kimga gapirmay tur.
Konkursda yutib chiqsak, uyi-
mizdagilarga bu sovg‘a bo‘ladi. Bordi-yu, omadimiz
kelmasa, u holda yopig'lik qozon yopig‘lig'icha qola-
veradi. Hech kim buni yuzimizga sololmaydi.
Javobingni kutaman.
Hurmat ila sinfdoshing:
A hm ad Tarbay.
Marra seniki
Anqara, 27-aprel, 1964-yil.
Aziz do‘stim Ahmad!
Hozirgina xatingni oldim. Darhol javobga o ‘tirdim.
Bo‘lishim bilanoq hamma xatlaringni senga banderol
qilib jo ‘nataman.
Sen konkursga qatnashaylik, deb yozibsan.
Rozi-
man. Ko‘nglingga kelmasin-u, lckin bundan bir ish
chiqishiga ko‘zim yetmay turibdi. Sababini aytaymi?
Gap shundaki, biz o‘z maktublarimizda katta odam-
larni, ota-onalarimiz va o‘qituvchilarimizni bir
g‘alvirdan o‘tkazib ko‘rdik. Endi buyog‘ini so‘rasang,
konkursga kelgan romanlami o‘qib,
hukm chiqaradi-
gan ham shulaming o‘zi. 0 ‘zlari haqida yozilgan
romanga bular ijobiy baho berishiga aslo ishonmay-
man. «Rosa beadab bolalar ekan», deb bizga o‘cha-
kishib qolishlari ham mumkin. Qolaversa, romanni
konkursga yuborayotganingda
ism va adreslarimizni
yozsang, yana baloga qolamiz. Shuning uchun ism-
larimizni o‘zgartirib, xatlarning ostiga bittadan taxal-
lus qo'ygan ma’qul. Meniki Zaynab bo‘lsin. Sen ham
birorta ism topib qo‘y.
Men bu bilan konkursga qatnashmaylik, demoqchi
emasman. Bir-birimizga yozgan xatlarimizni to‘pla-
sak, bitta roman bo‘lishiga imonim komil. Mayli,
bularni konkursga jo ‘nat. G ‘olib chiqmasak, o‘zimiz-
ga tan. Biz hech narsa yo‘qotmaymiz.
Bundan ikki-uch kun oldin ba’zi
xatlaringni yana
bir o‘qib ko‘rgandim. Bilishimcha, kattalarni kuzatish
bobida biz xiyla chegaradan chiqib ketibmiz.
Xatlaringda nimalarni yozmagan ekansan... Ehtimol,
meniki ham shundaydir. Shu xatlarimiz yaxlit bir
holga kelsa, qalampirday achchiq haqiqat oshkor
bo‘ladi. Ochig'i, ko'rgan
va eshitgan narsalarimizni
ba’zan oshirib ham yuborgan ekanmiz...
Konkursning jyuri a’zolari katta yoshdagi odamlar-
dan emas, balki bolalardan iborat bo'lganida biz biror
mukofotga ilinib qolardik, deb o‘ylayman. Ammo
shunday bo‘lsa ham, bizning bir yutuq tomonimiz
bor. Men bolalar uchun yozilgan ba’zi romanlami
beixtiyor eslab qoldim. Hammasida o‘sha siyqa gaplar:
qishloqda tug‘ilgan qashshoq bola qiynalib o‘qiydi,
sayohatga chiqqan bolalar ajobtovur savdolarga qoladi
yoki kambag‘al oilaning farzandi bemor yotgan onasi-
ga qarashish uchun ishga kirib ketadi. Xullas, pand-u
nasihat bilan tugaydigan kitoblar.
Bizniki esa bularga
sira o‘xshamaydi.
Mabodo konkursda yutib chiqmasak ham, senga
buning hech ahamiyati yo‘q. Baribir birinchi o‘rinni
oigan bo‘lasan: zotan, sen ham ota bo‘lganingda
hammaga o‘xshab farzandlaringga shu gapni aytasan
(iltimos qilaman, loaqal shu oxirgi xatimni konkursga
yubora ko‘rma).
Senga tasalli berib o‘tirmayman.
Roman uchun
mukofot olmasak, ko'pam qayg‘urib yurma. Katta
bo'lsam yozuvchi bo‘laman, deb yurarding. Xatlami
o‘shanda bir kitob qilib chiqararsan.
Senga chin yurakdan omad tilayman. Mendan
hamma o'rtoqlarga salom.
