Bundan ikki-uch kun oldin ba’zi xatlaringni yana
bir o‘qib ko‘rgandim. Bilishimcha, kattalarni kuzatish
bobida biz xiyla chegaradan chiqib ketibmiz.
Xatlaringda nimalarni yozmagan ekansan... Ehtimol,
meniki ham shundaydir. Shu xatlarimiz yaxlit bir
holga kelsa, qalampirday achchiq haqiqat oshkor
bo‘ladi. Ochig'i, ko'rgan va eshitgan narsalarimizni
ba’zan oshirib ham yuborgan ekanmiz...
Konkursning jyuri a’zolari katta yoshdagi odamlar-
dan emas, balki bolalardan iborat bo'lganida biz biror
mukofotga ilinib qolardik, deb o‘ylayman. Ammo
shunday bo‘lsa ham, bizning bir yutuq tomonimiz
bor. Men bolalar uchun yozilgan ba’zi romanlami
beixtiyor eslab qoldim. Hammasida o‘sha siyqa gaplar:
qishloqda tug‘ilgan qashshoq bola qiynalib o‘qiydi,
sayohatga chiqqan bolalar ajobtovur savdolarga qoladi
yoki kambag‘al oilaning farzandi bemor yotgan onasi-
ga qarashish uchun ishga kirib ketadi. Xullas, pand-u
nasihat bilan tugaydigan kitoblar. Bizniki esa bularga
sira o‘xshamaydi.
Mabodo konkursda yutib chiqmasak ham, senga
buning hech ahamiyati yo‘q. Baribir birinchi o‘rinni
oigan bo‘lasan: zotan, sen ham ota bo‘lganingda
hammaga o‘xshab farzandlaringga shu gapni aytasan
(iltimos qilaman, loaqal shu oxirgi xatimni konkursga
yubora ko‘rma).
Senga tasalli berib o‘tirmayman. Roman uchun
mukofot olmasak, ko'pam qayg‘urib yurma. Katta
bo'lsam yozuvchi bo‘laman, deb yurarding. Xatlami
o‘shanda bir kitob qilib chiqararsan.
Senga chin yurakdan omad tilayman. Mendan
hamma o'rtoqlarga salom.
