tsiya qilayotganimizda poshnadagi mix joyidan ko‘ch-
gan ekan, bilmabman. 0 ‘sha mix shu topda shart etib
tovonga kirib ketsa b o ‘ladimi?! K o‘zim dan o ‘t chaq-
nab ketdi.
Tovonimga birov bigiz qadab, o ‘pkam ni
teshib yuborgandek bo ‘ldi.
Azobning zo'rligidan yod b o ‘lib qolgan satrlam i
ham paqqos unutdim -qo‘ydim. M en nim a ahvolda-
m an-u tom oshabinlar qiyqirib kulishadi. 0 ‘qituvchi-
dan
madad kelar, degan umidda o ‘q tin -o ‘qtin orqaga
o‘gin'.;b qarab qo ‘yaman. 0 ‘qituvchi holim ni sezdi,
shivirlab aytsa baribir qulog‘imga
kirmasligini fahm -
lab, ovozini bemalol qo‘yib yubordi:
«Ey, o'sha buyuk insonni bergan onaning».
Darhol ilib ketdim.
—
Ey, o ‘sha buyuk insonni bergan onaning...
Onaning... Onaning...
Keyin nim a keladi, eslayolmayman... Zora lop etib
esimga tushsa, degan xayol
bilan yana ikki-uch m arta
shuni qaytarib aytdim. Bo‘lmadi. «Onaning» dey-
m an-u ignasi yurmay qolgan plastinkaga o ‘xshab u
yog'iga o ‘tolm aym an. Vujudim ni qaltiroq bosdi.
«Onaning... Onaning...» deb yig‘lam oqdan beri bo ‘lib
turgan edim, qo‘qqisdan o‘zim yozgan satrlar miyam-
ga kelib qoldi. Tavakkal qilib buyog‘ini ulab ketdim:
Onaning... Onaning... Onaning...
Dumbasi bor jiqqa moy,
Yelini-chi sutga kon,
Mayingina ju n i bor...
0 ‘qituvchimiz ham satrlam i
ketm a-ket yetkazib
turibdi. Oldin undan eshitganimni qaytaram an-da,
keyin o ‘zimnikini tirkab yuboraman.
