qilganda, u o‘zidagi suvni saqlagan holda qotishini ta’minlamasa asos suvni tezda o‘ziga singdiradi va
qorishmaning mustahkamligi keskin kamayadi. Qorishmani suv ushlashligini va plastikligini ta’minlashda
anorganik va organik qo‘shilmalar ishlatiladi. Suv va namni o‘zida ushlab turadigan qo‘shilmalar — ohak, kul,
tuproq, diatomit, tuyilgan toshqol va h.k. qorishmaning plastikligini oshiradi. Bunday qo‘shilmalarda organik
aralashmalar suvoq yuzasida oq dog‘lar hosil qiluvchi tez eruvchan tuzlar bo‘lmasligi kerak. Tuproqni
qorishmaga suv bilan quyqa holatida qo‘shish kerak. Qurilish qorishmalariga sirt-faol plastiklovchi va havo
pufakchalarini o‘ziga singdiruvchi organik qo‘shilmalardan sovunsimon yog‘och peki, kanifol sovuni,
milonaft, ЛСT va h.k. lar qo‘shiladi. Bunday qo‘shilmalarning afzalligi shundaki, ular qorishmaning sovuqqa
chidamliligini oshiradi, suv shimuvchanligi va kirishishini kamaytiradi. Qish vaqtlari ishlatiladigan
qorishmalarni tez qotishi uchun ularga muzlashning oldini oladigan qo‘shilmalar — kalsiy xlorlid, potash,
natriy xlorlid, xlorli ohak va h.k. ishlatiladi.
