allomalaridan birini yoqtirib

qolgan podsho o‘z imoratining qarshisiga olim uchun

bolaxonali uy qurib beradi. Alloma dono va ilmli odam

ekan. Ammo uning tashqi qiyofasi juda xunuk ekan.

Kunlardan bir kun podsho tong pallasida o‘z tarafida to‘yib

nafas olayotsa, qarshidagi bolaxonadan olimning qiyofasi

ko‘rinibdi. Shunda podsho uning xunukligiga urg‘u berib:

— Mavlono, ko‘chaning narigi betida bir eshak turibdimi?

— debdi. Alloma shu zahoti hech ikkilanmay:

57

— Yo‘q, taqsir, men bu tomonga katta ko‘zgu oyna

qayd qilingan hikoyadagi voqeaga monand hodisalar

keyinchalik latifalarning yaratilishiga sabab bo‘ladi.

Turli xalqlar latifalarining matnlarini o‘rganish tarixan

yashash hududi va tarzi jihatidan bir-biriga yaqin millatlarda

shakl va mazmunan deyarli bir xil latifalarning mavjud

ekanligini tasdiqlamoqda. Jumladan, o‘zbek xalqining

Nasriddin afandi, Mulla Nasriddin, Xo‘ja Nasriddin degan

nomlar bilan mashhur bo‘lgan latifa qahramoni hindlarning

Birbol, turkmanlarning Mirali, qozoqlarning Aldarko‘sa,

arablarning Juxa kabi qahramonlari bilan o‘xshashdir. Bu

qahramonlar haqidagi asarlarda podshohlar, amaldorlar,

qozilar, bolalar, oila kabi mavzularning alohida-alohida

turkum tarzida kelishining o‘zi ham fikrimizning dalilidir.

unga bir qaltis hazil qilishni va bu hazilning kechirimi

undan ham qaltisroq bo‘lishini topshiradi. Birbol bu topshiriqni

qabul qiladi. Oradan bir necha kun o‘tganidan

so‘ng Birbol hech kim yo‘q vaqtida podshohning belini

chimchilab oladi. Shoh g‘azab bilan: ≪Bu nima qilga -

ning≫, — deb so‘raganida, Birbol: ≪Kechirasiz, shohim,

sizni malikam deb o‘ylabman≫, — deb javob beradi. Qizig‘i

shundaki, aynan shu mazmundagi latifa o‘zbeklarda ham,

turkmanlarda ham, ozarbayjonlarda ham mashhurdir.

Bunday holat latifalarning o‘ta yashovchanligini, xalq

tomonidan sevib qabul qilinishini dalillaydi.

O‘zbek Nasriddin afandi latifalarida bosh qahramon o‘ta

hozirjavob, o‘ta zukko, o‘ta dono va tadbirkor inson sifatida

gavdalanadi. Hayotda uni mot qiladigan hodisa yo‘q va

bo‘lishi ham mumkin emas. Chunki dono va mutafakkir

Nasriddin afandi qiyofasida butun xalqning, butun millatning

so‘zga chechanligi, zakiy, ya’ni nozik fikrlashi o‘z ifodasini

topgandir. Latifalarning e’tiborli, tinglovchini o‘ziga

jalb qiluvchi fazilati shundan iboratki, ularda savol-javob

qilayotgan taraflar bir-birini butkul yechimi topilmas

vaziyat da qoldirishga urinadilar. Bu ko‘rinishdagi eng og‘ir

qismat asosan Nasriddin afandi peshonasiga muhrlab qo‘yilgandir.

Nasriddin afandining so‘zga chechanligi shundan

iboratki, u hamisha vujudga kelgan vaziyatda o‘ta chiroyli

tarzda yechim topib o‘z qismatiga yengillik bag‘ishlaydi. Bir

misolga murojaat qilaylik: Kunlardan bir kun Afandi saroyga

kelgani zahoti podsho uni suhbatga jalb qilibdi: ≪Bugun

58

tunda, — debdi podsho, — afandi bilan ikkalamiz tush

davom etibdi : ≪Afandi bilan men tushimizda yosh mushuk

bolasiga aylanib qolibmiz. Osmondan bir kalxat tushib

ikklamizni ikki changaliga olib parvoz qilibdi. Ammo shu

yaqin orada paydo bo‘lgan burgutning hamlasidan qochib,

ikkalamizni changalidan bo‘shatib yuboribdi. Men shinni

o‘raga tushibman, afandi nopok o‘raga tushibdi≫. Shunda

saroydagilar afandi ustidan kulganday bo‘lib, qah-qaha

ko‘tarishibdi. Afandi hech ikkilanmasdan: ≪Shohim, tushi -

mizning qolgan davomini ham ayting-da, — debdi. Birdan

aytilgan gapdan sarosimaga tushgan podshoh, ikkilanib:

≪Xo‘sh-xo‘sh, davomida nima bo‘lgan edi? — deb so‘rashga

majbur bo‘libdi. Afandi: ≪Siz shinni o‘radan chiqdingiz,

men nopok o‘radan chiqdim, to‘g‘rimi?≫ — debdi.

— Ha-ha, — debdi podsho, — juda to‘g‘ri.

Shunda afandi: ≪Men sizni yaladim, siz meni yala -

din giz≫ — deb javob bergan ekan.

Ma’lum bo‘ladiki, Nasriddinning vaziyatni to‘g‘ri baholashiga

va favqulodda to‘g‘ri yechim topishiga tasanno aytmasdan

ilojimiz yo‘q. Afandi latifalari matnini o‘rganish

qahramonimizning o‘zbek tilini, uning boy imkoniyatlarini,

qochirimlarini juda yaxshi his qilishini dalillaydi. Nasriddin

bir ko‘rinishda soddagina bo‘lib, tilimizning go‘zal jihatla -

rini namoyish qilib qo‘yadi:

— Kunlardan bir kun afandi katta bir amaldorni ≪Siz

ahmoqsiz≫, — deb haqorat qilgan ekan, amaldor uni qoziga

boshlab boribdi. Qozi amaldorning xizmatini afandiga

tushuntirib, so‘zining oxirida ≪siz ahmoq odam emassiz≫,—

deyishini buyuribdi. Afandi qozining buyrug‘ini shu zahoti

bajarib: — ≪Siz, ahmoq, odam emassiz≫, — debdi.

Yuqoridagilardan ma’lum bo‘ladiki, afandi latifalarida

biz o‘zbek xalqining asrlar davomida shakllangan kulgini

sevish tabiatiga guvoh bo‘lamiz.

Ammo afandi latifalarida qahramonimizning yana bir

xususiyatini ham ko‘rishimiz mumkin. Bu xususiyat afandining

o‘ta soddaligi bilan belgilanadi. Endi biz bu qahramonning

turmushdagi murakkab vaziyatlarni singdira

olmaydigan, o‘z boshiga va nomiga mos kelmaydigan darajadagi

o‘ta go‘lligi bilan tanishamiz: Afandi ko‘chada keta -

yotib, kichkina bir ko‘zgu-oyna topib olibdi. Uni qo‘liga

olar ekan o‘z aksini ko‘rgan zahoti: — E, kechirasiz, oyna

siznikimidi, — deb tashlab ketibdi. Savol tug‘iladi. Bu lati-

59

falarning yaratilishidan xalq qanday maqsadni ko‘zda tutgan

hayot tashvishlaridan zerikkan ba’zi paytlarda shunchaki

ko‘ngil xushligi uchun ham kulgi yaratish istagini bildiradi.

Bu mazmundagi latifalardan murakkab vaziyat izohlarini

axtarish to‘g‘ri emas. Ularni xalq faqat bir yengil kulgiga

tashnaligi tufayli yaratgan xolos. ≪Kunlardan bir kun tunda

afandi suv olmoqchi bo‘lib, quduqqa chelak tashlasa, quduq

tubida oy ko‘rinibdi. Afandi xotinini chaqirib, arqon olib

kelishini buyuribdi. U arqon bilan quduqdan oyni chiqarmoqchi

bo‘lgan ekan-da. Quduqqa tashlangan arqon qaysidir

ildizga ilinib qolibdi. Afandi zarb bilan arqonni tortgan

ekan, chalqanchasiga yiqilib tushibdi. Nogoh uning

ko‘zi osmondagi oyni ko‘rgani zahoti: ≪Xayriyat, chiqarib

olibman-ku≫, — debdi≫.

Afandi latifalari xalqimiz og‘zaki ijodidagi kulgi yaratuv -

chi hajm jihatidan kichik, go‘zal durdonalar hisoblanadi.

O‘zbek xalqining donoligi, hozirjavobligi, o‘z taqdiridagi

murakkab vaziyatga bo‘lgan munosabatlari haqida ma’lumot

olmoqchi bo‘lgan inson ana shu latifalar bilan ta -

nishishi mumkin.

Loflar xalqimiz og‘zaki ijodining kulgi yaratuvchi nasriy

janri bo‘lib, bu jihatdan latifa va askiyaga yaqin turadi. Bu

so‘z ma’no jihatdan haddan tashqari bo‘rttirilgan, mahorat

bilan to‘qilgan yolg‘on gap, mubolag‘a, maqtanchoqlik

tushunchalarini anglatadi. Ma’lumki, deyarli har bir shaxs

tabiatida o‘ziga qarashli narsa yoki xususiyatni

boshqalarnikidan bo‘rttirib ko‘rsatish xislati bor. Ayniqsa,

yosh bolalar o‘zlarining onalarini hamma onalardan chiroyli,

otalarini hammadan kuchli ko‘rishni istaydilar. Bola -

ligimizdagi aynan shu xususiyat ulg‘ayganimizda ham bizni

tark etmaydi. Natijada, biron voqea-hodisani hikoya qilganimizda

avvaliga oz-oz, vaqt o‘tgani sari ko‘p-ko‘p to‘qima

lavhalarni o‘ylab topamiz. Ma salan, baliqchilar o‘zlari tutgan

bir qarich baliqlarini qulochlab, dehqonlar o‘zlari

yetishtirgan qovun-tarvuzlarni pudlab o‘lchagilari keladi.

Shunday qilib, og‘zaki ijodimizdagi lof janri uchun zamin

hozirlanadi.

Xalq og‘zaki ijodidagi bir necha janrga mansub asarlar-

60

da lof-mubolag‘a badiiy tasvir vositasi sifatida o‘rin olgan.

Olpinbiydan qolgan o‘n to‘rt botmon yoyni ko‘tarib, o‘q

uzadi va Asqar tog‘ining cho‘qqilarini uchirib yuboradi.

O‘n to‘rt botmon yoy eng kichik o‘lchov bilan hisoblaganda

ham bir tonnaga yaqin og‘irlikni tashkil qiladi. Tog‘ning

cho‘qqilarini uchirib yuboradigan yoyning o‘qini tasavvur

qilish ham oson bo‘lmasa kerak. Xalq dostonlari va ertaklaridan

o‘rin olgan mubolag‘ali lavhalar ko‘p jihatdan

loflarga yaqin turadi. Ammo loflar faqat mubolag‘ali o‘rinlardangina

iborat bo‘lmaydi. Loflar o‘ziga xos fikr

musobaqasidir. Ularda ikki taraf ishtirok etadi. Birinchi

taraf g‘ayritabiiy mubolag‘a vositasida o‘ziga tegishli

narsaning lofini qiladi. Hamma gap ikkinchi tarafning javobiga

bog‘liq bo‘ladi. Chunki ikkinchi taraf birinchi lofchi -

ning fikriy mubolag‘asini inkor qilmaydi. Aksincha, tasdiqlaydi.

Ammo keyingi lofchi mohir askiyaboz va

Nasriddin afandi kabi shunday javob topadiki, avvalgi

lofchi bu javobdan lol qoladi. Shuning uchun ham hech

ikkilanmay askiya, Nasriddin afandi va lof namunalaridagi

odamni hayratga tushishga majbur qiladigan, kuldiradigan

javoblarni o‘ziga xos fikriy kashfiyotlar deb qabul qilish

mumkin. Xalq og‘zaki ijodidagi jamoalik xususiyati ko‘proq

folklor asarlarining keng ommalashuvida, ularning mukammallashuvida

namoyon bo‘ladi. Lekin bari bir bu so‘z

san’ati namunalari qaysidir ijodkor shaxs tomonidan yaratiladi.

Va vaqtning o‘tishi, birinchi ijodkor nomining ma’lum

emasligi oqibatida mazkur asarga jamoa, ya’ni xalq muallif

bo‘lib qoladi. Shuning uchun ham boshqa asarlar kabi loflar

ham umuman o‘zbek xalqining zukkoligi, hozirjavobligi,

mohir ijodkor ekanligini dalillaydi.

Loflar ko‘pincha qiziqchilik va askiya aytish bilan

shug‘ullanadigan odamlar davrasida ijro etiladi. Shuning

uchun bir lofchi ikkinchisi bilan lof aytishni boshlagani

zahoti musobaqaga kirishadi. Masalan, qiziqchilik va

askiyada ustoz san’atkor hisoblangan marg‘ilonlik Yusufjon

qiziq mohir askiyaboz Mamajon maxsum bilan lof aytishib

qolishibdi:

Yusufjon qiziq:

— Marg‘illonning yeri xo‘b yer-da, bir bosh uzumi ikki

zambar keladi-ya!

Mamajon maxsum:

— Tokini Andijondan parxish qilib olib kelgandirsiz-

61

da, — debdi. Bu misolda Mamajon maxsum fikriy jihatdan

ildizi Andijonda qoladi. Demak, Mamajon maxsum o‘zi -

ning viloyatidagi yer serhosilligini Marg‘ilonnikidan ustun

qo‘ygan.

Bir lofchi ikkinchi bir lofchining uyini taqillatdi.

Lofchi chiqib so‘radi:

— Men bilan chandishaman deysan, yoshing nechada?

— Odam Atodan yetti muchal kattaman, — deb javob

berdi chaqirib kelgan lofchi. — Bu javobdan ikkinchi lofchi

ho‘ngrab yig‘lay boshladi.

— Nega muncha to‘lib yig‘layapsiz?

— Sen tug‘ilgan yili mening bir uylik-joylik o‘g‘lim

o‘lgan edi, shu esimga tushib ketdi, — dedi ikkinchisi.

Mazkur lofda eshikni taqillatgan lofchi shunday bir vaqt

belgisini tilga oldiki, undan oldingi muddatni topish

mumkin emasdek tuyuladi. Chunki Odam Ato umuman

odamzodning birinchi vakili hisoblanadi. Birinchi lofchi

o‘zini Odam Atodan ham yetti muchal oldin tug‘ilganini,

ya’ni undan sakson yoshdan ko‘proq katta ekanini aytdi.

Ikkinchi lofchi esa birinchi lofchi tug‘ilgan yili uyli-joyli

o‘g‘li o‘lganini eslab yig‘lay boshladi. Demak, ikkinchi

lofchi birinchi lofchidan kamida qirq yosh katta ekanini

ta’kidlamoqda.

Loflarda xalq maishiy hayotdagi turli lavhalar, voqeahodisalar

yuzasidan paydo bo‘lgan o‘z mulohazasini kulgi

asosida bayon qiladi.

Shu bilan xalqning mazkur holatlarga nisbatan muno -

sabatini ham bilib olish mumkin bo‘ladi. Masalan, ba’zan

ikki tanish nogoh uchrashgan paytda, dunyodagi hamma

yumushlarini esdan chiqarib soatlab gaplashib qoladi.

Loflarning birida bu haqda shunday deyilgan:

≪Toshkentdagi bir mashhur lofchi Andijondagi

do‘stinikiga kelib, uni lof bilan mot qilmoqchi bo‘ladi.

Eshigini taqillatsa, haligi do‘sti ustiga po‘stin, boshiga telpak,

oyog‘iga etik kiyib chiqib qarshi oladi.

— Ha, saratonda bu nima qilganing? — deb so‘radi

toshkentlik lofchi.

— Sen bilan bo‘ladigan suhbat qizib ketib, shu bilan

qishga kirib qolsak, sovqotib qolmay deb, bir yo‘la kiyinib

chiqdim, — deb javob beribdi, — andijonlik lofchi.

62

Agar biz o‘rgangan adabiyot namunalarini sinchiklab

nishganiga guvoh bo‘lamiz. Bunday namunalarda asar

mualliflari munozaraga kirishgan ikki qahramondan biri -

ning topqirligini, zukkoligini ko‘rsatadi. Masalan, Alisher

Navoiy yozgan ≪Farhod va Shirin≫ dostonidagi Xisrav bilan

Farhod o‘rtasidagi munozarada Farhod zolim shohning har

bir savoliga mantiqli javob beradi.

Dedi: ≪Qay chog‘din o‘lding ishq aro mast≫.

Dedi: ≪Ruh ermas erdi tang‘a payvast≫.

Xisrav qarshisida turgan Farhodni mensimay, uning

qachondan ishq dardiga mubtalo bo‘lganini so‘raydi. Bu

so‘roqda Xisrav o‘zining Farhoddan ancha oldin Shiringa

ko‘ngil qo‘yganini ta’kidlash ma’nosi ham yo‘q emas.

Ammo Farhodning javobi Xisravni mot qiladi. Chunki

Farhod o‘z gapida ishq dardiga tug‘ilmasdan oldin mubtalo

bo‘lganini aytgan edi. Alisher Navoiy bu lavhada xalq

og‘zaki ijodidagi loflardan foydalangan bo‘lsa ajab emas.

Shunday qilib, loflarda o‘zbekning kulgiga moyil xalq

ekani yana bir bor namoyon bo‘ladi. Loflar xalqimizning

zukkoligini, fikrlash chegarasi beqiyos ekanligini, so‘zga

chechan va hozirjavobligini dalillovchi janrlardan biri

hisoblanadi.